«Η κόρη της καταιγίδος» ξαναχτυπά

• Ελευθεροτυπία, Τρίτη 28 Ιουνίου 2011 
• Ηχοι ζωντανοί 
• Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ 
• Είχε περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε που παρουσιάστηκε τελευταία φορά «Η κόρη της καταιγίδος» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη.

 Φεστιβάλ Αθηνών: η εναρκτήρια σκηνή από την αναβίωση της οπερέτας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Η κόρη της καταιγίδος» σε σκηνοθεσία Αλέξη Ευκλείδη (φωτ.: Φυλακτού) Πεισμένοι πως η περιφρονημένη ελληνική οπερέτα είναι «ένας κρυμμένος θησαυρός που περιμένει να αναδυθεί στο φως», ο σκηνοθέτης Αλέξης Ευκλείδης και ο συνθέτης Χαράλαμπος Γωγιός ένωσαν τις δυνάμεις τους με τις «Οπερες των Ζητιάνων» και ανέβασαν το ξεχασμένο έργο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών (13-14/6/2011). Η γενικά καλοστημένη παράσταση στο Χώρο «Η» της Πειραιώς έδειξε ότι γνωρίζουν το αντικείμενο και εφαρμόζουν τις ιδέες τους με ζήλο. Παρακολουθήσαμε την αναβίωση με ενδιαφέρον, απολαμβάνοντάς την ξένοιαστα. Η παράσταση αφιερώθηκε στην υψίφωνο Ανθή Ζαχαράτου (1922-2011), κορυφαία ερμηνεύτρια της ελληνικής οπερέτας, που έφυγε στις 9/6 από τη ζωή.

Ο Ευκλείδης μετέφερε επιτυχημένα τη δράση στο παρόν, προσδίδοντας στη μεσοπολεμική οπερέτα του Σακελλαρίδη απήχηση αντίστοιχη προς αυτήν πασίγνωστης τηλεοπτικής σειράς που κανιβάλιζε ανελέητα τις μύριες στρεβλώσεις της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας. Από την εναρκτήρια σκηνή με την ξεδιάντροπα νεοπλουτίστικη γαμήλια δεξίωση, την ορχήστρα να παίζει επί σκηνής, τα ανθοστόλιστα τραπέζια και το ταξικά καταπιεσμένο υπηρετικό προσωπικό να περιφέρεται μουτρωμένο, μέχρι το σκηνοθετημένο σε ύφος μιούζικαλ -ή επιθεώρησης;- φινάλε, όπου το χιλιοταλαιπωρημένο ζευγάρι ξανασμίγει ξινισμένα υπό την αδηφάγο κουτσομπολίστικη εποπτεία/αδιακρισία της κοινωνικής ομήγυρης, όλα δόθηκαν με καλούς θεατρικούς ρυθμούς και εύστοχες αιχμές. Λύση υπαγορευμένη από οικονομική στενότητα, η συνεπτυγμένη ενορχήστρωση του Γωγιού μετέγραψε πιστά την ουσία του σακελλαριδικού πρωτοτύπου, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα σύγχρονο στίγμα στο αποτέλεσμα.
Η παρουσίαση στηρίχθηκε σε πολυμελή διανομή Ελλήνων τραγουδιστών και ηθοποιών. Καθώς έχει εκλείψει το είδος του ηθοποιού/τραγουδιστή που υπηρετούσε την ελληνική οπερέτα στην ακμή της, η διανομή στηρίχθηκε σε τραγουδιστές και ηθοποιούς, μέλη της «Οπερας των Ζητιάνων», που απέδωσαν τους ρόλους με μικρόφωνα «ψείρες», κάτι αδιανόητο -άλλωστε και τεχνικά ανέφικτο- για τους παλιούς ιστορικούς πρωταγωνιστές του είδους.
Θεατρικά όλων οι επιδόσεις ήταν πολύ καλές και στήριξαν επαρκέστατα τις τυπικά καρατερίστικες όψεις των ρόλων. Μουσικά, το αποτέλεσμα ήταν ανάμεικτο, κυρίως διότι τα διάσημα τραγούδια -γραμμένα από τον Σακελλαρίδη για τραγουδιστές όπερας- υστερούσαν σε βάρος, λάμψη και σαφήνεια μουσικού χαρακτήρα. Καλύτερα ακούστηκαν οι άνδρες: ο αγχωτικός Πέτρος του τενόρου Δημήτρη Νταλμπάντη, ο καταπιεσμένος κύριος Γκραντίδης του Κωστή Ρασιδάκη, ο φανφαρόνος βιαστικός κύριος Ρονσής του Αρη Προσπαθόπουλου, ενώ μάλλον αναξιοποίητος έμεινε ο τενόρος Ζαφείρης Κουτελιέρης (Νικόλας). Αδύναμες στο μουσικό/φωνητικό μέρος ήχησαν τόσο η ταιριαστά χαζή, ερωτύλη Ρίκα της υψιφώνου Βάσιας Ζαχαροπούλου, όσο και η περπατημένη «καφεσαντανίστα» Πλουπλού της Ελενας Χατζηαυξέντη. Σε κάθε περίπτωση η αναβίωση έθεσε ενδιαφέροντα σοβαρά θέματα προς συζήτηση και πρακτικά ερωτήματα προς απάντηση..