«Θα μπορούσα να γράψω ένα θεατρικό
για το σκάνδαλο Στρος-Καν. Εχει μεγάλο ενδιαφέρον. Χάρη στη σύλληψή του
αποκαλύπτεται ότι για χρόνια παρενοχλούσε γυναίκες, χωρίς να έχει
συνέπειες.
Το έργο μου θα έδειχνε το χάσμα ανάμεσα στους ισχυρούς και
πλούσιους, που θεωρούν πως ό,τι και αν κάνουν θα τη γλιτώσουν
ατιμώρητοι, και στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, τους οποίους
κανένας δεν σέβεται. Κάτι που θα μπορούσε να γενικευτεί ως παράδειγμα
και γι' αυτό που ζείτε στην Ελλάδα με το χρέος».
Ο Γκρέι Κλεγκ, ο Σκοτσέζος «διάδοχος» του Μαρκ Ρέιβενχιλ στην
προκλητική βρετανική in-yer-face δραματουργία, βρίσκεται πρώτη φορά στην
Αθήνα. «Κάνει πολλή ζεστή, αλλά μου αρέσει. Είμαι, λοιπόν, στη χώρα η
οποία συνέχεια απασχολεί τα δελτία ειδήσεων στην Αγγλία», διαπιστώνει με
τη βαριά σκοτσέζικη προφορά του. Εχει προσκληθεί να δει την παράσταση
του έργου που του εξασφάλισε ένα βραβείο Ολίβιε και διεθνή φήμη: το
«Fucking Games», που μέχρι το τέλος του μήνα παίζεται στο θέατρο
«Βικτώρια».
Αφού άσκησε για ένα διάστημα το επάγγελμα του δικηγόρου στη
Γλασκόβη, στράφηκε στο θέατρο. Σπούδασε στη Royal Scottish Academy of
Music and Drama. Επαιξε ελάχιστα στη σκηνή, ώσπου αναγνωρίστηκε η
αληθινή του κλίση με το παρθενικό μονόπρακτό του «Eight, Nine, Ten,
Out», έργο υποψήφιο για το βραβείο London Soho Theatre's Westminster. Το
μεγάλο όμως «μπαμ» το έκανε με το «Fucking Games», το 2001, χρονιά που
ανέβηκε στο Royal Court. Ενα αιχμηρό πορτρέτο δυο γκέι ζευγαριών στη
μετά AIDS εποχή, στο οποίο το σεξ γίνεται ωμά επί σκηνής. Και είναι ένα
κυνικότατο εργαλείο χειραγώγησης.
- Ενας ετεροφυλόφιλος θα μπορούσε να γράψει το «Fucking Games»; Αν το έκανε, θα τον κατηγορούσαν για ομοφοβικό.
«Σίγουρα. Αλλά δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο
έργο. Εγώ τα κατάφερα επειδή έζησα παρόμοιες εμπειρίες στην γκέι σκηνή
του Λονδίνου. Μόνο βιωμένα πράγματα μπορείς να αποδώσεις με τον τρόπο
που γίνεται στο "Fucking Games". Εχω δηλαδή ζήσει όπως κάποιοι από τους
χαρακτήρες του έργου».
- Είστε πάντως πολύ σκληρός με τους γκέι. Μιλάτε για τη ματαιοδοξία και την υποκρισία των σχέσεών τους. Παρουσιάζετε το σεξ ζετέ εύκολο και φτηνό.
«Υπάρχουν πλευρές της γκέι ζωής που είναι ελάχιστα ελκυστικές.
