Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Τη βλέπουμε και φέτος στην τηλεόραση και, μάλιστα, σε ένα από τα πιο πετυχημένα σίριαλ της χρονιάς, το «Ευτυχισμένοι μαζί» με τον Γιάννη Μπέζο. Η Κατερίνα Λέχου, άλλωστε, δεν κοίταξε ποτέ με στραβό μάτι τη μικρή οθόνη. Αντίθετα, σ' αυτήν χρωστάει την καριέρα της, που απογειώθηκε με τη συμμετοχή της στο «Είσαι το ταίρι μου».
 «Είναι τρομακτικό και επικίνδυνο να υποδύεσαι τον εαυτό σου», λέει η Κατερίνα Λέχου. «Οι Ρέππας-Παπαθανασίου, όμως, έχουν χιούμορ και δεν με εξιδανικεύουν» |
Επειτα από αρκετά χρόνια, όμως, επιστρέφει στο σινεμά. Παίζει τον... εαυτό της στη νέα ταινία των Ρέππα-Παπαθανασίου, «Αυστηρώς κατάλληλο». Και έτσι, όμως, έχει δύσκολη δουλειά να κάνει. Ως ηθοποιός που είναι πρέπει να υποδυθεί τη Μαντάμ Μποβαρί, την Αννα Καρένινα και τη Φαίδρα.
Δύο νέοι σκηνοθέτες (Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης) αναζητούν χρήματα για να γυρίσουν μια ταινία με θέμα τους τραγικούς έρωτες των παραπάνω λογοτεχνικών και θεατρικών ηρωίδων. Από την απελπισία τους μπλέκουν με μια μικρή εταιρεία παραγωγής, που διευθύνει ο βασιλιάς της τσόντας τη δεκαετία του '70 (Δημήτρης Τζουμάκης) και μια τέως πορνοντίβα (Πηνελόπη Πιτσούλη). Αυτή μάλιστα θα... εκτοπίσει τη Λέχου και θα της πάρει τον ρόλο. Παραμένει, όμως, η ηθοποιός φαντασίωση των δύο σκηνοθετών.
- Πώς είναι να υποδύεστε τον εαυτό σας;
«Στην αρχή το θεώρησα λίγο υπονομευτικό, αλλά δεν ήταν καθόλου. Οι Ρέππας-Παπαθανασίου έχουν τέλειο χιούμορ και δεν με εξιδανικεύουν. Επειδή πρέπει να υποδυθώ τις Μαντάμ Μποβαρί, Αννα Καρένινα και Φαίδρα, ο παραγωγός λέει κάποια στιγμή: "Μα μπορεί η Λέχου να υποδυθεί αυτούς τους ρόλους; Δεν είναι... κάπως;". Παραμένει, πάντως, τρομακτικό και επικίνδυνο να υποδύεσαι τον εαυτό σου».
- Είδατε, δηλαδή, στη ματιά ενός τρίτου για σας πράγματα που σας πείραξαν σε σχέση με την εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας;
«Εχω δει εδώ και πολλά χρόνια στον καθρέφτη ό,τι με ενοχλεί. Κάνω και πέντε χρόνια ψυχανάλυση».
«Να μην πολυαναλύεις τα πράγματα»
- Στη ζωή και στη δουλειά είστε της λογικής ή του συναισθήματος;
«Εχω έναν υπερτροφικό παχύσαρκο εγκέφαλο, όπως λέει και η δασκάλα μου της φωνητικής. Με συμβουλεύει να μη σκέφτομαι και μετράω. Τελευταία έχω αρχίσει να το κάνω. Καμιά φορά είναι καλό να είσαι αισθαντικός με τα πράγματα και να μην τα πολυαναλύεις».
- Είχατε χρόνια να κάνετε σινεμά, ενώ ξεκινήσατε με τα «Σημάδια της νύχτας» του Πάνου Κοκκινόπουλου (1996). Γιατί;
«Δεν μου έτυχε κάτι φοβερό. Εκανα κάτι μικρού μήκους. Μερικές προτάσεις που δέχτηκα δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Γίνονται λίγες ταινίες. Ποιος θα πρωτοδουλέψει;».
