Ο Παύλος Μάτεσις από τα Εξάρχεια, όπου από άποψη διαμένει, παρακολουθεί εν εγρηγόρσει την επικαιρότητα, συγγράφοντας το νέο του θεατρικό έργο και συγχρόνως θεατροποιώντας -αν και τον πρόλαβε στην Τσεχία ο Πάβελ Κόχουτ- τη «Μητέρα του Σκύλου» («Καστανιώτης»).
Το νέο, αβάφτιστο ακόμα, θεατρικό του Παύλου Μάτεσι είναι η «δοξολογία ενός φόνου». Θα το εμπιστευτεί στους νέους του θεατρικού εργαστηρίου του Δήμου Ταύρου |
«Γράφω ένα νέο θεατρικό, δεν ξέρω πώς θα το βαφτίσω, αλλά είναι η δοξολογία του φόνου», μας ανακοινώνει. «Ο ήρωας αγαπάει τη μάνα του, η οποία έχει πεθάνει στα 27 της -όμως βρίσκεται διαρκώς στη σκηνή καθισμένη σ' ένα σκαμνάκι. Ο γιος είναι 35άρης και λέει "την αγαπάω τη μάνα μου τόσο πολύ που ήθελα να τη σκοτώσω για να μην την αγαπάει άλλος". Το έργο γράφεται τώρα. Δεν ξέρω πότε θα το τελειώσω».Τοποθετείται στο σήμερα;«Ναι. Ξεκινά με έναν αλλοδαπό, που ήρθε στην Ελλάδα και πέρασε πάρα πολλά μέσα από τη λαγνεία του φόνου που τον διακατείχε. Η μητέρα είναι πολύ τρυφερή. Οταν όμως βιαιοπραγεί κάποιος εναντίον του δεκάχρονου παιδιού της, τον βρίσκει και επειδή ξέρει ότι το ευαίσθητο σημείο του είναι ο γιος του, κόβει το χέρι του παιδιού με χασαπομάχαιρα και το παίρνει μαζί της. Το πηγαίνει δώρο στον δικό της γιο!».Αγρια πράγματα! Αγριεύετε με τα χρόνια;«Η αλήθεια γενικώς είναι αυστηρή. Δεν είναι γλυκιά ούτε γλυκερή».Γιατί θεατροποιείτε, μετά τον Κόχουτ, κι εσείς τη «Μητέρα του Σκύλου»;«Εγώ στην πρόζα είμαι λαθρεπιβάτης. Ο,τι κάνω μυρίζει θέατρο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θεατρολογώ. Μου λέγανε βεβαίως, "μα είναι της μόδας οι μονόλογοι. Είναι δυνατό το κείμενο, και να το ακούς μόνο φτάνει, κάν' το θεατρικό!". Τους απαντούσα, "κάνετε λάθος. Εγώ θα την κάνω θέαμα τη 'Μητέρα του Σκύλου'". Οχι με όλα τα πρόσωπα, αλλά με 5-6 το πολύ. Και τους νεκρούς θα τους έχω σε μεγάλες φωτογραφίες από πίσω διαγραμμένους με ένα "Χ"».Απ' ό,τι αντιλαμβάνομαι, σκηνοθετείτε και σκηνογραφείτε με τη θεατροποίηση το έργο...«Ναι. Δεν αφήνω περιθώρια για σκηνοθέτη. Το πρώτο ανέβασμα θα το σκηνοθετήσω κιόλας. Στη σκηνή θα έχω ένα σπιτάκι τριών διαστάσεων -το σπίτι της ηρωίδας- στο ύψος μια καρέκλας, με την πορτούλα και τα παραθυράκια του. Κι όταν φύγει από την επαρχία να πάει στην Αθήνα θα παίρνει το σπίτι μαζί της αγκαλιά. Την ηρωίδα δεν θα την παίξει ένα πρόσωπο, αλλά δύο γυναίκες ταυτόχρονα πιασμένες χέρι χέρι».Εχετε σκεφτεί με ποιους θα ανεβάσετε το έργο;«Λογαριάζω να συνεργαστώ με νέους καλλιτέχνες. Ανακάλυψα σε μια ανθυγιεινή ατμόσφαιρα που έχει σήμερα το θέατρό μας, για να μην πω πνευματική μαλάκυνση, το θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Ταύρου. Είδα δύο παραστάσεις τους, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Ναρλή, και τα έχασα! Είχανε μια φινέτσα, έναν ρυθμό. Σ' αυτούς προσβλέπω».Βαριά η κουβέντα σας περί ανθυγιεινής ατμόσφαιρας και πνευματικής μαλάκυνσης στο θέατρό μας.«Υπάρχει μια στειρότητα στο χώρο του γράφειν. Μιλάμε για την αποδόμηση, που είναι ανασκολοπισμός, ή έργα που μοιάζουν με της Σάρας Κέιν, για την οποία πάντα με κακία λέω "το καλύτερο έργο της ήταν που κρεμάστηκε!". Περνά περίοδο νάρκης το ελληνικό θέατρο και ως γραφή, και ως σκηνοθεσία, και ως ερμηνεία. Ελπίζω αυτή η νάρκη να ξεπεραστεί. Εγώ στο μεταξύ δεν θέλω να μετέχω. Περιφρονώ βαθύτατα αυτό που βλέπω. Υπάρχει ανευθυνότης στο ελληνικό θέατρο, για να μην πω τίποτα βαρύτερο».Μπορείτε να φέρετε ένα παράδειγμα ανευθυνότητας;
