ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΘΑΝΟΣ: «Προς τι η λύσσα για το τι θα κάνουμε μετά;»

Του Γιώργου Δ. Κ. Σαρηγιάννη. ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Οι «Οκτώ γυναίκες» και πάλι κατηγορούνται και ο σκηνοθέτης της παράστασης μόνο με άνδρες στους ρόλους των οκτώ γυναικών Νίκος Καραθάνος μιλάει στα «ΝΕΑ» για παρελθόν, παρόν και μέλλον

Τον θυμάμαι και τον γνωρίζω από τα πρώτα του βήματα στο θέατρο: ένα αγόρι ζωντανό, μέσα στο γέλιο, ένας ηθοποιός με ικανότητες, που έπαιξε ρόλους πολλούς και σημαντικούς- με πιο πρόσφατο τον Αιγέα στην πολύκροτη «Μήδεια» του Ανατόλι Βασίλιεφ- χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην πορεία του, στην οποία υπολογίζεται πια και η παράμετρος της σκηνοθεσίας.

Η δεύτερη- εξαίρετη- παράστασή του με το αστυνομικό έργο του Ρομπέρ Τομά «Οκτώ γυναίκες», παραγωγή του Ελληνικού Φεστιβάλ για το Φεστιβάλ Αθηνών του 2007, επανέρχεται ως συμπαραγωγή με την Ελληνική Θεαμάτων «Πειραιώς 260» για περιορισμένο διάστημα. Χαρακτηριστικό της: και οι οκτώ γυναικείοι ρόλοι του έργου- όλοι δηλαδή- ερμηνεύονται από άνδρες ηθοποιούς- Γιάννης Κότσιφας, Χρήστος Λούλης, Αργύρης Ξάφης, Χρήστος Στέργιογλου, Κοσμάς Φοντούκης, Νίκος Χατζόπουλος, Αιμίλιος Χειλάκης και ο ίδιος ο Νίκος Καραθάνος.

ΙΝFΟ

«Οκτώ γυναίκες» από 6 Νοεμβρίου «Πειραιώς 260», Κτίριο Δ (Πειραιώς 260). Πληροφορίες:
210-8108.181, www.ellthea.gr «Ο κλήρος του μεσημεριού» από 13 Φεβρουαρίου στο Εθνικό Θέατρο (Κεντρική Σκηνή/ Κτίριο Τσίλερ).

• Ένα αστυνομικό εργάκι της δεκαετίας του ΄50 πώς και σας είλκυσε και μάλιστα για να το προτείνετε στο Φεστιβάλ Αθηνών;

«Υπάρχουν κάποια πράγματα στα οποία εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Και ξέρω πότε ο εαυτός μου παίρνει φωτιά. Όταν είδα την ταινία, τις "Οκτώ γυναίκες", στην τελευταία σκηνή, εκεί που λέει η γιαγιά ένα ποίημα του Αραγκόν, έβαλα τα κλάματα. Αυτό ήταν. Μετά όλα ήρθαν από μόνα τους.

Μια αστική κωμωδία είναι, ναι. Βλέπετε, έχουμε παίξει σπουδαία έργα τέχνης και έχουμε καλομάθει. Μπορούμε να πιλοτάρουμε ένα Μπόινγκ ενώ δεν ξέρουμε πώς τσουλάει ένα ποδήλατο... Πόσες φορές μια απλή κωμωδία πήγα να την υποτιμήσω και να τη βγάλω δεύτερη και μπανάλ... Πόσες φορές έκλεισα με το χέρι μου το στόμα μου όταν πήγα να πω κακό για το έργο αυτό... Και είπα: "Ντροπή!". Ανακάλυψα μέσα του σπουδαία πράγματα. Αυτές οι οκτώ γυναίκες είναι οκτώ μόνοι τους άνθρωποι σ΄ έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει ευτυχία στην αγάπη.

Βρήκα το έργο το θεατρικό, είδα πως έχει μία θαυμάσια δομή- μία αρχιτεκτονική σκέψη- και σκέφτηκα: Α, ωραία, τότε μπορούμε να το "κατοικήσουμε". Το είπα στον Χρήστο τον Λούλη, βγαίναμε, το συζητάγαμε, ενθουσιαζόμασταν με την ιδέα τι ωραίο που θα είναι να μεταμορφωθούμε και να παίξουμε τις γυναίκες χωρίς κανενός είδους τραβεστισμό ή γκέι διάθεση. Έκανα την πρόταση σε ένανέναν και όλοι είπαν αμέσως ναι».

