Πρόκειται για τη δεύτερη δουλειά της ομάδας Blind Spot του
νεαρού κινηματογραφιστή Μιχάλη Κωνσταντάτου -στην κινηματογραφική
ορολογία σημαίνει το τυφλό σημείο που δεν καλύπτεται από καμία κάμερα.
Από τον κινηματογράφο προέρχεται και ο Στέλιος Λυκουρέσης, γιος
του γνωστού σκηνοθέτη Τώνη Λυκουρέση, που έγραψε το γρήγορο κείμενο το
οποίο θέλησαν να μοιάζει περισσότερο με σενάριο. Οι κινηματογραφικές
αναφορές της παράστασης δεν σταματούν εδώ. Διαδραματίζεται μέσα σε ένα
αυτοκίνητο και οι θεατές θα παρακολουθούν τους δύο ηθοποιούς, Γιώτα
Αργυροπούλου και Θανάση Δόρβα, μέσα από το παρμπρίζ, σαν να πρόκειται
για ένα κινηματογραφικό μονοπλάνο. Ενώ τον ήχο θα υποβοηθήσει η
διακριτική παρουσία της τεχνολογίας.
«Θέλουμε να δώσουμε όσο μεγαλύτερη αληθοφάνεια γίνεται», μας
εξηγεί ο 33χρονος Μιχάλης Κωνσταντάτος. «Ολα εκτυλίσσονται σε πραγματικό
χρόνο. Σαν να παρακολουθούμε ένα επεισόδιο από τη ζωή των δύο ανθρώπων ή
μια κινηματογραφική σεκάνς. Επιδίωξή μας είναι οι θεατές να νιώσουν σαν
αυτόπτες μάρτυρες, γι' αυτό και οι επεμβάσεις μας στον χώρο είναι
ελάχιστες».
Γνωστός μας από τις μικρού μήκους ταινίες, «Δυο φορές τώρα»,
«Μόνο για πάντα» και «Διαφάνεια», ο Μιχάλης Κωνσταντάτος πέρυσι
θεατροποίησε την «Πτώση» του Καμί, στο Bios. Συνηθίζει να εμπνέεται από
τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο αλλά και από «καταστάσεις γύρω μου που
προσπαθώ να μετουσιώσω», μας λέει.
Για το «Parklife», έμπνευση του έδωσε η σημερινή κατάσταση που
βιώνουν οι περισσότεροι νέοι της ηλικίας του: η ανεργία που γίνεται
αφορμή για να ξεσκεπαστούν ένα σωρό άλλα προβλήματα που αφορούν τις
διαπροσωπικές σχέσεις εν γένει.
«Ο τίτλος του έργου είναι αμφίσημος», μας εξηγεί «Από τη μία,
παραπέμπει σε ανοιχτό χώρο και βρίσκεται σε αντίθεση με τον κλειστό,
στον οποίο διαδραματίζεται το έργο. Και από την άλλη, σηματοδοτεί την
κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι δύο ήρωες: "παρκαρισμένοι" έξω από
την αγορά εργασίας».
Μια νεαρή γυναίκα ξυπνά έχοντας χάσει τη μνήμη της μέσα σε ένα
αυτοκίνητο δίπλα σε έναν άγνωστο άντρα. Με τη βοήθειά του ανακαλεί
πρόσωπα και καταστάσεις, την ταυτότητά της και το πώς βρέθηκαν σε αυτό
το σκοτεινό πάρκινγκ. Είναι όμως αληθινές οι απαντήσεις του; Η σχέση
τους προκύπτει μέσα από μια ακολουθία τυχαίων γεγονότων ή είναι μια
επιλογή δύο ανθρώπων συμπιεσμένων από την καθημερινή τριβή; Μέσα από τη
λεκτική πάλη στο μπροστινό κάθισμα ενός αυτοκινήτου δύο χαρακτήρες
ταξιδεύουν στα όρια των ρόλων τους ως επαγγελματίες και ως άνθρωποι.
Χωρίς να αποποιείται την κινηματογραφική του ταυτότητα, που έχει
επηρεάσει καθοριστικά τη ματιά και την αισθητική του, επιλέγει να κάνει
θέατρο «για την αμεσότητά του», όπως λέει. «Η γοητεία της επικοινωνίας
την ίδια στιγμή με τους θεατές είναι καταλυτική». Και ποια ιδιότητα του
σινεμά προσπαθεί να μεταφέρει στο θέατρο; «Την αμεσότητά του», λέει. «Ο
θεατρικός λόγος είναι πιο κοντά στην ποίηση, ενώ ο κινηματογραφικός πιο
κοντά στην πραγματικότητα».
Πόσο εύκολο είναι άραγε για έναν νέαρο δημιουργό να κάνει τέχνη;
«Τόσο εύκολο όσο και δύσκολο», μας λέει. «Στην κρατική βοήθεια δεν
ξέρουμε εάν μπορούμε να βασιστούμε, οι χορηγοί είναι πολύ συγκρατημένοι.
Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση πως η κρίση είναι ευκαιρία για να κάνει
κάποιος πράγματα. Πάντοτε χρειάζεται προσπάθεια και πάντα χρειάζονται
θυσίες».
Τον Σεπτέμβριο ξεκινά γυρίσματα για την πρώτη του μεγάλου μήκους
ταινία. Το «Luton» ανήκει ήδη στις δεκαπέντε ταινίες που έχει επιλέξει
το τμήμα «L' Atelier» του Φεστιβάλ Κανών για βοήθεια στην παραγωγή και
δικτύωση. Μιλά «για την τυφλή βία στην καθημερινότητά μας. Για τη βία
στην ακινησία. Παρακολουθεί τρεις ήρωες διαφορετικής ηλικίας αλλά και
κοινωνικής κατάστασης, οι οποίοι προσπαθούν να ξεφύγουν καθένας από τη
δική του συμβατική ζωή».
info: Από 2 Μαΐου, στο υπόγειο του Ιδρύματος «Μιχάλης
Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, τηλ. 210-3418579). Κάθε Δευτέρα, Τρίτη και
Τετάρτη στις 9.30 μ.μ. Διάρκεια: 60 λεπτά. Εισιτήρια: 13 ευρώ .
No comments:
Post a Comment