Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΖΟΣ ΓΙΑ ΔΕΚΑ ΒΡΑΔΙΕΣ ΣΤΟ «ΒΙΚΤΩΡΙΑ»
Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Επαγγελματίας ηθοποιός, με ταλέντο και έφεση στους κωμικούς ρόλους. Ερασιτέχνης τραγουδιστής, με πολύ καλή φωνή και αγάπη στο έντεχνο. Η πρώτη ιδιότητα του Γιάννη Μπέζου τον έχει κάνει μια πολύ οικεία φυσιογνωμία των θεατρικών και τηλεοπτικών πραγμάτων μας, με πιο πρόσφατη εκδοχή της τη συμμετοχή του στο σίριαλ «Ευτυχισμένοι μαζί» και αμέσως επόμενο σχέδιο τον συμπρωταγωνιστικό ρόλο μαζί με τον Σταμάτη Φασουλή στο διάσημο γαλλικό μιούζικαλ «Το κλουβί με τις τρελές» του Ζαν Πουαρέ.
 Το πρώτο τραγούδι που άκουσε στη ζωή του ο Γιάννης Μπέζος ήταν το «Βρέχει ο Θεός» των Νίκου Γκάτσου - Δήμου Μούτση, με τη φωνή του Κόκκοτα. Τώρα συμπεριλαμβάνει αυτό το τραγούδι στο πρόγραμμά του |
Η δεύτερη ιδιότητά του, που έβρισκε διέξοδο σε μουσικές παραστάσεις ή περιοδικές συνεργασίες και δισκογραφικές συμμετοχές (σε δίσκους του Χατζηνάσιου, του Μαυρουδή και του Μικρούτσικου), διατήρησε τη σχέση του με το τραγούδι στο επίπεδο ενός γοητευτικού «πάρεργου».
Αυτή τη φορά όμως δοκιμάζει κάτι τολμηρό και εξαιρετικά ενδιαφέρον: εγκαινιάζει τη χειμερινή σεζόν του θεάτρου «Βικτώρια» με δέκα βραδιές (31/10 έως 9/11) αφιερωμένες εξ ολοκλήρου στο ρεπερτόριο του Νίκου Γκάτσου. Τίτλος της παράστασης «Στον ουρανό σαν άστρο θα χαθώ». Δεν χρειάζεται παρά δύο φωνές (μαζί με τον Μπέζο τραγουδά η Ελένη Κοκκίδου), ένα πιάνο (Ανδρέας Ζαφειρόπουλος) και μερικές πινελιές οπτικο-ακουστικού υλικού.
Από τα δεκάδες αριστουργηματικά τραγούδια του Γκάτσου και τις συνεργασίες του με τον Μάνο Χατζιδάκι πρώτα πρώτα, αλλά και με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταύρο Ξαρχάκο και τον Δήμο Μούτση, ο Μπέζος επέλεξε 22. Κι αυτά θα ερμηνεύσει. Ή μάλλον θα τα τραγουδήσει, όπως προτιμά να λέει. Δεν συμπαθεί τον όρο «ερμηνεία». Στην πορεία της συζήτησης μας εξηγεί γιατί...
- Γιατί ένα πρόγραμμα αφιερωμένο ειδικά στον Γκάτσο;
«Επειδή ο Γκάτσος είναι μια ολόκληρη ιστορία και μια προσωπικότητα που εκπέμπει πνευματικότητα. Αλλά καθώς έχει πεθάνει εδώ και 17 χρόνια και έχει περάσει στη σφαίρα του μύθου, αυτή η πνευματικότητα ίσως να τρομάζει όσους ακούνε το όνομά του αλλά δεν τον ξέρουν. Και εμείς όμως νομίζουμε ότι τον ξέρουμε, χωρίς να είναι σίγουρο· μας συμβαίνει συχνά με όσους είναι γνωστοί».
- Ο στόχος σας ποιος είναι;
«Δεν είναι βέβαια να αναλύσω το έργο του. Αλλά μια κι αυτοί οι περίεργοι καιροί ευνοούν τα... "του κομμωτηρίου", ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, αλλά όχι βαρύγδουπο. Απ' ό,τι έχω αντιληφθεί, ο Γκάτσος ήταν ένας άνθρωπος που δεν μιλούσε πολύ. Ενα μεγάλο του προτέρημα ήταν ότι δεν ήταν καθόλου σοβαροφανής και είχε ένα φοβερό, υπόγειο χιούμορ. Αυτά τα τρία στοιχεία θα προσπαθήσω να τα κάνω ανάγλυφα. Εύχομαι να 'ρθεί το κοινό και έτσι, χωρίς πολλά νταβαντούρια, να επικοινωνήσουμε, να πάμε λίγο στο παρελθόν και να θυμηθούμε όσα αξίζει να τα μάθουν και οι νεότεροι».
