Ο Στάθης Λιβαθινός και η ομάδα του παρουσιάζουν ένα έργο από τη ρωσική λογοτεχνία που τόσο καλά γνωρίζει ο σκηνοθέτης: τη «Μασκαράτα» του Μιχαήλ Λέρμοντοφ, γραμμένη το 1835 και απαγορευμένη από την τσαρική λογοκρισία. Ο Λέρμοντοφ σκοτώθηκε στα 27 του χρόνια σε μονομαχία, όπως λίγο καιρό πριν και ο Πούσκιν στην κηδεία του οποίου είχε εκφωνήσει τον επικήδειο...
Ο Αρμπένιν (Δημήτρης Παπανικολάου) είναι ένας ευάλωτος άνθρωπος που προσπαθεί να αποφύγει το ρίσκο, τη μεγάλη τρικυμία από την οποία έλκεται συνεχώς. Μοναχικός ήρωας σ' έναν κόσμο χορών, χαρτοπαιξίας και ματαιότητας, θα πέσει θύμα των φημών και της ζήλειας του. Στη διάρκεια γιορτινών ημερών θα σκοτώσει την αθώα γυναίκα του, τη Νίνα (Μαρία Ναυπλιώτου).
Η «Μασκαράτα» είναι ο Οθέλλος «ντυμένος» με ρώσικο στίχο, επισημαίνει ο Στάθης Λιβαθινός.
«Συνιστά τον τρόπο να μιλήσεις για ένα σύγχρονο μοτίβο, τη μάστιγα που λέγεται φήμη, κουτσομπολιό. Ο Λέρμοντοφ είναι απ' αυτούς που επηρεάστηκαν πολύ από τον Σέξπιρ, φλέρταρε όμως και με το γαλλικό μελόδραμα. Σε μια εποχή, σε μια χώρα που οι Ρώσοι μιλούσαν καλύτερα τα γαλλικά από τη γλώσσα τους, το έργο του Λέρμοντοφ είναι... παρά τρίχα ρώσικη δραματουργία. Στην πραγματικότητα είναι απολύτως ευρωπαϊκή. Ο ίδιος ο συγγραφέας αποτελεί το "μαύρο κουτί" του 19ου αιώνα. Ο ήρωας του καιρού μας, αυτός που σαν ρομαντικός Διγενής αναμετριέται με το θάνατο. Ψυχολογικά ακριβής και με γλώσσα που γίνεται μέρος της ελληνικής δραματουργίας στην έξοχη μετάφραση του Στρατή Πασχάλη, η οποία αποτελεί μέρος άσκησης των ηθοποιών. Στη ζωή λέμε "μασκαράτα" την έκφραση κάποιου κρυμμένου πίσω από κάτι. Αυτό αφορά πολύ τη θεατρική πράξη. Ολοι εμείς κρυβόμαστε με μάσκα την "Μασκαράτα" για να μιλήσουμε για το πάθος, το ρίσκο της ζωής αλλά και την τελευταία αγνή ψυχή».
Ο σκηνοθέτης δούλεψε ξανά με τους Στρατή Πασχάλη (μετάφραση), Θοδωρή Αμπαζή (μουσική), Ελένη Μανωλοπούλου (σκηνικά-κοστούμια), Σεσίλ Μικρούτσικου (χορογραφία). Οι ηθοποιοί (Β. Ανδρέου, Σ. Ιακωβίδης, Ν. Καρδώνης, Μ. Κίτσου, Η. Κουνέλας, Σ. Πανούριος, Δ. Πασάς, Μ. Σαββίδου, Κ. Σίμου, Σ. Τσινάρη) προέρχονται «από τα σπλάχνα της Πειραματικής» όπως μας λέει.
«Στη διανομή υπήρξε ένα μεγάλο, ευγενές ρίσκο. Αφορά την ουσιαστική, ποιητική πλευρά του έργου κι όχι την τυπική αντιστοιχία ηλικιών και χαρακτήρων. Η παρουσία και των 13 ηθοποιών είναι σημαντική. Στο θέατρο που πιστεύω δεν υπάρχουν κομπάρσοι. Στο έργο κινείται ένα ποιητικός κόσμος ανθρώπων με διαφορετικές ιδιότητες. Θέλω να επισημάνω την παρουσία δυο συνεργατών μου: Η μετάφραση είναι από μόνη της γεγονός. Ο Σ. Πασχάλης και ο Λέρμοντοφ συνομιλούν σε μια ποιητική, μυστική γλώσσα. Ο Θ. Αμπαζής, ένας άνθρωπος που συνοδεύει μουσικά σχεδόν όλες τις παραστάσεις μου, διαθέτει το ταλέντο να δένεται με τις ιδέες, να τις εμπλουτίζει». Την επόμενη σεζόν ο Στάθης Λιβαθινός θα έχει κάμποση δουλειά: την «Επιστροφή της γηραιάς κυρίας» στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, αλλά και τον «Βασιλιά Λιρ» στο ΚΘΒΕ. Αλλά ο σκηνοθέτης θα συνενώσει επίσης ξανά την ομάδα του, «τα παιδιά της Πειραματικής» σε δύο έργα στο θέατρο Μεταξουργείο... [Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία / 7, 15/06/2008]
No comments:
Post a Comment