  |
Εκλογές ante portas. Ο λαός αποφασίζει, βεβαίως και προφανώς. Αλλά ο λαός -θεωρητικά τουλάχιστον- μανιπουλάρεται από επικοινωνιακά κολπάκια που στήνονται στα πολιτικά γραφεία κεκλεισμένων των θυρών. Πόσω μάλλον όταν οι δημοσκοπήσεις για τον τρέχοντα αρχηγό του κράτους παρουσιάζονται δυσοίωνες. Κάτι πρέπει να γίνει πάση θυσία... Κάποιος διεστραμμένος νους θα μπορούσε, ίσως, να στήσει αναλογίες με την ημέτερη δημόσια κατάσταση των τελευταίων μηνών. Ομως όχι, βρισκόμαστε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού· και ούτε καν στα οργασμικά επιτελεία των Ομπάμα και Μακ έιν. Ολο το προρρηθέν προεκλογικό σκηνικό είναι απλώς... σκηνικό θεάτρου. Μέσα στο οποίο ο οξυδερκής και αθυρόστομος λόγος του Αμερικανού δραματουργού Ντέιβιντ Μάμετ λύνει και δένει. Ο «Νοέμβρης» -το θεατρικό έργο που σηματοδότησε την επιστροφή του Μάμετ στο Μπρόντγουεϊ έπειτα από μια δεκαετία- εκτυλίσσεται από την αρχή ώς το τέλος μέσα στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου παραμονές εκλογών. Και η Αθήνα είναι η πρώτη πόλη εκτός... νεοϋορκέζικης επικράτειας που το ανεβάζει. «Δράστες» του εγχειρήματος ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, η Βίκυ Σταυροπούλου και ο μεταφραστής Θοδωρής Πετρόπουλος, το δημιουργικό τρίο πίσω από την επιτυχημένη πορεία του θεάτρου Εμπορικόν.
«Κάποιοι αρχικά φοβήθηκαν μήπως το έργο είναι πολύ... αμερικανιά», μου εξομολογείται η Βίκυ Σταυροπούλου ένα πρωί στο φουαγιέ του θεάτρου. «Ομως τα θέματα που θίγει είναι πανανθρώπινα: η ηλιθιότητα, η έπαρση, η αλαζονεία της πολιτικής σκηνής», βεβαιώνει η ηθοποιός και πώς να διαφωνήσεις. Οσο για την εξαιρετικά ευνοϊκή συγκυρία, υπερατλαντική τε και εγχώρια, που σημαδεύει το αθηναϊκό ανέβασμα του έργου, η Βίκυ τούτο μόνο έχει να πει: «Αν τυχόν γίνουν εκλογές, ελπίζω μόνο αυτό να μην κάνει κακό στην... πρεμιέρα μας». Με λόγο στρωτό και όμορφο κι εκείνο το α λα Ρένα Βλαχοπούλου κοντράλτο ηχόχρωμα να χρωματίζει τον εκφραστικό τρόπο που ατακάρει, η Βίκυ μας μιλάει για το έργο: «Παραμονές εκλογών, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τσαρλς Σμιθ, κατεβαίνει για τη δεύτερη τετραετία του και οι φριχτές δημοσκοπήσεις τον έχουν πανικοβάλει. Είναι ένας παρλαπίπας, ανίδεος, πολιτικά ανίκανος, χωρίς καμιά ηθική, έτοιμος να πουλήσει τα πάντα - αξίες, ήθη, συνεργάτες. Εχει και μια γυναίκα... του γιατρού! Η οποία δεν εμφανίζεται μεν, αλλά όλο τηλεφωνάει, γιατί αυτό που την αφορά τη δεδομένη στιγμή είναι, φεύγοντας ο άντρας της, να μπορέσει να πάρει για το σπίτι τον καναπέ του Λευκού Οίκου... Ο πανικόβλητος, λοιπόν, πρόεδρος, αντί να ψάξει ουσιαστικά να βρει γιατί τα πράγματα πήγαν κατά διαόλου, ψάχνει μαζί με τον βοηθό του ένα καλό σύνθημα και, βέβαια, χρήματα για να στηρίξει την προεκλογική του εκστρατεία».
