Σχολικές εκθέσεις ζωντανεύουν στο σανίδι μέσα από την παράσταση
  • ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΓΙΩΤΑ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ
  • Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2011 | ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
«Είναι σαν την πιο αθώα και δυνατή επιθεώρηση που μπορεί να γίνει. Ισως επειδή τα παιδιά έχουν μια αφέλεια, μια αθωότητα και μια καυστικότητα που κάνουν ''φύλλο και φτερό'' τον κόσμο όλο», εξηγεί ο δημιουργός της «Κατσαρίδας», Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο οποίος, επιβεβαιώνοντας την αρχική αίσθηση ότι δεν αρκείται στα εύκολα και δοκιμασμένα, πειραματίζεται για άλλη μια φορά τόσο με το κείμενο όσο και με τη δομή. Μοίρασε, λοιπόν, εργασίες -πρώτα ατομικές και άλλοτε ομαδικές- στους ηθοποιούς του, προκειμένου να ανεβάσουν... σχολικές εκθέσεις και μάλιστα εξ Ιταλίας πάνω στο σανίδι. Πρόκειται για την παράσταση «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» -βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του δασκάλου στο Αρζανό της Ν. Ιταλίας, Μαρτσέλο Ντ’ Ορτα- που ανεβαίνει από την Τετάρτη 30 Μαρτίου έως την Κυριακή 10 Απριλίου, στο θέατρο «Κολοσσαίον» (Βασ. Ολγας 150, τηλ. 2310/834.996).
Ο Ιταλός δάσκαλος συγκέντρωσε τις ξεκαρδιστικές και καυστικές εκθέσεις των μαθητών του σε τρία βιβλία -«Εγώ ελπίζω να τη βολέψω», «Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα αρραβωνιάστηκαν από κάτω» και «Ο Θεός μας έπλασε τζάμπα» -, που έγιναν ανάρπαστα και μεταφράστηκαν σε πολλές χώρες, ενώ η Λίνα Βερτμίλερ γύρισε το 1992 την ταινία «Ciao Professore», βασισμένη στο πρώτο βιβλίο. Η παράσταση παρουσιάστηκε με επιτυχία για δύο χρονιές στην Αθήνα, στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», και επιστρέφει και στη Θεσσαλονίκη. Ο σκηνοθέτης της, Βασίλης Μαυρογεωργίου, εξηγεί στον «ΑτΚ» πώς οι μαθητές αυτοί περνάνε τις εξετάσεις της ζωής.
Νιώθετε ότι η παιδική ματιά είναι ένας καθρέφτης, που δεν αλλοιώνει, αλλά ενδεχομένως να δίνει και μια άλλη διάσταση στα πράγματα;
Από την πρώτη στιγμή που διάβασα αυτά τα βιβλία πέρασα καλά. Τα παιδιά λένε τα πράγματα «έξω από τα δόντια» χωρίς κανένα φίλτρο και χωρίς καμιά ευγένεια. Δεν ντρέπονται και δεν κρύβουν αυτά που νιώθουν. Πρόκειται μάλιστα για παιδιά λίγο αλητάκια, που πηγαίνουν ελάχιστα στο σχολείο, αφού αναγκάζονται να δουλεύουν για να στηρίξουν την οικογένεια και τα οποία αναλαμβάνουν έτσι ευθύνες. Προσπαθούν μ' έναν αστείο τρόπο -λόγω ηλικίας- να υιοθετήσουν συμβάσεις από τον κόσμο των μεγάλων «μου χρωστάς χάρη, σου χρωστάω», «αν πεις το μυστικό μου, θα πω το δικό σου», έναν κόσμο που σαφώς υστερεί σε σχέση με το δικό τους.
Πώς ανεβάζει κανείς την παιδική αθωότητα στο σανίδι;
Η αλήθεια είναι, όταν τα ανακάλυψα, έστηνα φιλικές βραδιές, όπου τα διαβάζαμε και περνούσαμε καλά. Τα έβρισκα τόσο ολοκληρωμένα, που αναρωτιόμουν για ποιο λόγο να το κάνει κανείς θέατρο, τι παραπάνω θα δώσει στο θεατή; Αντλώντας και μέσα από τις δικές μας σχολικές εμπειρίες, αποφασίσαμε να χτίσουμε μια παράσταση, που να διακρίνεται απ' όλη την ελευθερία που έχουν τα κείμενα. Οι ηθοποιοί δεν κάθονται στιγμή και ο χώρος -που είναι μια σχολική τάξη- μεταμορφώνεται πάντα μέσα από σχολικά αντικείμενα ή παιδικά παιχνίδια για να φιλοξενήσει την κάθε ιστορία -από την «Οδύσσεια» και τον Μωυσή με το κιβώτιο, μέχρι την προϊστορική εποχή, το σπίτι - ερείπιο που μπάζει νερά, τον Μπερλουσκόνι και τον Μαραντόνα. Ξεπηδάνε συνέχεια εικόνες, υπάρχει ένας διαρκής αέρας μεταμόρφωσης, που κινεί το παιχνίδι.
Και πώς διδάξατε τους ηθοποιούς- μαθητές σας;
Κάθε φορά έχω μια πολύ διαφορετική σχέση με τους ηθοποιούς. Αλλοτε είμαι πιο δικτάτορας και ξέρω απολύτως τι θέλω και άλλοτε περιμένω πολλά, μέσα από μια αμφίδρομη πάντα σχέση. Στην προκειμένη περίπτωση, δουλέψαμε «σχολικά». Τους ανέθετα μια έκθεση και την επομένη ζητούσα τις ιδέες τους πάνω σ' αυτήν, ενώ δεν έλειψαν και οι ομαδικές εργασίες. Ημουν δηλαδή αυτός που μέσα από μια καλή τεχνική -χαλαρά, χωρίς βαρβαρότητες και άγχη- θα συνθέσει τα κομμάτια ενός παζλ, μέχρι που να φτάσει ένα καθαρό οικοδόμημα στο θεατή.
Από τις μέχρι τώρα δουλειές σας φαίνεται ότι σας αρέσουν οι πειραματισμοί και τα διαφορετικά πράγματα και ως προς τη μορφή και ως προς τη δομή.
Φταίει που είμαι δύσκολος ως θεατής. Βαριέμαι πολύ εύκολα και στο θέατρο και στο κινηματογράφο, ενώ υπάρχουν και πράγματα που με ενθουσιάζουν. Ως θεατής είμαι σαν δύστροπο, κακομαθημένο παιδί, που θέλει να περάσει καλά και όταν δε γίνεται αυτό, γκρινιάζει. Σκέφτομαι τι θα φάω, πού θα πάω μετά, κοιτάζω το χώρο γύρω. Γενικά, η σκέψη μου «χοροπηδάει». Ετσι λειτουργώ και όταν φτιάχνω κάτι εγώ, ξεκινώντας ήδη από τη θεματολογία. Επίσης, προσπαθώ να υπάρχει ταχύτητα στις δουλειές, αν και τα τελευταία χρόνια δε λέω «όχι» και σε πιο αργούς ρυθμούς.
Η επιμέλεια κίνησης είναι της Αγγελικής Στελλάτου, τα σκηνικά και κοστούμια της Δήμητρας Χίου, η μουσική του Λαέρτη Μαλκότση. Παίζουν οι Στέργιος Νένες, Γεωργία Γεωργόνη, Μαρία Παρασύρη, Σωτήρης Μεντζέλος και Φώτης Καραμπάς. Παραστάσεις δίνονται Tετάρτη - Πέμπτη - Παρασκευή στις 21.00 και Σάββατο - Κυριακή 18.30 & 21.00.