Οι συμπαραγωγές είναι κέρδος για τη Λυρική Σκηνή

Ο Τζοβάνι Πάκορ, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ ξεδιπλώνει τα σχέδιά του για την όπερα

Δεν του πάνε μάλλον οι κοινωνικές εκδηλώσεις που έχουν κάτι επίσημο του Τζοβάνι Πάκορ, του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Στην πρόσφατη συνέντευξη Τύπου –την παρθενική του, ως διευθυντή της ΕΛΣ– έδειχνε να «λύνεται» προς το τέλος μόνο και κυρίως μετά τη λήξη της. Αντίθετα, στην ιδιαίτερη συνομιλία που είχαμε για τις ανάγκες αυτής της συνέντευξης, ήταν προσιτός και όχι τυπικά ευγενικός. Ισως βοήθησε και το περιβάλλον: καθισμένοι στα σκαλιά του Ηρωδείου, με τις πρόβες για την «Τουραντότ» να βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη (η παράσταση, σε σκηνοθεσία της διάσημης Ρενάτα Σκότο, κάνει πρεμιέρα απόψε), τις κοπέλες της χορωδίας να πηγαινοέρχονται φορώντας τα κοστούμια της παράστασης και μουσικές του Πουτσίνι να ηχούν στ’ αυτιά μας.

Ελληνίδα μητέρα. Ο Τζ. Πάκορ μιλά αγγλικά με ιταλική προφορά, κάθε τόσο όμως πετάει ελληνικές λέξεις και φράσεις με καθαρή ελληνική προφορά. Είναι γνωστό ότι η μητέρα του είναι Ελληνίδα – από την Αθήνα μάλιστα. Ο ίδιος δεν είχε επισκεφθεί ποτέ ξανά την ελληνική πρωτεύουσα. «Στις 11 Οκτωβρίου του 2007 ήρθα για πρώτη φορά στην Αθήνα, για το ραντεβού με τον κ. Οδυσσέα Κυριακόπουλο. Ημουν τρομερά περίεργος ακριβώς διότι πέρασα την παιδική μου ηλικία ακούγοντας ιστορίες για την Αθήνα από τη μητέρα μου, κι όταν ήρθε η πρόταση να αναλάβω τη Λυρική δεν το πίστευα». Λίγες ημέρες μετά τη συνέντευξη, το Σάββατο 24 Μαΐου, η Ελληνίδα μητέρα του Τζ. Πάκορ θα επέστρεφε στον γενέθλιο τόπο της «μετά από περίπου εβδομήντα χρόνια. Εφυγε πολύ μικρή και από τότε δεν ξαναγύρισε. Πήγε στην Κέρκυρα αρχικά, ένα μέρος της οικογένειάς της ζούσε στην Τεργέστη και μετά τον πόλεμο ακολούθησε κι εκείνη».

Ανθρωπος της οικογένειας ο Τζ. Πάκορ (απέκτησε πρόσφατα το πρώτο του παιδί), δεν προέρχεται από μουσικό σπίτι. Ωστόσο, ο ναυτικός πατέρας του ήταν λάτρης της όπερας. «Οχι όμως Τραβιάτα και Κάρμεν αλλά έργα εκτός ρεπερτορίου. Μετά από ένα ταξίδι του στην Κορέα και την Ιαπωνία, έφερε ένα από τα πρώτα μαγνητόφωνα. Ημουν μικρός όταν άρχισα να ηχογραφώ όπερες από το ραδιόφωνο. Με αυτές τις μουσικές μεγάλωσα. Πάντα είχα ειδική σχέση με τη μουσική και μετά το σχολείο σπούδασα βιολί. Την τελευταία χρονιά των σπουδών μου, είχαμε ένα κουαρτέτο και τότε άρχισα να έχω μια πιο καθαρή αίσθηση του πώς παίζει ένα σύνολο. Ελυνα τέτοια προβλήματα και οι άλλοι μουσικοί βασίζονταν πάνω μου. Τότε άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να γίνω διευθυντής ορχήστρας»... [συνεχίζεται, Συνέντευξη στον Ηλια Μαγκλινη, Η Καθημερινή, 1/6/2008]