«Λουκέτο» στην ιστορία του θεάτρου

Αδιέξοδο στο Κέντρο Μελέτης και Ερευνας

• Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, Παρασκευή, 29 Aπριλίου 2011

«Πάμε για κλείσιμο». Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος (φωτο) είναι σαφής, από την πρώτη του κιόλας κουβέντα όταν μιλάει για το Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου (ΚΜΕΕΘ). Ομως με όποια από τα μέλη του Κέντρου μιλήσει κανείς, όλοι έχουν τα ίδια συναισθήματα. Θυμό και οργή για την αδιαφορία του κράτους. Την αδυναμία του να αξιολογήσει. Αλλά και την ανικανότητά του να επιλέξει, τι είναι πολυτιμότερο στον καιρό της κρίσης. Η ιστορία του ελληνικού θεάτρου με αποδείξεις και ντοκουμέντα δύο αιώνων ή η ελαφρότητα της Γιουροβίζιον;

• Χωρίς πόρους

Το Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου έχει ελεύθερη είσοδο για όλους. Ούτε εισιτήρια εισπράττει ούτε πόρους έχει. Στηρίζεται στη βοήθεια του υπουργείου Πολιτισμού όπως και οι 16 υπάλληλοι που απασχολούνται στα δύο κτίριά του και τα κάνουν όλα. Απλήρωτοι εδώ και τέσσερις μήνες προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας και στις 20 του μηνός ο πρόεδρος του Κέντρου Κ. Γεωργουσόπουλος δικάζεται για χρέη στο ΙΚΑ και υπεξαίρεση των ασφαλιστικών του προσωπικού. Συνολικά 160.000 ευρώ.

Την ίδια ώρα, ο ίδιος πληρώνει ακόμη και το χαρτί τουαλέτας για τους μαθητές των νηπιαγωγείων που πηγαίνουν για τον Μπαρμπα - Μυτούση. Το ΥΠΠΟΤ είναι ενήμερο για την αδιέξοδη κατάσταση, ο υπουργός δεν τους δέχεται όπως λένε, ενώ το Δ.Σ., άμισθο και εκλεγμένο από τα μέλη του Κέντρου, εξετάζει πια όλες τις λύσεις. Ακόμη και τη διάλυση του σωματείου και την εκποίηση της περιουσίας.

Η αλήθεια είναι ότι το Θεατρικό Μουσείο ή όπως ονομάζεται σήμερα Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου, έχει γνωρίσει την απαξίωση σχεδόν όλων των κυβερνήσεων. Με μοναδικό αρχείο και εξίσου σημαντικό πλούτο και τίτλους από το 1700 βυθίζεται όλο και πιο πολύ στην αδιαφορία. Οσο για το κτίριο της οδού Μητροπόλεως που πρόσφερε επί δημαρχίας του ο Ν. Κακλαμάνης, προκειμένου να μεταφερθεί η έκθεση των καμαρινιών, «δεν περισσεύει ούτε ευρώ για τη μετακόμιση».

Ο Γιάννης Σιδέρης βέβαια όταν είχε την ιδέα του καμαρινιού ως εκθεσιακού χώρου (εκτίθενται της Παξινού, της Κοτοπούλη, του Μινωτή, του Νέζερ, του Κατράκη, της Κάλλας κ.ά.), σίγουρα δεν θα φανταζόταν ποτέ ότι το μουσείο με το σημαντικότερο αρχείο των Βαλκανίων, θεατρικά τεκμήρια από το Βουκουρέστι, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη ώς την Τεργέστη, στον 21ο αιώνα θα στριμωχνόταν ακόμη σε ένα πνιγερό υπόγειο, μεσοτοιχία με τα δημόσια ουρητήρια, σε ένα πάρκο πνιγμένο από μετανάστες και παράνομους μικροπωλητές.

«Ντρέπομαι που διαμαρτύρομαι για το Θεατρικό Μουσείο όταν δεν γίνεται κάτι με το πρώτο μουσείο της χώρας, το Εθνικό Αρχαιολογικό. Ωστόσο, το δίλημμα που έθεσε το υπουργείο Οικονομικών και μου μετέφερε η κ. Μενδώνη (αν και προσπάθησε να βοηθήσει) ήταν σαφές: κλείνεις ένα μουσείο ή ένα νοσοκομείο; Ο υπουργός Πολιτισμού δεν δέχθηκε να με συναντήσει, όπως δεν δέχτηκε τον κ. Νίκο Καλτσά του Εθνικού Αρχαιολογικού, τη διευθύντρια της Πινακοθήκης, τον Αρη Γαρουφαλή διευθυντή του Ωδείου Αθηνών. Εκεί είναι όλοι απλήρωτοι εδώ και οκτώ μήνες!».

Πρόβλημα έξωσης αντιμετωπίζει και το Κέντρο Ερευνας Αρχαίου Δράματος, στο οποίο επίσης είναι πρόεδρος ο κ. Γεωργουσόπουλος μετά την αποχώρηση της Ασπασίας Παπαθανασίου. «Η Λυδία Κονιόρδου διευθύνουσα σύμβουλος του Κέντρου δεν μπορεί να λάβει την αμοιβή της από το Εθνικό Θέατρο, επειδή δεν της δίνουν ενημερότητα. Από το κτίριο μάς ζητούν να αποχωρήσουμε εφόσον πληρωθούν τα ενοίκια. Τρέμω στη σκέψη ότι η Ασπασία Παπαθανασίου θα καθίσει στο σκαμνί στα 92 της χρόνια, επειδή έχει υπογράψει το ενοικιαστήριο». Το ΥΠΠΟΤ γνωρίζει όλα τα μέτωπα, αλλά δεν δείχνει να χολοσκάει για κανένα.