Το έργο δεν δίνει απαντήσεις, αλλά θέτει σκληρές ερωτήσεις για την γκέι
κοινότητα. Ηθελα να κάνω ό,τι κανένας δεν είχε ξανακάνει στο παρελθόν:
να κοιτάξω κατάματα τι συμβαίνει στις ζωές μας. Μήπως ο τρόπος που ζούμε
τελικά μάς ζημιώνει; Πολλοί δεν εκτίμησαν αυτή τη στάση. Υπάρχουν
δεκάδες γκέι έργα, ήδη από τη δεκαετία του '60, που επιχειρηματολογούν
υπέρ της άποψης ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι καλοί άνθρωποι και πρέπει να
αντιμετωπίζονται ισότιμα. Αλλά όταν έγραψα το 2001 το έργο, η γκέι
κοινότητα είχε κατακτήσει την ισότητα. Είχε έρθει η ώρα να κοιτάξουμε
τους εαυτούς μας κατάματα και να ρωτήσουμε αν ζούμε τη ζωή που θέλουμε.
Μιλώ για ένα είδος αυτοκριτικής».
- Υπήρξαν γκέι που αντέδρασαν;
«Πολλοί. Οι θεατές γενικά είτε αγαπούν είτε μισούν το έργο.
Ακριβώς όπως και οι κριτικοί. Το έργο πήρε το σημαντικότερο βραβείο
δραματουργίας στη Μ. Βρετανία, αλλά αρκετοί γκέι κριτικοί παλαιότερων
γενεών το μίσησαν. Το είδαν σαν ένα είδος προδοσίας. Κι εμένα σαν τον
προδότη των γκέι! Επρεπε όμως να γράψω την αλήθεια, όσο αποκρουστική κι
αν ήταν».
- Θα αυτοπροσδιοριζόσασταν ως γκέι συγγραφέας ή είναι πολύ περιοριστικός ο προσδιορισμός;
«Το μοναδικό γκέι έργο μου είναι το "Fucking Games". Δεν έχω
εμμονή. Μόλις ολοκλήρωσα ένα θεατρικό για τη χηρεία, μέσα από το πρίσμα
και των δυο φύλων, το "Scottish Widows"».
- Είπατε ότι οι ειδήσεις στην Αγγλία μιλάνε για τη χώρα μας. Τι λένε;
«Αναφέρονται στο δυσβάσταχτο χρέος σας, στις απεργιακές
κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Στη Μ. Βρετανία δεν βρισκόμαστε πάντως
πολύ μακριά από εσάς. Είχαμε κι εμείς πορείες με επεισόδια και τώρα με
τις περικοπές οι δημόσιοι υπάλληλοι σκέφτονται να βγουν στους δρόμους. Ο
κόσμος φοβάται και είναι εξοργισμένος. Απλοί άνθρωποι πρέπει να
πληρώσουν τα λάθη των πολιτικών και των τραπεζών. Πριν από λίγο καιρό
ζήσαμε τις εξεγέρσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία. Στη δυτική όμως
Ευρώπη, αντί για δικτατορία, ζούμε τη συνωμοσία των πολιτικών και των
τραπεζιτών. Πρέπει να εξεγερθούμε. Το βλέπουμε να συμβαίνει τώρα στην
Ισπανία. Προβλέπω ότι ώς το τέλος του χρόνου όλη η Αγγλία θα έχει
κατεβεί στο δρόμο».
- Το θέατρο πρέπει να μιλά για όσα συμβαίνουν στον κόσμο; Θέλετε να γράψετε ένα έργο για τον Στρος-Καν...
«Ναι. Δουλειά του θεάτρου είναι να θέτει τα ανείπωτα ερωτήματα
και να προκαλεί τις "ορθόδοξες" παραδοχές μας. Ποιος ευθύνεται για την
κατάρρευση που ζει ο δυτικός κόσμος; Γιατί οι πολιτικοί δεν κάνουν κάτι;
Γιατί ο Στρος-Καν έμενε τόσα χρόνια ατιμώρητος. Το θέατρο πρέπει να
ξύνει πληγές».
info: Μετάφραση/σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού. Παίζουν: Γιώργος
Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσινας, Μαρίνος Παναγιωτάκης. *
No comments:
Post a Comment