Αύγουστος 1968. Ο Γιαν, Τσέχος φοιτητής και λάτρης του ροκ εντ ρολ, εγκαταλείπει το Κέιµπριτζ και επιστρέφει στην Πράγα για να υπερασπιστεί τις ιδέες του και την αγαπημένη του μουσική απέναντι στα ρωσικά τανκς που µόλις έχουν εισβάλει στην Τσεχοσλοβακία. Στο πλευρό του βρίσκονται ο καθηγητής του στο Κέιµπριτζ, η γυναίκα του, που διδάσκει Σαπφώ, και η κόρη τους Εσµέ, παιδί των λουλουδιών, που είναι ερωτευμένη µε τον Γιαν και φαντασιώνει την ενσάρκωση του θεού Πάνα στο πρόσωπο του τραγουδιστή Σιντ Μπάρετ των Πινκ Φλόιντ.Στην Πράγα ο Γιαν θα διωχθεί και το ροκ εντ ρολ θα γίνει σύμβολο της αντίστασης. Ανάμεσα στα τανκς και τα λουλούδια, οι ήρωες του έργου, τοποθετημένοι στα κρίσιμα σταυροδρόμια της Ιστορίας, αναδεικνύουν τις εσωτερικές συγκρούσεις της Αριστεράς, την ιδέα της ελευθερίας του Τύπου και τον κίνδυνο που αποτέλεσε το μουσικό κίνημα του ροκ εντ ρολ για την εξουσία σε Δύση και Ανατολή.Το τελευταίο έργο του Τομ Στόπαρντ «ROCK ’N’ ROLL» ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο θέατρο «Πόρτα» από τις 30 Οκτωβρίου. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Γιώργος Κοτανίδης. Εχοντας ζήσει ανάλογα επαναστατικά χρόνια στην εφηβεία του, μας εξηγεί τα περί «ROCK ’N’ ROLL» χορεύοντας στους ρυθμούς του Ελβις και δηλώνει στον ΕΤ: «Τυχαία αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με το έργο όταν πριν από δύο χρόνια διάβασα ότι ανεβαίνει στο Λονδίνο. Το “ROCK ’N’ ROLL” μιλάει για την εποχή που μεγάλωσα. Από την εισβολή των Σοβιετικών στην Πράγα μέχρι την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την επιρροή της ροκ εντ ρολ μουσικής στα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα. Διαβάζω τον Στόπαρντ από τα πρώτα του έργα, το “Travesties” και “Ο Ρόζενγκραντ και ο Γκίλντεστερν είναι νεκροί”, το οποίο σκηνοθέτησε για τον κινηματογράφο, αποσπώντας μάλιστα το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας». Ο Γιώργος Κοτανίδης χαρακτηρίζει «δύσκολο» το κείμενο και εξηγεί: «Συνδυάζει πολλά στοιχεία. Συνυπάρχει η πολιτική διάσταση (γεγονότα του ’68) με την ποιητική (ποίηση της Σαπφώς) και τον κόσμο της ψυχεδέλειας (Σιντ Μπάρετ, παιδιά των λουλουδιών). Ολα αυτά συνθέτουν μια τεράστια θεατρική δυναμική, που δεν μπορεί παρά να σε γοητεύει».Ελληνική και διεθνής πραγματικότητα μοιραία συναντιούνται στη σκηνή όπως είχε συμβεί και στην ίδια τη ζωή εξάλλου. «Στην Ελλάδα τότε ζούσαμε ανάλογες καταστάσεις με την Πράγα, λόγω δικτατορίας. Θυμάμαι ότι είχαμε δημιουργήσει μια θεατρική ομάδα και για το λόγο αυτό οι χουντικοί μάς είχαν βάλει στο μάτι» θυμάται ο σκηνοθέτης και συνεχίζει: «Το αίμα μας όμως έβραζε. Παθιαζόμασταν για να κερδίσουμε την ελευθερία μας και δεν μας φόβιζε τίποτα. Ούτε καν η φυλακή. Είχε αναπτυχθεί ένα έντονο κίνημα αμφισβήτησης που εκδηλωνόταν κυρίως μέσω της καλλιτεχνικής έκφρασης. Εμάς μας απαγόρευαν να ακούμε Θεοδωράκη. Στην Πράγα ροκ εντ ρολ. Νιώθαμε σαν “Δον Κιχώτες”. Η επανάστασή μας ήταν ένα όνειρο, μια ουτοπία, όπου αγωνιζόμενοι γι’ αυτήν εξαγνιζόμασταν».Οσο για το πώς βλέπει τα πράγματα σήμερα ο Γιώργος Κοτανίδης δηλώνει: «Επανάσταση θα ήταν να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, προκειμένου να σώσουμε το περιβάλλον».
No comments:
Post a Comment