«Οταν κάποιος γράφει, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί, ενίοτε βάζει και την αδελφή του να μεταφράσει και τον αδελφό του να παίξει, τότε αντιλαμβανόμαστε περί ποιου πράγματος μιλώ. Και υπάρχουν άνθρωποι που προσέρχονται στο θέατρο ή στη λογοτεχνία από μια φιλοδοξία. Θεωρούν ότι το γράψιμο είναι ένας τρόπος κοινωνικής καταξίωσης. Οτι είναι κάτι σαν οικόσημο. Εγώ λέω αστειευόμενος, "περιμένουν να πάθουνε κάτι για να γράψουνε!". Ξέρετε, στο θέατρο, για να εισχωρήσει κανείς στην ψυχή του ανθρώπου, πρέπει να διαθέτει πνευματική υγεία, γιατί στον ψυχικό χώρο του ανθρώπου ενεδρεύουν και ασθένεια και κακία και φόβος. Πρέπει να έχεις γλιτώσει από αυτά».Εσείς δηλαδή έχετε γλιτώσει;«Από την κακία δεν ξέρω αν γλίτωσα. Από τα άλλα έχω γλιτώσει. Τυχαία, ίσως, από μια καλή οικογένεια. Ομως το ταλέντο μου μόνος μου το αμφισβητώ. Ισως να είναι και ένα είδος πνευματικής κοκεταρίας, προκειμένου να το πάω παραπέρα. Αλλά όσο μεγαλώνω, νομίζω γίνομαι πιο ικανός, από βιβλίο σε βιβλίο προχωράω».Από τα δεκάδες νέα ελληνικά κείμενα που είδατε φέτος στη σκηνή όλα για πέταμα ήταν;«Το ότι ανέβηκαν 400 τόσες παραστάσεις τη χρονιά είναι κατά τη γνώμη μου φαιδρό. Αν το ακούσει αυτό κανείς, θα πει "είσαστε τεταρτοκοσμικοί!". Είναι κάτι εξαιρετικά ύποπτο. Επειτα βλέπουμε ότι ορισμένοι, αν και καλοί συγγραφείς, έχουν υποχωρήσει στον ρεαλισμό και στο νατουραλισμό. Ο ρεαλισμός, όμως στην τέχνη σήμερα περιττεύει». *[Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2008]
«Οταν κάποιος γράφει, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί, ενίοτε βάζει και την αδελφή του να μεταφράσει και τον αδελφό του να παίξει, τότε αντιλαμβανόμαστε περί ποιου πράγματος μιλώ. Και υπάρχουν άνθρωποι που προσέρχονται στο θέατρο ή στη λογοτεχνία από μια φιλοδοξία. Θεωρούν ότι το γράψιμο είναι ένας τρόπος κοινωνικής καταξίωσης. Οτι είναι κάτι σαν οικόσημο. Εγώ λέω αστειευόμενος, "περιμένουν να πάθουνε κάτι για να γράψουνε!". Ξέρετε, στο θέατρο, για να εισχωρήσει κανείς στην ψυχή του ανθρώπου, πρέπει να διαθέτει πνευματική υγεία, γιατί στον ψυχικό χώρο του ανθρώπου ενεδρεύουν και ασθένεια και κακία και φόβος. Πρέπει να έχεις γλιτώσει από αυτά».Εσείς δηλαδή έχετε γλιτώσει;«Από την κακία δεν ξέρω αν γλίτωσα. Από τα άλλα έχω γλιτώσει. Τυχαία, ίσως, από μια καλή οικογένεια. Ομως το ταλέντο μου μόνος μου το αμφισβητώ. Ισως να είναι και ένα είδος πνευματικής κοκεταρίας, προκειμένου να το πάω παραπέρα. Αλλά όσο μεγαλώνω, νομίζω γίνομαι πιο ικανός, από βιβλίο σε βιβλίο προχωράω».Από τα δεκάδες νέα ελληνικά κείμενα που είδατε φέτος στη σκηνή όλα για πέταμα ήταν;«Το ότι ανέβηκαν 400 τόσες παραστάσεις τη χρονιά είναι κατά τη γνώμη μου φαιδρό. Αν το ακούσει αυτό κανείς, θα πει "είσαστε τεταρτοκοσμικοί!". Είναι κάτι εξαιρετικά ύποπτο. Επειτα βλέπουμε ότι ορισμένοι, αν και καλοί συγγραφείς, έχουν υποχωρήσει στον ρεαλισμό και στο νατουραλισμό. Ο ρεαλισμός, όμως στην τέχνη σήμερα περιττεύει». *[Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2008]
No comments:
Post a Comment