Στην πορεία του έργου θα εμπλακούν ο πρόεδρος των εκτροφέων γαλοπούλας -διότι και η εντελώς αμερικανική Ημέρα των Ευχαριστιών επίσης τον Νοέμβριο γιορτάζεται γύρω από μια ροδοψημένη γαλοπούλα- ένας Ινδιάνος φύλαρχος, ένας πιθανός πόλεμος με το Ιράν, ένα υιοθετημένο Κινεζάκι, διάφορες απόπειρες για ξεδιάντροπα deal κάτω απ' το τραπέζι κι όλη η σαπίλα ενός σύγχρονου πολιτικού παραμυθιού. Η Βίκυ, όμως, ποιον υποδύεται; «Κάνω την Μπέρνσταϊν, τη λεσβία λογογράφο του προέδρου. Που κατά κάποιον τρόπο είναι το ηθικό στοιχείο του έργου. Αυτή, λοιπόν, για να γράψει τον πιο βαρυσήματο λόγο στην καριέρα του, του ζητάει ως αντάλλαγμα να την παντρέψει τηλεοπτικά με τη σύντροφό της. Κι έτσι θίγεται και το θέμα του ρατσισμού με τις μειονότητες, και πιο συγκεκριμένα το θέμα των γκέι, που είναι επίσης επίκαιρο».
Κι αν η εγχώρια επικαιρότητα τακιμιάζει ιδανικά με τον «Νοέμβρη» κι ο Μάμετ παραμένει στα καθ' ημάς μια ιερή αγελάδα της σύγχρονης δραματουργίας, η αμερικανική κριτική ψιλογκρίνιαξε ότι το νέο έργο του βραβευμένου με Πούλιτζερ θεατρικού συγγραφέα ρέπει προς την φαντεζί και εντυπωσιοθηρική ατάκα του stand-up comedy, σε αντίθεση με τα προγενέστερα βαθυστόχαστα έργα του. «Είναι αλήθεια», παραδέχεται η... λογογράφος. «Χωρίς, όμως, αυτό να επηρεάζει την ουσία του έργου. Προσωπικά, ενώ δεν είχα ιδιαίτερη αδυναμία στον Μάμετ, ένιωσα ότι αυτό το έργο είναι πιο κοντά στη δική μου φιλοσοφία. Και είναι τόσο καυστικός, τόσο οξυδερκής και τόσο σημαντικά αυτά που λέει με το δικό του, κάποιες στιγμές τραβηγμένο, χιούμορ, που -όσο κι αν ακουστεί υπερβολικό- αν ήμουν υπουργός Παιδείας θα έβαζα αυτό το έργο σαν μάθημα Πολιτικής Αγωγής στα παιδιά».
Α, τα παιδιά! Είναι ένα ζήτημα που πολύ απασχολεί τη Βίκυ Σταυροπούλου. Κι όχι μόνο επειδή έχει την 16χρονη Δανάη της που «πάει Β΄Λυκείου κι είναι στα ντουζένια της εφηβείας». Γέννημα και ώς σήμερα κάτοικος Περιστερίου «μια λαϊκή γειτονιά, όπου τα ερεθίσματα είναι ελάχιστα», δηλώνει ευθαρσώς «μού τη σπάει που εγώ που τώρα έχω χρήματα, μπορώ να στέλνω τα παιδί μου στο ιδιωτικό σχολείο, ενώ η μανούλα απέναντι δεν έχει να πληρώσει και το στέλνει στο δημόσιο που του παρέχει ελάχιστα πράγματα. Δεν υπάρχει κανείς να τους μιλήσει για εναλλακτική ενέργεια, για αξίες ζωής... Δεν έχουν ένα δέντρο, δεν έχουν κάδους ανακύκλωσης... Τρελαίνομαι, ας πούμε, να ξέρω ότι υπάρχει ο Ευγένιος Τριβιζάς, αυτός ο μοναδικός άνθρωπος, και να μην τον εκμεταλλεύεται το υπουργείο Παιδείας!»
