Καριοφυλλιά Καραμπέτη: «Η Στρίγκλα είναι απλώς ανεξάρτητη»

Συνέντευξη: Καριοφυλλιά Καραμπέτη

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΙΑΦΚΟΥ - φωτ.: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 - 19/10/2008

Έβγαλε μόλις πριν από μερικές εβδομάδες το ένδυμα της Αντιγόνης η Καριοφυλλιά Καραμπέτη και ετοιμάζεται να φορέσει από τις 5 του ερχόμενου μήνα εκείνο της Κατερίνας από το σεξπιρικό «Ημέρωμα της στρίγκλας» με συμπρωταγωνιστή τον Ακη Σακελλαρίου που θα ανεβάσει το Εθνικό Θέατρο στο «Ρεξ» σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Πώς περνά η ηθοποιός από τη μια ηρωίδα στην άλλη και με ποιο ψυχικό κόστος; Η ίδια το βλέπει ως πηγή ανανέωσης και ενδιαφέροντος για τη δουλειά της. Και λέει ακόμα πως όλες αυτές οι επικαθήσεις ρόλων δεν βαραίνουν.

«Πρόκειται για εθισμό. Για κάτι που με τα χρόνια συνηθίζεις. Αλλωστε, υπάρχουν μέσα μας όλες αυτές οι διαφορετικές προσωπικότητες. Οπότε, φέροντας κάθε φορά στην επιφάνεια μια άλλη σε διαφωτίζει σε σχέση με τον εαυτό σου. Πάντα υπάρχουν γωνιές για ν' ανακαλύψεις».

Θα συμπληρώσει πως το θέατρο είναι και ψυχοθεραπεία και θα πει ακόμα πως επειδή ακριβώς υποδύεσαι σ' αυτό, είναι κουραστικό να κάνει το ίδιο και στην προσωπική της ζωή.

• - Λέτε πάντα την αλήθεια, δηλαδή;

«Μπορεί ν' ακουστεί ως κλισέ αλλά είναι το ιδιαίτερό μου γνώρισμα. Επιμένω, όπως και στη δουλειά μου, να ψάχνω τη βαθύτερη αλήθεια του εαυτού μου σε σχέση με το ρόλο, δεν ανέχομαι το ψεύδος και τα παιχνίδια. Για να υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία είναι εκ των ων ουκ άνευ το να είσαι αληθινός».

Μικροί και μεγάλοι συμβιβασμοί

• - Είστε περήφανη για τη μέχρι τώρα πορεία σας;

«Σ' ένα βαθμό ναι, γιατί δεν έχω βιώσει μεγάλους συμβιβασμούς. Μικρούς όλοι έχουμε κάνει. Τουλάχιστον είμαι συνεπής στην πορεία που έχω χαράξει εδώ και χρόνια».

• - Πόσο δρόμο αισθάνεστε πως έχετε διανύσει από τότε που ήρθατε στην Αθήνα;

«Δεν ξέρω αν στην αρχή θα μπορούσα να φανταστώ το σημείο στο οποίο βρίσκομαι τώρα, δεδομένου ότι ήμουν πάντα χαμηλών τόνων. Προσπαθούσα να είμαι γειωμένη στην πραγματικότητα. Ποτέ δεν έκανα υπερφίαλα όνειρα. Και το ένα βήμα ερχόταν μετά το άλλο και με μελέτη. Σίγουρα ήμουν τυχερή, στην αρχή, όταν συνάντησα κάποιους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν. Από την άλλη μεριά, κι εγώ δούλευα πάρα πολύ, γιατί, ξέρετε, η τύχη μια δυο φορές σ' αγαπάει. Αν δεν σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, θα σ' εγκαταλείψει».

• - Τελικά, τι είναι το ταλέντο;

«Χάρισμα, το να μπορείς να μεταβάλλεσαι σε κάποιον άλλο, αντλώντας όμως από τον ίδιο τον εαυτό σου. Κι αυτό να το κάνεις με πειθώ και γοητεία. Αλλά χρειάζεται και πολλή δουλειά».

• - Αρα μεγαλώνοντας ο καλός ηθοποιός γίνεται καλύτερος;

«Νομίζω πως το εύρος των εμπειριών μας είναι οι αποσκευές μας, το πεδίο από το οποίο θα αντλήσουμε. Ενας άνθρωπος που είναι αποκομμένος από τη ζωή από πού ν' αντλήσει;»

• - Η Κατερίνα, όπως κι εσείς, είναι ερωτικό πλάσμα. Πώς γίνεται κανείς έτσι;

«Δεν ξέρω να το εκφράσω. Είναι ανάγκη μου, επιθυμία, τρόπος ζωής. Αν δεν υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον στη ζωή μου αισθάνομαι μισή. Δεν μπορώ να είμαι μόνη. Εχω ανάγκη τον άλλο ως πεδίο αναφοράς, ως δέρμα. Ως σημείο εκκίνησης. Αλλά συνεργασίας, όχι μάχης. Δεν μ' αρέσει η μάχη των φύλων».

