Οταν ήμουν μικρή υπήρχε μια παιδική σειρά – που την έβλεπα ανελλιπώς. Λεγόταν «Μια φορά κι έναν καιρό η ζωή». Ηταν ένα ταξίδι στο εσωτερικό του οργανισμού με πρωταγωνιστές καρτούν που αναπαριστούσαν τα όργανα του ανθρώπινου σώματος. Τη θυμήθηκα διαβάζοντας το πρώτο θεατρικό έργο του Αρκά με τίτλο «Εχθροί εξ αίματος». Σαν ιδέα μού φάνηκε εκπληκτική: το παχύ και το λεπτό έντερο κάνουν θεωρίες συνωμοσίας και σατανικά σχέδια προσπαθώντας να επιβιώσουν από ένα αυτοκινητικό ατύχημα, νιώθοντας ριγμένοι από το δεξί νεφρό, που είναι κρυψίνους και μάλλον έχει συνεννοηθεί με την καρδιά να «την κάνουν» για μεταμόσχευση. Ενας γρήγορος, ατακαριστός και ευφυής διάλογος, που γέμισε το μυαλό μου φωνές και γκριμάτσες, με οδήγησε στο μεγαλείο του Αρκά. Πολλές φορές φαντάστηκα τα σκίτσα, σαν μακρινά ξαδέλφια της Λουκρητίας και του Ισοβίτη, και τα συννεφάκια με τις ατάκες από πάνω τους. Η σκηνοθεσία που έκανε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ήρθε σαν φυσική εξέλιξη του έργου. Ανέδειξε τις λεπτές ισορροπίες, που αν δεν τηρούνταν, θα έριχναν εύκολα κείμενο και ηθοποιούς στη λούμπα της κακής παιδικής παράστασης, με χαρακτήρες που παλαντζάρουν από τη γελοιότητα στο ψέμα. Αυτό το πέτυχε σε συνεργασία με τους τρεις εξαιρετικούς νέους ηθοποιούς. Με τον τριτοετή του Εθνικού, στον πρώτο του ρόλο, Ανδρέα Κωνσταντίνου ως ζαμάν φου και μαγκιόρικο λεπτό εντέρο. Τον επί σειρά ετών στο Θέατρο του Νέου Κόσμου Παντελή Δεντάκη στο ρόλο του δεξιού νεφρού που πουλάει το τομάρι του για να μείνει στη ζωή και τον εμπνευστή επίσης της μουσικής της παράστασης Λαέρτη Μαλκότση, που έντυσε το παχύ έντερο με σπουδαία κωμικά στοιχεία. Τρία πλάσματα που βρήκαν τα σώματά τους μέσα από την κίνηση της Αγγελικής Στελλάτου και ολοκληρώθηκαν με τα κοστούμια της Μαγιούς Τρικεριώτη. Στην επίσημη πρεμιέρα η αίθουσα ήταν γεμάτη. Δίπλα μου καθόταν η Τζάνετ από τη Ζάμπια, που γέλασε με την ψυχή της, αν και δεν καταλαβαίνει καλά τα ελληνικά. Μπροστά μου ο Ερμής, 10 ετών, που αγόρασε το θεατρικό έργο του Αρκά μετά το τέλος. Η παράσταση σου φτιάχνει το κέφι και σε κάνει να αγαπάς τα εντόσθιά σου τόσο, που θυσιάζεις ένα ποτηράκι κρασί παραπάνω στο βωμό της οδήγησης. Σπάνια επηρεάζεσαι τόσο φεύγοντας από το θέατρο… Αξίζει!
ΤΖΑΒΕΛΛΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, Ελεύθερος Τύπος, Κυριακή, 02.11.08
No comments:
Post a Comment