 |
Αυτή η εικόνα της κοινωνικά άγρυπνης και ευαισθητοποιημένης Βίκυς -που τρέχει με την κόρη σε δενδροφυτεύσεις στην Πεντέλη, που ασχολείται με το Χαμόγελο του Παιδιού και τη WWF- ενδεχομένως να ξαφνιάζει, όταν τοποθετηθεί δίπλα στη δημόσια εικόνα που έγινε γνωστή κι αγαπητή εν μια νυκτί το 2001 χάρη στο σίριαλ «Είσαι το ταίρι μου» και συνεχίστηκε μέσα από τις «Θανάσιμες πεθερές» και το τηλεπαιχνίδι «Τaxi girl». Είναι όμως απόλυτα συνεπής με το μεδούλι της ηθοποιού· ειδικά, αν αναλογιστεί κανείς πώς έγινε ηθοποιός. Μικροπαντρεμένη και νεότατη μαμά στο Περιστέρι, μ' έναν «εξαιρετικό σύντροφο» με τον οποίο διατηρούν πάντα θαυμάσιες σχέσεις, «ίσως στην πλήξη του γάμου, αποφασίζω με παρότρυνση φίλων να πάω στη δραματική σχολή για να... διευρύνω τους ορίζοντές μου».
Στον χρόνο πάνω, φοιτώντας στη σχολή του Γιώργου Κιμούλη, «ήρθα αντιμέτωπη με τρομερές αλήθειες, με τρομερά «τινάγματα του μέσα βίου έξω», που λέει κι η Δημουλά. Κι αποφάσισα να κάνω την τομή μου. Πέρασα δυο χρόνια με τρομερές αλλαγές και απίστευτες δυσκολίες... Από μια βολεμένη, κανονική ζωή κι έναν πλούσιο γάμο, με τον οικογενειακό περίγυρο να κλαίει νύχτα-μέρα και να μου λέει πως «η γιαγιά θα πάθει εγκεφαλικό», με ένα παιδάκι σε τρυφερή ηλικία ξεκίνησα ένα δικό μου καινούργιο ταξίδι που δεν ήξερα πού θα με βγάλει. Ομως είχα τρομερή πίστη μέσα μου. Πίστη στο θέλω μου. Κι έκτοτε, το πιστεύω απόλυτα και καθόλου θεωρητικά, γιατί το βίωσα: όταν πραγματικά θέλουμε κάτι δεν υπάρχει περίπτωση, θα μας συμβεί». Να, καλή ώρα, σαν τη λογογράφο Μπέρνσταϊν του Μάμετ, «μια γυναίκα με πίστη. Αυτό θεωρώ, εξάλλου, ότι είναι το πιο κοινό μου στοιχείο με το ρόλο. Είναι μια γυναίκα η οποία πιστεύει ότι στην ικανότητά μας όρια μπορούν να βάλουν μόνο τα όνειρά μας. Της λέει, ας πούμε, ο πρόεδρος ότι «εσύ ονειρεύεσαι ένα κράτος χωρίς νόμους, χωρίς θεούς, με ηθική, όπου οι άντρες θα ζουν ευτυχισμένοι με τους άντρες τους κι οι γυναίκες με τις γυναίκες τους»».
Ο.Κ., η Βίκυ Σταυροπούλου μπορεί να μη συντάσσεται απολύτως με αυτή την κοσμοθεωρία που θυμίζει ένα... πειραγμένο Imagine του Τζον Λένον, αλλά το μερτικό της στον ιδεαλισμό το διεκδικεί με ένα κράμα πάθους και νηφαλιότητας. Εξ ου και καταλήγει: «Θα 'θελα πάρα πολύ να έρθουν να δουν το έργο όλοι οι πολιτικοί μας - θα τους καλέσω προσωπικά!»
Info : «Νοέμβρης» του Ντέιβιντ Μάμετ, από τις 23/10 στο θέατρο Εμπορικόν.
Πηγή: Περιοδικό «Κ» [Η Καθημερινή]
No comments:
Post a Comment