«Εγώ είμαι σαν το ουίσκι κι εκείνος σαν το παλιό καλό κρασί», είχε πει ο Κώστας Βουτσάς για τον Σταύρο Παράβα πριν από χρόνια, ερμηνεύοντας το ανέφικτο της συνεργασίας τους. Είχαν επιχειρήσει να συμπράξουν στη σκηνή του θεάτρου «Αλίκη», αλλά στάθηκε αδύνατον. Ο ένας, γρήγορος, δυνατός και άμεσος. Ο άλλος, πιο βραδυφλεγής. Ο Σταύρος Παράβας απελευθέρωνε αργά τα «αρώματα» του ταλέντου του Καθόλου φρουτώδη ή παιγνιώδη. Το παίξιμό του είχε πάντα μια στιβαρότητα και μελαγχολία ακόμη και όταν υποδυόταν τον Φίφη. Αφτιασίδωτο ταλέντο, απλός άνθρωπος, χωρίς «εκ βαθέων» δηλώσεις και βαρύγδουπες εξομολογήσεις. Η Βέρα Ζαβιτσιάνου, που πέθανε και αυτή πριν από λίγες ημέρες, ήταν σχεδόν αγοραφοβική. Οχι δειλή. Απέφευγε τις μεγάλες συναθροίσεις, την άσκοπη έκθεση, προτιμούσε τις μικρές παρέες, τους στενούς φίλους. Οι δυο τους δεν διασταυρώθηκαν ποτέ. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε. Διαφορές σκηνικής στόφας και ρεπερτορίου. Ομως είχαν ένα κοινό: σπανιότατα έδιναν συνεντεύξεις και ποτέ για την προσωπική τους ζωή. Ηταν, ο καθένας με τον τρόπο του, αντιστάρ.
«Ας πούμε», έλεγε ο Παράβας, «ότι είμαι ένας τρελός του χώρου που αγαπά να δοκιμάζει και να δοκιμάζεται. Ολα τα άλλα δεν με ενδιαφέρουν». «Δεν ήμουν αυτή που πήγαινε να απαιτήσει ρόλους ή να αξιώσει», έλεγε η Ζαβιτσιάνου. «Ημουν ήδη πρωταγωνίστρια όταν πήγα στο Εθνικό. Επαιζα ό,τι μου έδιναν. Ετσι είχα μάθει στο Θέατρο Τέχνης, ότι αυτή είναι η δουλειά μου και η τέχνη μου».
Ηθοποιοί και οι δύο με ψυχική και καλλιτεχνική διαθεσιμότητα, δεν πλούτισαν από το επάγγελμά τους. Βιοπορίστηκαν και το άσκησαν με σεμνότητα, υπηρετώντας με επάρκεια και συνέπεια τις φιλοδοξίες τους. Το λιγότερο.
Δύσκολο -αν όχι αδύνατον- να φανταστούμε τον Σταύρο Παράβα και τη Βέρα Ζαβιτσιάνου προσκεκλημένους στην πρωινή ή μεσημεριανή τηλεοπτική ζώνη. Και όχι γιατί τον τελευταίο καιρό ήταν αποσυρμένοι και με προβλήματα υγείας. Αλλά γιατί οι απαντήσεις τους θα ήταν ξένες, διστακτικές, αν όχι άχρωμες. Λιτές, μετρημένες, με φόβους υπαρκτούς και αγωνίες γειωμένες. Πού να φτάσουν τις εξωπραγματικές συνήθειες και απαιτήσεις των σημερινών αστέρων. Τους λαλίστατους (και πολύ νεότερους μάλιστα), που αφηγούνται την καριέρα τους σαν να έχουν ήδη κατακτήσει κορυφές, που μετρούν τις κοινωνικές εμφανίσεις τους ως στοιχείο του βιογραφικού τους.
Τους δύο που αποχαιρετίσαμε, τους γνωρίζουμε μόνο μέσα από τους ρόλους τους. Καθόλου από γαργαλιστικές λεπτομέρειες ή κατασκευασμένες περιγραφές των σχέσεων και της καθημερινότητάς τους. Ανακαλούμε ερμηνείες, σκηνικές στάσεις και συμπεριφορές. Εφυγαν από τη ζωή χωρίς να αφήσουν ούτε ένα τόσο δα σκανδαλάκι για παρακαταθήκη, καμία «ασυνήθιστη» ατάκα. Αφοσιωμένοι στο θέατρο, μέσα από ένα αίσθημα καθήκοντος «να υπηρετήσουν σωστά το κείμενο». Δεν αναλώνονταν στο φαίνεσθαι, αλλά στο πράττειν. Και έφυγαν γεμάτοι. Οχι στο βιογραφικό τους. Μέσα τους.
No comments:
Post a Comment