Βρώμικος χορός και... οπερατική αρχαία τραγωδία

• Του Ανδρεα Ρικακη, Η Καθημερινή, Παρασκευή, 29 Aπριλίου 2011

Καταλαβαίνω τα οικονομικά προβλήματα που θα πρέπει να ταλανίζουν τις παραγωγές στο θέατρο Μπάντμιντον. Ομως στο μονοσέλιδο γλασέ διαφημιστικό φυλλάδιο για την παρουσίαση της «μακροβιότερης παράστασης τάνγκο στην ιστορία του Μπρόντγουεϊ», με τίτλο «Forever Tango» και υπότιτλο «Το Dirty Dancing της Αργεντινής», δεν αναφέρονταν παρά κάποιες διθυραμβικές κριτικές της αλλοδαπής και μόνο ένα όνομα, του Luis Bravo ως... μπαμπά της παράστασης; Πολύ κρίμα. Γιατί εδώ είχαμε μια εξαίρετη 9μελή ορχήστρα, αποτελούμενη από 4 έγχορδα, 4 μπαντονεόν(!) και ένα πιάνο, που όχι μόνο συνόδεψε τα χορευτικά νούμερα και τον ανώνυμο τραγουδιστή αλλά πραγματοποίησε και πολλά μουσικά ιντερμέδια ανώνυμων συνθετών.

Εξι τα ζευγάρια των άλλο τόσο ανώνυμων και άλλο τόσο εξαιρετικών -ως συνήθως στα τάνγκο- χορευτών στις... ανώνυμες χορογραφίες (ή μήπως του κ. Μπράβο;), με εντυπωσιακό γεγονός ότι οι κύριοι ήταν κοντοί και αρκετά... ευτραφείς! Το πρόγραμμα διέθετε μια τυπικά κλασική δομή: σύνολο έναρξης, ντουέτα, ιντερλούδια, σύνολο φινάλε. Η έναρξη εδώ ήταν και χιουμοριστική σε αργεντίνικο χορευτικό... μπορντέλο του Μεσοπολέμου. Κάπου ακούσαμε και το διαβόητο... Kiss of Fire (29/3).

• «Αντιγόνη»

Αλλαγή κλίματος. Στην όπερα «Αντιγόνη» του Θεόδωρου Στάθη, η μουσική, που αποδόθηκε ικανοποιητικά από την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ υπό τον Ραφαήλ Πυλαρινό, κινήθηκε μεταξύ Εθνικής μας Σχολής και νεοκλασικισμού του Μεσοπολέμου. Εξοχη επένδυση για παράσταση της φερώνυμης τραγωδίας.

Η σκηνοθεσία (Lee Breuer) και τα κοστούμια (Αννα Μαχαιριανάκη) να επέβαλαν στη Νίνα Λοτσάρη, ως Αντιγόνη, να εμφανιστεί με... χρυσό παντελόνι και σακάκι και... μπουμπάρι στην κόμμωση με την είσοδό της; Στην τεράστια οθόνη του βάθους ως επί το πολύ αναπαραγόμενες οι μορφές των τραγουδιστών-ηρώων και εικόνες κοσμικού χάους. Καθόλου κακό.

Οπωσδήποτε ήταν η χορογραφία (Ερση Πήττα) που ακολούθησε μια απόλυτα εξπρεσιονιστική γραφή, ταιριαστή και αποκαλυπτική, καθώς προσέθεσε πολλές ανέκφραστες μάσκες στα κεφάλια και τις κλειδώσεις του ουδέτερα μαυροντυμένου χορού. Ηταν ό,τι πιο εμπνευσμένο (ας ανακαλούσε «Το Πράσινο Τραπέζι» του Κουρτ Γιόος, 1932) και εύστοχα δουλεμένο έτσι ώστε προσέδωσε κάτι από τον τρόμο και το δέος του Σοφοκλή (ΟΜΜΑ, αίθουσα Αλ. Τριάντη, 30/3).