Tου Νικου Βατοπουλου, Η Καθημερινη, 21/10/2008
Πήγα από περιέργεια. Το «Ρεμπέτικο» από Τούρκους! Ημουν στη Θεσσαλονίκη και η παράσταση στο Βασιλικό Θέατρο ήταν δέλεαρ. Η γνωστή ταινία του Κώστα Φέρρη, που είχε μεγάλη απήχηση και στην Τουρκία, διασκευάστηκε για θεατρική απόδοση σε μία πρότυπη ελληνοτουρκική συνεργασία. Αλλά αυτό που είδα στη σκηνή του Βασιλικού, το περασμένο Σάββατο, ήταν η ανατροπή των προκαταλήψεών μου. Δεν αφορούσαν την Τουρκία, που πάντα με ενδιαφέρει, αλλά το ίδιο το έργο. Δεν το υποτιμούσα, αλλά είχα πιστέψει ότι είχε κάνει τον κύκλο του.
Στα πρώτα πέντε λεπτά ένιωσα να «μαζεύω» συγκίνηση και όταν τελείωσε η παράσταση έπειτα από δυόμισι ώρες ήθελα να μάθω κι άλλα για αυτούς τους εξαίσιους Τούρκους ηθοποιούς που κέρδισαν την αίθουσα. Το ένιωθες στον αέρα, η μάχη είχε κερδηθεί στα πρώτα λεπτά. Αισθητική πρώτης γραμμής, υπέροχα κοστούμια, φωνές, κίνηση, παλμός (λίγο «κοιλιά» στο δεύτερο μέρος, αλλά ξεπεράστηκε γρήγορα). Κελαρυστή ακουγόταν η τουρκική γλώσσα, και αυτά τα «Γιωργάκης» και «Μαρικάκι» που ξεστόμιζαν ήταν ό,τι πιο γλυκό! Ο Κώστας Φέρρης, που συνεργάστηκε σε αυτήν την τουρκική παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου της Αγκυρας, έδειχνε πολύ ικανοποιημένος. Και δικαίως.
Μου άρεσε να βλέπω τα κεφάλαια του «Ρεμπέτικου», τη Σμύρνη του ’22, τον Πειραιά και τα Λεμονάδικα, την αστική Αθήνα, την Κατοχή και την Απελευθέρωση, το ταξίδι στην Αμερική, την επιστροφή στην Ελλάδα. Δεν ξέρω, αλλά πέρα από το μουσικό και χορευτικό κομμάτι που ήταν πρώτης κλάσεως, με συγκίνησε να βλέπω την περιπέτεια της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από Τούρκους ηθοποιούς με ελληνικά σημαιάκια. Εξαίρετο το εύρημα του «Τσάρλι Τσάπλιν» ως «Μεγάλου Δικτάτορα» με την υδρόγειο, αλλά όλων των ευρημάτων υπερίσχυσε η ψυχή και το ταλέντο των ηθοποιών. Ουρές στο Βασιλικό. Ο κόσμος έδειξε να το χαίρεται. Μακάρι να ερχόταν και στην Αθήνα.
No comments:
Post a Comment