Το περασμένο Σαββατοκύριακο οι «Βάτρα-Χ» του Εθνικού Θεάτρου έκλεισαν την περιοδεία τους στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης. Οι θεατές ήταν λίγοι, λόγω της επίσκεψης του Γιώργου Παπανδρέου στη ΔΕΘ το Σάββατο και του αγώνα ΠΑΟΚ - ΑΕΚ την Κυριακή. Ομως ο λίγος κόσμος αγκάλιασε την προσπάθεια του Δημήτρη Λιγνάδη και των συντελεστών τής παράστασης. Ενα μάθημα, περισσότερο, για το αρχαίο δράμα και τους μηχανισμούς του, μια σπουδή, παρά μια ακόμη ελεύθερη απόδοση με δήθεν εξυπναδούλες, που σκοπό έχουν να «εκσυγχρονίσουν» την αρχαία κωμωδία. Αλλωστε, ο Δ. Λιγνάδης δήλωσε εξαρχής ότι πρόκειται για διασκευή του συγκεκριμένου έργου του Αριστοφάνη.
Από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις, που προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις του κοινού και μάλιστα στην «ιερή» Επίδαυρο, κατάφερα να δω τρεις: τη «Μήδεια» του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και του Ανατόλι Βασίλιεφ, τους «Βάτρα-Χ» από το Εθνικό Θέατρο και τον «Ορέστη» του Σλόμπονταν Ουνκόφσκι από το ΚΘΒΕ. Και αυτό που μένει συνολικά είναι μια ικανοποίηση. Ικανοποίηση ότι επιτέλους κάτι κινείται. Κάτι καινούργιο πάει να γίνει σ' αυτό το αναθεματισμένο το αρχαίο δράμα. Βλέπουμε καινούργια πράγματα. Διαφορετικά. Αλλες ματιές, άλλες σκέψεις. Ισως να μη συμφωνούμε, αλλά είναι πραγματικά διαφορετικές!
Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε ότι το αρχαίο δράμα δεν είναι ιερό. Δεν είναι δικό μας, αλλά παγκόσμιο. Οπως παγκόσμιο είναι και το θέατρο. Ανήκει σε όλους. Οσο ιερό κι αν θεωρούμε εμείς το αρχαίο δράμα, για τον υπόλοιπο κόσμο είναι απλά ένα ακόμη είδος θεάτρου. Σπουδαίο ίσως, αλλά είδος θεάτρου. Ούτε κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να το 'χουμε στο εικονοστάσι και να του ανάβουμε καντήλια. Είναι καιρός να το αφήσουμε να ανθήσει και πάλι. Και να διδάξει.
Από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις, που προκάλεσαν τις έντονες αντιδράσεις του κοινού και μάλιστα στην «ιερή» Επίδαυρο, κατάφερα να δω τρεις: τη «Μήδεια» του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και του Ανατόλι Βασίλιεφ, τους «Βάτρα-Χ» από το Εθνικό Θέατρο και τον «Ορέστη» του Σλόμπονταν Ουνκόφσκι από το ΚΘΒΕ. Και αυτό που μένει συνολικά είναι μια ικανοποίηση. Ικανοποίηση ότι επιτέλους κάτι κινείται. Κάτι καινούργιο πάει να γίνει σ' αυτό το αναθεματισμένο το αρχαίο δράμα. Βλέπουμε καινούργια πράγματα. Διαφορετικά. Αλλες ματιές, άλλες σκέψεις. Ισως να μη συμφωνούμε, αλλά είναι πραγματικά διαφορετικές!
Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε ότι το αρχαίο δράμα δεν είναι ιερό. Δεν είναι δικό μας, αλλά παγκόσμιο. Οπως παγκόσμιο είναι και το θέατρο. Ανήκει σε όλους. Οσο ιερό κι αν θεωρούμε εμείς το αρχαίο δράμα, για τον υπόλοιπο κόσμο είναι απλά ένα ακόμη είδος θεάτρου. Σπουδαίο ίσως, αλλά είδος θεάτρου. Ούτε κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να το 'χουμε στο εικονοστάσι και να του ανάβουμε καντήλια. Είναι καιρός να το αφήσουμε να ανθήσει και πάλι. Και να διδάξει.
ΣΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/09/2008
No comments:
Post a Comment