Την είχε σχηματισμένη την εικόνα της παράστασης πριν ξεκινήσουν οι δοκιμές. «Το υπόλοιπο βγήκε σαν ένα θέατρο του παιχνιδιού απ΄ όλους μας. Σκοπός μας ήταν να βρούμε αγάπη και χαρά στη δουλειά- το ταλέντο και ο εγωισμός έχουν περισσέψει... Να παίξουμε μπάλα όλοι μαζί. Είμαστε οκτώ, θέλουμε να γίνουμε δεκαοκτώ, θέλουμε να γίνουμε εκατόν ογδόντα...».

Οι ρίζες του είναι στην ΕυρυτανίαΠρουσσός και Δομιανοί. Αλλά γεννήθηκε πριν από σαράντα ένα χρόνια στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Μαρούσι. Τα μαλλιά του έχουν ασπρίσει πρόωρα αλλά το πρόσωπό του με τα πυκνά φρύδια και τα ζωντανά, γελαστά, αεικίνητα μάτια διατηρεί την παιδικότητά του. Το χιούμορ και το γέλιο κυριαρχούν άμα τη εμφανίσει του.

• Κάνετε στροφή προς τη σκηνοθεσία;

«Είμαι αθεράπευτα ηθοποιός. Αλλά είμαι και περίεργος και ανήσυχος. Γι΄ αυτό ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία. Όχι, δεν θεωρώ σκηνοθέτη τον εαυτό μου. Η σκηνοθεσία είναι ολόκληρη επιστήμη. Απλώς θέλω λίγο να είμαι αρχηγός της ιδέας μου και της παρέας μου».

Μετά το «Οκτώ γυναίκες» πρόκειται να παίξει στο Εθνικό Θέατρο, στον «Κλήρο του μεσημεριού» του Πολ Κλοντέλ σε σκηνοθεσία του Γερμανού Γιόσι Βίλερ.

• Τώρα που έχετε σκηνοθετήσει πώς λειτουργείτε ως ηθοποιός;

«Σκηνοθετώντας προσπαθώ να ξαναμάθω μερικά πράγματα. Το να περάσεις από την άλλη πλευρά ίσως και να σε κάνει καλύτερο ηθοποιό. Αλλά αυτά και δουλειά θέλουν και στο μαξιλάρι σου να έχεις και μία ταπεινότητα...».

Βετεράνος στις αποδοκιμασίες!

• Τι σας άφησε η εμπειρία της «Μήδειας» και της δουλειάς με τον Ανατόλι Βασίλιεφ;

«Είναι ένας μεγάλος Δάσκαλος. Η διδασκαλία του είναι κάτι το μαγικό. Οποιαδήποτε στιγμή κι αν εμφανιζόταν και με κάθιζε απέναντί του να μου κάνει μάθημα, θα καθόμουν σαν μικρό παιδί. Ως σκηνοθέτης έχει και τα καλά του και τα στραβά του. Κάθε παράσταση, άλλωστε, είναι εξίσωση πολλών πραγμάτων. Αν με ρωτούσατε για τη συγκεκριμένη, θα ήθελα να φωνάξω: «Μα δεν το βλέπετε πως η παράσταση αυτή συγκρούεται με τον εαυτό της γιατί γίνεται από κάποιους ανθρώπους που κάτι θέλουν να αλλάξουν, για κάτι άλλο θέλουν να μιλήσουν; Όταν κάποιος θέλει να είναι ζωντανός είναι πολύ πιθανό να διαβεί και τον δρόμο της πρόκλησης».

• Και οι αποδοκιμασίες στην Επίδαυρο;

«Ένιωθα λίγο βετεράνος! Γιατί έπαιζα και στις "Βάκχες" του Λάνγκχοφ που είχαν την ίδια τύχη». Γελάει. «Αυτό όμως, τελικά, είναι μία βία. Που, εκείνη τη στιγμή, δεν την καταλαβαίνεις τόσο. Είναι σαν να σε έχουν χτυπήσει στον ύπνο σου. Το δέχεσαι, το συζητάς, το θεωρείς δημοκρατικό δικαίωμα του θεατή... Αλλά δεν παύει να είναι μία βία».