• - Εχετε δουλέψει μέσα σας την Κατερίνα;

«Στην αρχή εμφανίζεται στα μάτια των ανδρών με ετικέτα. Είναι η στρίγκλα. Το θέμα είναι πώς μεταφράζεις τη λέξη. Γιατί τότε, στην εποχή της Αναγέννησης, η Κατερίνα δεν φαίνεται πουθενά να δικαιολογεί την ετικέτα αυτή. Είναι μια γυναίκα πολύ έξυπνη και ανεξάρτητη που αρνείται το ρόλο για τον οποίο την προορίζει μια καθαρά ανδροκρατική κοινωνία. Ενας πατέρας που την προξενεύει σε διάφορους γαμπρούς, με τελευταίο τον Πετρούκιο, με την προοπτική να κάνει ένα γάμο, που εκπροσωπεί και οικονομική συναλλαγή. Η Κατερίνα δεν το δέχεται αυτό. Είναι ετοιμόλογη, απρόβλεπτη και μπορεί να χρησιμοποιήσει το χάρισμα του λόγου με τέτοιον τρόπο, ώστε να γίνεται επικίνδυνη για τους άντρες. Τη φοβούνται».

Στο μυαλό ενός άντρα

• - Εσάς σας έχουν φοβηθεί;

«Φαντάζομαι πως ναι, αλλά δεν με έχουν πει ποτέ στρίγκλα».

• - Ομως με τον τρόπο της η Κατερίνα δείχνει ότι υποτάσσεται...

«Το έργο είναι αμφιλεγόμενο. Είναι δύσκολο στην ερμηνεία του και κατά καιρούς έχουν επιχειρηθεί διαφορετικές προσεγγίσεις. Είχα δει την παράσταση του Γιώργου Σεβαστίκογλου πριν από χρόνια στη Θεσσαλονίκη, με τη Μάγια Λυμπεροπούλου. Ηταν αμέσως μετά τη δικτατορία, υπήρχε ένταση, το κλίμα ήταν φορτισμένο και ο Πετρούκιο εμφανιζόταν ως φαλλοκράτης. Με διάφορα τεχνάσματα εξουσίας, όπως η στέρηση του φαγητού ή του ύπνου, ο εξευτελισμός της προσωπικότητας, η πλύση εγκεφάλου κ.τλ. έφτανε στο σημείο να δαμάζει και να υποτάσσει την Κατερίνα, η οποία στο τέλος υπέγραφε και κάτι σαν δήλωση μετανοίας. Τώρα θα ήταν πολύ βαριά παρόμοια προσέγγιση».

• - Υπάρχει χιούμορ στην παράστασή σας;

«Ναι, και είναι αυτό που, μαζί με τον έρωτα, σώζει τα πράγματα. Κατ' αρχήν ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης κάνει μια μικρή αυθαιρεσία στην αρχή. Ο Ακης Σακελαρίου εμφανίζεται ως σύγχρονος άντρας που ετοιμάζεται να παντρευτεί. Και ενώ ντύνεται για την τελετή, δεν είναι και τόσο σίγουρος αν η απόφασή του είναι σωστή. Φοβάται το μέλλον, τη γυναίκα και τη σχέση. Κάποια στιγμή αποκοιμιέται και σαν μέσα σε όνειρο ένας πίνακας ο οποίος υπάρχει στη σκηνή ζωντανεύει. Τα πρόσωπα του πίνακα είναι οι ηθοποιοί που θα παίξουν την παράσταση κι ίδιος καλείται να μπει μέσα στη φάρσα και να ερμηνεύσει το ρόλο. Το σκηνικό λοιπόν του έργου είναι το μυαλό, το υποσυνείδητο του άντρα, όπου υπάρχει όλη αυτή σύγχυση του ονείρου. Ο Πετρούκιο καλείται να παντρευτεί αυτή τη δύσκολη γυναίκα. Δύσκολος όμως είναι και ο ίδιος. Η τελική λύση σ' όλο αυτό το πρόβλημα της κοινωνικής σύμβασης είναι η σπιρτάδα, το αναρχικό και το ανεξέλεγκτο του έρωτα».