«Αντεξε τον Β' Παγκόσμιο, εκπνέει την εποχή του ΔΝΤ»

 SOS ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ * ΕΠΙΣΧΕΣΗ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ, Ο ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΧΡΕΗ ΣΤΟ ΙΚΑ

• Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Τρίτη 10 Μαΐου 2011

«Επέζησε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της δικτατορίας. Εδραιώθηκε το 1976, την εποχή της Μεταπολίτευσης. Τελικά όλα δείχνουν πως η ιδέα του Θεατρικού Μουσείου, που ξεκίνησε το 1938 από τον Γιάννη Σιδέρη, εκπνέει την εποχή του ΔΝΤ.

Το καμαρίνι της Μελίνας Μερκούρη, ένα μικρό μόνο μέρος του «πλούτου» του Μουσείου

Εποχή της απόλυτης εκποίησης που φτάνει ώς την εθνική και πολιτισμική απαξίωση».

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από την έκκληση για το Θεατρικό Μουσείο, την οποία υπογράφουν περισσότερα από τέσσερις χιλιάδες άτομα. Οι φωνές διαμαρτυρίας πληθαίνουν από επιφανείς και απλούς πολίτες σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.

Εδώ και τρεις εβδομάδες οι δεκαέξι εργαζόμενοί του έχουν προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας. Ο εκλεγμένος πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, Κώστας Γεωργουσόπουλος, πρόκειται να δικαστεί στις 20 του μηνός για χρέη στο ΙΚΑ και υπεξαίρεση ασφαλιστικών εισφορών του προσωπικού. Ενώ και η Βιβλιοθήκη (Καραμανλάκη 7) -η οποία μισθώθηκε με εγγύηση του ΥΠΠΟΤ- απειλείται με έξωση καθώς έχουν συσσωρευτεί απλήρωτα ενοίκια ενός έτους.

Το Θεατρικό Μουσείο ή Κέντρο Μελέτης και Ερευνας του Ελληνικού Θεάτρου χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το υπουργείο Πολιτισμού. Χρειάζεται τον χρόνο 600 χιλιάδες ευρώ. Η είσοδος είναι ελεύθερη σε επισκέπτες και εκατοντάδες μελετητές που εκπονούν μεταπτυχιακές και διδακτορικές εργασίες.

«Οχι μόνο προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας αμισθί, αλλά βάζουμε και από την τσέπη μας». Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος εξηγεί τον παράλογο τρόπο με τον οποίο πλήρωνε αρκετές φορές το ΙΚΑ: «Για να βγάλει ένα κονδύλι το υπουργείο, χρειάζεται να έχουμε ενημερότητα. Πολύ συχνά αναγκάστηκα να δανειστώ για να δώσω το ΙΚΑ, να πάρω ενημερότητα και στη συνέχεια να δώσει τα χρήματα το υπουργείο».

«Ο κύριος υπουργός θα έπρεπε να καθίσει στο εδώλιο και όχι εμείς. Αυτός είναι ουσιαστικά ο εργοδότης», επισημαίνει ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, μέλος κι αυτός του Δ.Σ.

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος θεωρεί ψευδοδίλημμα το «θέλετε να σώσουμε ένα νοσοκομείο ή το Θεατρικό Μουσείο;», που του ετέθη. «Γιατί δεν με ρωτάνε "να σώσουμε το μουσείο ή να πάμε στη Γιουροβίζιον;"», διερωτάται. Παρ' όλα αυτά μήπως θα μπορούσε το μουσείο να βρει τρόπο να επιζήσει χωρίς την αποκλειστική βοήθεια του κράτους; Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος εξηγεί πως είναι αδύνατον.

«Απευθυνθήκαμε σε χορηγούς. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Τι ανταποδοτικότητα να έχει ένα μουσείο; Εκανα πρόταση στον ΟΠΑΠ να προσφέρουμε την τεχνογνωσία μας για να κυκλοφορήσει ένα λαχείο θεατρικό. Τίποτα». Το Δ.Σ. είναι με τα χέρια δεμένα. Ούτε αφίσες ή σπάνια προγράμματα δεν δύναται να επανεκδώσει για το πωλητήριό του καθώς χρειάζεται να καταβάλει ΦΠΑ. «Τότε θα χρωστάω και ΦΠΑ», λέει ο Κ. Γεωργουσόπουλος.

«Τι πρέπει; Να βγάλουμε σε δημοπρασία το κοστούμι της Μελίνας; Το σακάκι του Χορν; Το φόρεμα της Κάλλας;», αναρωτιέται αγανακτισμένος ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Μοναδική ακίνητη περιουσία του μουσείου αποτελούν το αρχείο του και δύο μικρές γκαρσονιέρες, που του κληροδότησε μια εργαζόμενή του. Λειτουργούν ως αποθηκευτικός χώρος. «Εχουμε εκεί μέσα διπλάσιο υλικό από αυτό που εκτίθεται. Μακέτες του Τσαρούχη, Καραγκιόζηδες του Βασίλαρου στοιβαγμένοι σε σεντούκια».