Τόμας Οστερμάγιερ: «Η παγκοσμιοποίηση μας έκανε όλους Αμλετ...»

Συνέντευξη: Τόμας Οστερμάγιερ

Φαντάζομαι τον Τόμας Οστερμάγιερ, το «τρομερό», 39χρονο πλέον, «παιδί» του γερμανικού θεάτρου, να κάνει νυχθημερόν πρόβες στη βερολινέζικη «Σάουμπινε» για τον «Αμλετ» του, τη νέα συμπαραγωγή της ιστορικής γερμανικής σκηνής με το Ελληνικό Φεστιβάλ (7, 8 και 9 Ιουλίου, «Πειραιώς 260»). Ολη η ημέρα του να σπαταλιέται πυρετωδώς μες στο θέατρο, με πολύ μικρά, μάλλον αγχωμένα, διαλείμματα. Και όταν το βράδυ αποχωρεί για το βουερό Βερολίνο του ξενυχτιού, πάλι η σκέψη του στον σεξπιρικό ήρωα και στη «Λυσσασμένη Γάτα» του Τένεσι Ουίλιαμς να επιστρέφει. Είναι η δεύτερη παραγωγή της «Σάουμπινε», περσινή δική του παράσταση, που επίσης θα φέρει στην Αθήνα (30 Ιουνίου, 1 και 2 Ιουλίου, «Πειραιώς 260»).

«Δεν υπάρχει λύση στο ερώτημα του Αμλετ. Να συνεχίσουμε ή να σταματήσουμε; Μερικοί, όπως η Σάρα Κέιν, παίρνουν την απόφαση να αυτοκτονήσουν. Αλλά με τον τρόπο που περνάμε τη ζωή μας είναι σαν να διαπράττουμε ομαδική αυτοκτονία», λέει ο Τόμας Οστερμάγιερ. Ο ίδιος, πάντως, εύχεται να είχε τρεις ζωές

Μέσα στο θέατρο και τις δοκιμές έμαθε από πιτσιρικάς να ζει και να μεγαλώνει. Την εμμονή του δεν την αντιλαμβάνεσαι μόνο στις παραστάσεις του: την έζησα στις τρεις απανωτές «σιωπές» του στα τηλεφωνικά ραντεβού μας, που διαρκώς κατρακυλούσαν για την επόμενη ημέρα. Τη μία άρπαξε τους ηθοποιούς του και μπήκαν νωρίτερα στην πρόβα. Την άλλη άργησε να κάνει διάλειμμα. Την τρίτη δεν πρόφταινε καν να κάνει μια διακοπή. Κι όταν καταφέραμε να μιλήσουμε, εκεί που είχαμε αρχίσει να αποκτούμε καλό συγχρονισμό, με αποχαιρέτησε απότομα. «Πρέπει να επιστρέψω αμέσως στην πρόβα», μου ανακοίνωσε.

Ετσι κι αλλιώς σε λίγες μέρες θα τον συναντήσουμε στην «Πειραιώς 260». Θα είναι, όπως και πρόπερσι στην ιψενική «Νόρα» και στο σεξπιρικό «Ονειρο» (δύο δικές του δουλειές που παρακολουθήσαμε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών), μια πανταχού παρούσα ευκίνητη φιγούρα.

• Πώς είναι η ζωή σας κατά τη διάρκεια των προβών; Μοιάζει σαν να μη ζείτε έξω από τη «Σάουμπινε».

«Αυτή είναι η ζωή μου. Τι μπορεί να είναι, όμως, ομορφότερο απ' το να κάνω πρόβες όλη μέρα; Ως σκηνοθέτης, όσο μπορείς και στέκεσαι στα πόδια σου, πρέπει να εκμεταλλεύεσαι τον χρόνο σου. Γιατί θα έρθουν χρόνια που ούτε θα έχεις ευκαιρίες ούτε θα μπορείς. Οσο έχεις δυνάμεις πρέπει να εκμεταλλευτείς τον χρόνο, να μην αφήσεις λεπτό να πάει χαμένο. Υπάρχει όριο στην περίοδο που είσαι δημιουργικός».

• Εσείς, που από 29 ετών είστε διευθυντής της «Σάουμπινε» και η αναγνώριση ήρθε αμέσως, έχετε άγχος με τον χρόνο;

«Ποιος δεν έχει άγχος; Το άγχος του χρόνου είναι το άγχος του θανάτου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να το έχει αποβάλει. Αισθάνομαι πανίσχυρα τα όρια της επίγειας ζωής. Και πρέπει να προλάβω. Θα ήθελα να είχα τρεις ζωές να τις βάλω και τις τρεις μέσα σε μία».

• Δεν είστε ικανοποιημένος με τη μία ζωή σας;

«Εχω την ωραιότερη ζωή και δουλειά στον κόσμο. Μπορώ να μην είμαι ικανοποιημένος όταν δημιουργώ ολόκληρα σύμπαντα στη σκηνή και δίνω ζωή σε χαρακτήρες; Κάνω ένα συναρπαστικό επάγγελμα πολυτελείας».

• Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή έξω απ' το θέατρο;

«Κι όμως. Θα μπορούσα να γράφω, να μαγειρεύω και να διασκεδάζω. Αλλά το θέατρο έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα: ανεβάζει την αληθινή ζωή πάνω στη σκηνή. Στο θέατρο ταυτόχρονα υπάρχουν η τέχνη της υποκριτικής, οι καλές τέχνες, η μουσική και τα φώτα. Η σκηνή είναι ο χώρος όπου μπορείς να παντρέψεις όλες τις μορφές τέχνης»... [Συνέντευξη στην ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία 2, 21/06/2008]