Με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ο Σωτήρης Χατζάκης αποπειράθηκε να αναπαραστήσει δυτικές εικονιστικές φόρμες για να ερμηνεύσει σκηνικά το αριστούργημα του Εμ. Ροΐδη «Η Πάπισσα Ιωάννα»Δεν θα επανέλθω, βέβαια, με τις θεωρητικές μου πάντα αντιρρήσεις για τις διασκευές πεζών κειμένων ως θεατρικών παραστάσιμων κειμένων. Το παιχνίδι πάντα κερδίζει η σκηνική πειθώ. Εξάλλου είναι διαπιστωμένο πως όσο περισσότερο απομακρύνεται κανείς από το πρωτότυπο ως μορφή και κρατάει το πνεύμα των πεζών κειμένων τόσο περισσότερο πείθει ως θεατρική παρτιτούρα. Βέβαια τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια πλήρης θα ΄λεγα παραίτηση του θεάτρου από τη μίμησιν δρώντων και περιορίζεται στη μίμηση πράξεων «δι΄ απαγγελίας». Άλλοτε πάλι επιλέγονται μεικτές μορφές ή τελετουργικά δρώμενα. Ο Σωτήρης Χατζάκης έχει επιτύχει τα τελευταία χρόνια στη μεταφορά πεζών κειμένων επώνυμων συγγραφέων (π.χ. Παπαδιαμάντης) ή ανώνυμων και λαϊκών (π.χ. Συναξάρια) σε μια θεατρική φόρμα που αναπαράγει λαϊκά δρώμενα ή λειτουργικές τελετές της ορθόδοξης ή κάποιας ανατολικής θρησκευτικής παράδοσης. Τώρα με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας αποπειράθηκε να αναπαραστήσει δυτικές εικονιστικές φόρμες για να ερμηνεύσει σκηνικά το αριστούργημα του Εμ. Ροΐδη «Η Πάπισσα Ιωάννα». Χωρίς να είναι ξεκομμένο από τη λογοτεχνική μόδα της εποχής του, το «βλάσφημο» έργο του Ροΐδη ανεξάρτητα από το σκάνδαλο που δημιούργησε εξαιτίας της ανόητης αντίδρασης της Ελλαδικής Εκκλησίας ήταν ένα αριστούργημα ύφους και μια από τις εκπληκτικότερες χρήσεις της καθαρεύουσας όχι ως φόρμα ιδεολογίας (πράγμα που ο Ροΐδης απέρριπτε και με τα θεωρητικά του κείμενα υπέρ της δημοτικής) αλλά ως καλλιεργημένου, λόγω σπουδαίας επεξεργασίας σειράς μεγάλης προηγουμένων λογίων, τρόπου χρήσεώς της ως ειρωνικής γραφής. Λίγοι γνωρίζουν το βάθος της ειρωνείας που κρύβει η καθαρεύουσα του Ροΐδη ως πεμπτοφαλαγγίτισσας γραφής... [ Του Κώστα Γεωργουσόπουλου, TA NEA, 26/5/2008]
No comments:
Post a Comment