Ή στραβός είν' ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Που σημαίνει ότι τα πράγματα είναι, σώνει και καλά, ή άσπρα ή μαύρα. Τι απλοϊκότητες στη νεοελληνική μας συμπεριφορά που με τίποτα δεν αντέχει μια άλλη άποψη... Ανάμεσα στην υποσχόμενη, πριν την πρεμιέρα, πανδαισία της «Μήδειας» του Ανατόλι Βασίλιεφ και την «ιερή» αγανάκτηση του κοινού της Επιδαύρου, αλλά και μερικώς στο Θέατρο των Βράχων, πήγα και εγώ η χριστιανή το Σάββατο το βράδυ να παρακολουθήσω στο Ηρώδειο το ανοσιούργημα.
Τι να σας πω, βρε παιδιά, εμένα η παράσταση, με όλες τις επιμέρους αντιρρήσεις, μου άρεσε. Επί πλέον, βρήκα κορυφαία τη σκηνή όπου διαλαλούν οι ηθοποιοί σε διαφορετικές γλώσσες το δράμα. Γενικά, η άποψη του Βασίλιεφ να απεικονίσει το βαλκανικό περιβάλλον μετατρέποντας το δράμα σε άγριο πανηγύρι και το δέος σε σχόλιο της ελληναράδικης συμπεριφοράς, έχει ενδιαφέρον ως θέση ακόμη και αν ο σκηνοθέτης δεν κατάφερε να τη φτάσει στα άκρα.Και μόνο ότι έβαλε στην ορχήστρα της Επιδαύρου αυτήν την αρένα-πάλκο και μόνο ότι ενέπλεξε το ρεμπέτικο με το χθες και το σήμερα είναι στοιχεία δυνατά. Αν τώρα, η παράσταση κατέληξε σε έναν μεταμοντερνίστικο αχταρμά όπου όλα μπαίνουν μέσα και ελάχιστα ολοκληρώνονται, με αποτέλεσμα το δράμα του Ευριπίδη να γίνει «στόρι», είναι μια άλλη ιστορία. Το παρακολουθείς και έχεις τις αντιρρήσεις σου, ξέροντας ότι είδες μια παράσταση με πολλά καλά στοιχεία και προθέσεις. Λίγο είναι; Σε ένα τόπο όπου έχουμε την εμπειρία τριών κορυφαίων παραστάσεων «Μήδειας», του Χίρα στο Ηρώδειο, του Γουίλσον στους Δελφούς και του Στάιν στην Επίδαυρο, τα πράγματα συγκριτικά ζορίζονται. Εχουμε δει και έχουμε δει, όμως, και του κόσμου τις βλακείες. Φταίει, λέτε, ο στραβός Βασίλιεφ που δεν ξεπέρασε τον Γουίλσον ή το στραβό μας αρμένισμα με την Αργώ της αμάθειας που δεν δέχεται πολλά πολλά;
ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/09/2008
ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/09/2008
No comments:
Post a Comment