Καρατερίστας από τους λίγους, σε δεύτερους αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους, αθόρυβος «εργάτης», άνθρωπος χαμηλών τόνων -λέγεται ότι δεν είχε ποτέ τσακωθεί στον χώρο- διακριτικός, συνεπής, ευγενής και με ποιότητα, έφυγε χθες το μεσημέρι από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, στο Γηροκομείο Αθηνών, όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Η ήδη βεβαρημένη υγεία του από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια που του άφησαν κινητικά προβλήματα δεν άντεξε και τα καρδιοαναπνευστικά προβλήματα που παρουσίαζε τον τελευταίο καιρό, ενώ υπέφερε και από μερική άνοια.
«Η ελευθερία της σκέψης είναι η ζωή της ψυχής. Είμαστε οι επιλογές μας», έλεγε από τη μικρή οθόνη φορώντας το κοστούμι και τη ρεπούμπλικά του ως αστυνόμος Μπέκας -ένας από τους ρόλους που έκαναν τον Σταύρο Ξενίδη ιδιαίτερα δημοφιλή στο πλατύ κοινό- πριν ανακαλύψει τον δολοφόνο και ξεδιαλύνει κάθε μυστήριο.
Ο ίδιος στην προσωπική του ζωή προτίμησε το «μυστήριο», αφού πολλά από τα τελευταία χρόνια ζούσε με τη σύντροφό του, επίσης ηθοποιό, Μαργαρίτα Λαμπρινού, σε σχετική απομόνωση (και εκείνη ζει στο Γηροκομείο Αθηνών), επιλέγοντας τη συντροφιά ελάχιστων καλών φίλων.
Αν και είχε «αποτραβηχτεί» από τα θεατρικά και τηλεοπτικά δρώμενα εδώ και μία δεκαπενταετία, ο Σταύρος Ξενίδης είχε έως τότε μια πολύ πλούσια πορεία σε σκηνή, μεγάλη και μικρή οθόνη. Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη το 1924, σπούδασε στη σχολή του «Θεάτρου Τέχνης-Καρόλου Κουν».
Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1944 (με τον ρόλο του Μπουμπνόφ στον «Βυθό») και στον κινηματογράφο το 1953, στην ταινία «Το τραγούδι του πόνου». Από το 1950 συνεργάζεται με τον Κ. Μουσούρη στο ομώνυμο θέατρο, όπου παρέμεινε για 25 χρόνια έως τον θάνατο του Μουσούρη (1976), παίζοντας σημαντικούς ρόλους σε ένα ευρύ ρεπερτόριο.
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με άλλους θιάσους, όπως αυτόν του Χορν, με τον οποίο έπαιξε στο έργο της Φρανσουάζ Ντορέν, «Χιτ» στο θέατρο «Κάππα». Στο ίδιο θέατρο έκλεισε αργότερα (1986-87) τη σταδιοδρομία του, παίζοντας στα έργα «Ψηλά από τη γέφυρα» του Αρθουρ Μίλερ και «Γεια σου, φίλε» του Μπερνάρντ Σλέιτ με τον θίασο του Νίκου Κούρκουλου. Συνταξιοδοτήθηκε το 1992 και εγκατέλειψε ως ηθοποιός κάθε επαγγελματική δραστηριότητα.
Στον κινηματογράφο μέσα σε είκοσι χρόνια (1953-1973) είχε συμμετάσχει σε πάνω από 65 ταινίες, ενώ συνέχισε να εμφανίζεται και την επόμενη δεκαπενταετία. Μερικές από τις ταινίες που έπαιξε ήταν: «Ο Ηλίας του 16ου» (1959), «Περάστε την Πρώτη του Μηνός» (1965), «Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος» (1960), «Ο Ρωμιός Εχει Φιλότιμο» (1968), «Χριστίνα» (1960), «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» (1965), «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια» (1966), «Ο Στρίγκλος που Εγινε Αρνάκι» (1967), «Λαός και Κολωνάκι» (1959) κ.ά.
Η κηδεία του θα γίνει την Τετάρτη στις 4 μ.μ. στο νεκροταφείο Ζωγράφου.
- ΠΛΟΥΣΙΑ ΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤV
Πλούσια υπήρξε η θητεία του στην ελληνική τηλεόραση. Ελαβε μέρος σε θεατρικά έργα που προβλήθηκαν στη μικρή οθόνη και σε τηλεοπτικές σειρές, όπως ο «Συμβολαιογράφος» και οι «Αθλιοι των Αθηνών» σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη, «Χαίρε Τάσο Καρατάσο» και «Σιγά η πατρίδα κοιμάται» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή, «Πάρκινγκ» και το «Τέλος της μοναξιάς» σε σκηνοθεσία Αντώνη Τέμπου. Και φυσικά υπήρξε ο αστυνόμος Μπέκας σε αστυνομικές σειρές, όπως ο «Θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα». Στο ενεργητικό του καταγράφεται, επίσης, πλούσια ραδιοφωνική δραστηριότητα για τριάντα χρόνια.
No comments:
Post a Comment