Καθυστερημένοι

Κάθε χρόνο με τρώει το χέρι μου να το γράψω, αλλά όλο το αναβάλλω. Μια ανακοίνωση, όμως, του Ελληνικού Φεστιβάλ, που παρακαλούσε τους θεατές να μην καθυστερούν, γιατί οι παραστάσεις του Θεάτρου του Ηλιου «ξεκινούν αυστηρά στις 19.00», με απελευθέρωσε.

Και ερωτώ με παράπονο και τσατίλα: γιατί οι Ελληνες θεατρόφιλοι, που συχνάζουν στην «Πειραιώς 260», άνθρωποι υψηλού επιπέδου, αδιαφορούν τόσο για το ρολόι τους; Ακόμα και καλοί μου φίλοι, με κοιτάνε σαν να είμαι κάνα ούφο όταν ένα τέταρτο ή δέκα λεπτά πριν από την παράσταση αρχίζω να πορεύομαι προς την είσοδο της αίθουσας σβήνοντας το τσιγάρο μου. «Πού πας παιδάκι μου; Εχουμε καιρό», μου λένε.

Και μόνο όταν ακούγεται από τα μεγάφωνα, «η παράσταση αρχίζει σε πέντε λεπτά», εκατοντάδες άνθρωποι αρχίζουν -νωχελικά νωχελικά- να σηκώνονται από καρέκλες, να φιλάνε τους γνωστούς τους, να πηγαίνουν στην τουαλέτα. Σαν να έχουν τουλάχιστον μισή ώρα μπροστά τους. Και να οι ουρές μπροστά στις πόρτες. Και να η καθυστέρηση μέσα στην αίθουσα μέχρι να δείξεις το εισιτήριό σου και να σε οδηγήσουν στη θέση σου. Πού να αρχίσει ελληνικό θέαμα στην ώρα του;
Εντάξει, είμαστε μεσογειακοί τύποι. Αλλά αυτή η συνήθεια, όχι μόνο να φτάνουμε στο θέατρο την τελευταία στιγμή, αλλά να δίνουμε και λίγο τράτο ακόμα στον εαυτό μας χαζολογώντας έξω από την αίθουσα, σαν να μας περιμένει μέσα κάνα μαρτύριο, μόνο κοινωνικότητα δεν είναι. Ούτε καν θεατρική τελετουργία.
Οι Εγγλέζοι, ας πούμε, και τρώνε τον αγλέορα και πίνουνε τον άμπακο πριν μπούνε στο θέατρο. Αλλά πάνε μία ώρα νωρίτερα. Βρίσκουνε και μόνοι τους τη θέση τους, χωρίς ταξιθεσία. Αυτό πού το βάζεις;

• ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011