- Τον είχατε γνωρίσει προσωπικά;
«Οχι, αν και ήμασταν και συμπατριώτες. Ο Γκάτσος ήταν από την Ασέα, εγώ κατάγομαι από το γειτονικό Κεραστάρι. Με τον πατέρα μου είχαν γνωριστεί. Ηταν κοντοχωριανοί και συνομήλικοι».
«Το πρώτο πρώτο μου άκουσμα ήταν στο παλιό μας πικάπ -εκείνο που το καπάκι ήταν και ηχείο- ένα δισκάκι με το "Βρέχει ο Θεός" σε μουσική του Μούτση, με τον Κόκκοτα. Αργότερα γνώρισα το έργο του από τη δισκογραφία, από το θέατρο και τη δουλειά του πάνω στον Λόρκα και από την "Αμοργό". Σκέφτομαι ότι μπορεί η ποιητική του δραστηριότητα να εξαντλείται σ' αυτήν, αλλά οι ποιητές δεν χρειάζεται να είναι πολυγραφότατοι».
- Η σχέση σας με το τραγούδι ποια είναι τελικά;
«Ασφαλώς δεν είναι επαγγελματική με την έννοια της δισκογραφίας. Με ενδιαφέρει να τραγουδώ τον στίχο, να καταλαβαίνω τι λέω και όλο αυτό να φτάνει στον ακροατή».
- Πότε πρωτοτραγουδήσατε δημοσίως σε κοινό;
«Νομίζω ότι ήταν στο Κηποθέατρο "Αλίκη" στην παράσταση της "Εβίτα Περόν". Τραγουδούσα στη χορωδία αλλά την επόμενη χρονιά είχα ένα μεγάλο ρόλο στην "Εύθυμη χήρα". Εκτοτε τραγουδούσα συχνά σε επιθεωρήσεις, σε έργα πρόζας και σε πολλά μιούζικαλ».
- Ενας ηθοποιός ερμηνεύει διαφορετικά ένα τραγούδι από έναν τραγουδιστή;
«Το θέμα της ερμηνείας είναι ένα μεγάλο κόλπο και στο θέατρο και στο τραγούδι. Εγώ θεωρώ ότι τα πράγματα δεν χρειάζονται "ερμηνεία". Τι να ερμηνεύσεις όταν όλα είναι δεδομένα; Στο θέατρο οι μεγάλοι ρόλοι ρεπερτορίου ανήκουν σε συγγραφείς που τα 'χουν πει όλα. Γι' αυτό προτιμώ τη λέξη "ενσαρκώνω" που, σε αντίθεση με την "ερμηνεία", δεν υπαινίσσεται την έννοια της εξήγησης. Το ίδιο ισχύει και για το τραγούδι. Εκεί ίσως περισσότερο, γιατί ο στίχος και η μελωδία είναι στοιχεία ακόμα πιο ανάγλυφα και δεδομένα και δεν χρειάζονται παρά να τα "πακετάρουμε" και να τα μεταδώσουμε στο κοινό. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Μεγάλο ρόλο παίζει η προσωπικότητα του τραγουδιστή, γιατί ακούς πολλούς να ερμηνεύουν σωστά αλλά χωρίς αληθινό αίσθημα».
- Αφού παρακολουθείτε το τραγούδι, ποια είναι η άποψή σας για τα καινούργια;
«Είναι πια τόσα πολλά, που δεν ξέρεις τι να πρωτακούσεις. Υπάρχουν όμως τραγουδοποιοί που έχουν ενδιαφέρον όπως ο Πορτοκάλογλου ή ο Δεληβοριάς. Αλλά αυτό που νομίζω ότι λείπει είναι το λεγόμενο λαϊκό τραγούδι και ο στίχος, που κάπου χωλαίνει. Εχουμε κι ένα κακό εδώ: Είμαστε όλο κλάμα και πόνο βαθύ και δυσανάλογο με τη ζωή των σημερινών Ελλήνων...»
- Και όταν βρίσκεστε με την παρέα σας, τι προτιμάτε να τραγουδάτε;
«Οσα μας φέρνουν σε επαφή με εκείνο το παρελθόν που μου είναι ακόμα αποκαλυπτικό: Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, Λοΐζο, αλλά και Σουγιούλ και Γιαννίδη. Αλλά δεν μπορώ να τραγουδήσω σε ξένη γλώσσα. Θα ένιωθα ότι δεν είμαι ό,τι λέω...» *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/10/2008
No comments:
Post a Comment