- Τι σας κάνει να λέτε το «ναι» σε μία δουλειά;
Λειτουργώ με το τι μου κάνει κλικ: ένα πρόσωπο, ένα κείμενο, ένας χώρος, κάτι που με αφορά προσωπικά. Γι' αυτό δεν μετανιώνω ούτε για τις "αποτυχημένες" επιλογές μου. Δέχτηκα να παίξω στο "Ευτυχισμένοι μαζί" πριν καν δω τον ρόλο, γιατί ήθελα να δουλέψω με τον Μπέζο. Οταν, μάλιστα, διάβασα τον ρόλο, στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν λίγο ξενέρωτος. Οι επιτυχίες δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Κάποτε ήταν οι "Απαράδεκτοι", μετά το "Είσαι το ταίρι μου", αργότερα το "Παρά Πέντε"».
- Τώρα παίζετε τον ρόλο της μαμάς, συχνά της ντάμας στο θέατρο και γενικά τσαλακώνεστε, ενώ η εικόνα σας παραπέμπει σε ρόλους μοιραίας.
«Δεν έκανα την ωραία όταν ήμουν 20, θα την κάνω στα σαράντα; Θα ήθελα ακόμα πιο κόντρα και ακραίους ρόλους. Αυτό, όμως, εξαρτάται και από τους ανθρώπους που μας προτείνουν δουλειές. Οταν παίξεις καλά ένα χαρακτήρα, θα σου προτείνουν πάλι κάτι παρόμοιο. Τότε πρέπει λίγο να αποστασιοποιηθείς. Δεν υπάρχει μεγάλη φαντασία στο καστ στην Ελλάδα. Ειδικά στο τηλεοπτικό, είναι και λίγο type καστ. Δεν είναι φιλμ για να έχεις χρόνο να το δουλέψεις. Η Μαριόν Κοτιγιάρ, για παράδειγμα, που είναι μια κούκλα, έκανε την Εντίθ Πιαφ. Δούλευε δύο χρόνια. Στην τηλεόραση δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου για να μεταμορφωθείς. Στο θέατρο είναι αλλιώς. Εχω κάνει ρόλους με μεγαλύτερη απόκλιση. Στο"Τέλος καρναβαλιού" του Γκολντόνι είχα υποδυθεί μια κουτσή γεροντοκόρη. Παίζω, σημαίνει παιχνίδι. Βαριέσαι το ίδιο παιχνίδι».
«Η τηλεόραση, κάβα για να κάνεις θέατρο»
- Ενώ είστε απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης, δεν καλλιεργήσατε στενά τη σχέση σας με το θέατρο. Γιατί;
«Επειδή τα μισά χρόνια της καριέρας μου κάνω τηλεόραση. Δεν προλαβαίνω και τα δύο. Πρέπει να κάνεις και τηλεόραση για να ζήσεις. Η τηλεόραση είναι κάβα για να κάνεις θέατρο. Δεν την αντιμετωπίζω όμως ως πάρεργο. Μπορείς να δουλέψεις πολύ καλά. Η βάση και η εξέλιξη, βέβαια, του ηθοποιού είναι το θέατρο, γιατί εκεί έχεις χρόνο για βαθιές προσεγγίσεις. Η τηλεόραση καλλιεργεί άλλα στοιχεία, όπως τη συγκέντρωση. Πρέπει να παίξεις, ενώ γύρω σου γίνεται της κακομοίρας. Στο θέατρο σου χαρίζεται η ησυχία και ο χρόνος. Πιστεύω ότι κατά μία έννοια είναι λίγο συμπληρωματικά».
- Είστε ευχαριστημένη με την πορεία σας;
«Οταν είσαι γιατρός, μαθαίνεις πώς είναι το ανθρώπινο σώμα και έχεις ένα κρατούμενο. Οι ηθοποιοί δεν έχουμε κανένα. Επαναπροσδιορίζουμε συνεχώς τη βάση μας. Είναι ένας από τους λόγους που διάλεξα αυτό το επάγγελμα. Μου αρέσει αυτή η ρευστότητα. Η ανασφάλεια, όμως, είναι καλή μέχρις ενός σημείου. Αισθάνομαι, πλέον, λιγότερο φοβισμένη και αυτό το θεωρώ κέρδος». *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/10/2008
No comments:
Post a Comment