Δήμητρας Μήττα «Ιοκάστη»

Το «Σχήμα εκτός άξονα» παρουσιάζει το έργο της Δήμητρας Μήττα «Ιοκάστη», στο «Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου» (Χριστοπούλου 12, Θεσσαλονίκη, 2310-229249), για λίγες παραστάσεις. Το έργο αναπλάθει τον οιδιπόδειο μύθο, μέσα από το βλέμμα της Ιοκάστης. Ο εσωτερικός «κόσμος» της Ιοκάστης σκιαγραφεί ένα πρόσωπο που θέλει να τεθεί εκτός συγκεκριμένων κοινωνικών πλαισίων, πρόσωπο με το οποίο κάθε μητέρα, σύζυγος, κόρη θα μπορούσαν να ανιχνεύσουν προβληματισμούς και συναισθήματά τους. Σκηνοθεσία: Νίκος Βουδούρης. Κίνηση: Αναστασία Θεοφανίδου. Εικαστική επιμέλεια: Κατερίνα Γκαγκάκη. Παίζουν: Μαγδαληνή Μπεκρή, Λάζαρος Βαρτάνης.

ΜΑΚΒΕΘ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΜΕ ΤΟΝ PATRICK STEWART

Patrick Stewart and Kate Fleetwood who played Lady Macbeth

★ ‘MACBETH’ Patrick Stewart brings fearsome insight to the title role in Rupert Goold’s good and nasty production of Shakespeare’s tragedy. Though the show has enough flash, blood and mutilation to satisfy Wes Craven fans, it’s Mr. Stewart’s brilliance that makes it a must-see. With Kate Fleetwood (excellent and original) as his stained trophy wife (2:45). Brooklyn Academy of Music, Harvey Theater, 651 Fulton Street, Fort Greene, (718) 636-4100; closes on Saturday.

The Macbeths, Brooklyn: Kate Fleetwood and Patrick Stewart.

THEATER REVIEW | 'MACBETH'

Something Wicked This Way Comes

By BEN BRANTLEY

The New York Times, Published: February 15, 2008

His thoughts stalk him like snipers in the shadows, and when they attack, it’s with a violence that leaves him shorn of defenses. Bloodthirsty enemies on the battlefield, double-dealing politicians of the court and would-be assassins at home: the Macbeth embodied with such fearsome insight and theatrical fire by Patrick Stewart has the wiles and the nerve to conquer such adversaries. What he doesn’t stand a chance against is his own mercurial mind.

Rupert Goold’s good and nasty interpretation of “Macbeth,” now chilling the Harvey Theater of the Brooklyn Academy of Music through March 22, has enough flash, blood and mutilated bodies to satisfy a Wes Craven fan. Set within a joyless, stark environment that resembles nothing so much as a morgue, this traveling production from the Chichester Festival Theater is also replete with eye-boggling technical effects that summon the Age of Stalin as imagined by George Orwell

in “1984.”

Still, all this sound and fury would signify, if not nothing, then not much more than yet another politically minded evening of Shakespeare in period drag were it not for the brilliant performance at its center. Mr. Goold, a fast-rising director in London, has clearly thought through his conceit of the play as a portrait of a totalitarian tyrant and the paranoiac world he engenders.

Ruth Fremson/The New York Times

Patrick Stewart and Kate Fleetwood in "Macbeth."

More Photos >

But there have been many fascist-themed versions of “Macbeth” over the years. What makes this one a must-see is Mr. Stewart’s thrilling recognition that his character is as close kin to the fatally introspective Hamlet as he is to power-wielding men of ill will like Richard III. His performance is the first I have seen to realize completely what the scholar Harold Bloom means when he calls this play “a tragedy of the imagination.”... [article continues]

ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ:

Macbeth. Gielgud, London. THEATER. Michael Billington, Thursday September 27, 2007, The Guardian

Reviews roundup: Macbeth. After its sell-out success at Chichester's Minerva earlier this year, Rupert Goold's production starring Patrick Stewart has transferred to the West End's newly revamped Gielgud. So is the critics' verdict fair or foul? Chris Wiegand, Friday September 28, 2007, guardian.co.uk

Patrick Stewart Macbeth to Follow Is He Dead? Into the Lyceum. By Andrew Gans
and Adam Hetrick. Playbill, 26 Feb 2008

Patrick Stewart's brilliant, bloodthirsty Macbeth. By BAZ BAMIGBOYE - More by this author ». Daily Mail, Last updated at 12:05pm on 28th September 2007

Patrick Stewart interview. From Shakespeare to sci-fi and back again: Patrick Stewart on Macbeth, resurrecting his love affair with the London stage and Trekkies in the audience... BBC.co.uk.

Enter the Bloody King: Patrick Stewart's 'Macbeth' Opens on Broadway April 8. broadwayworld.com

Macbeth: Foul or Fair?">Patrick Stewart’s Macbeth: Foul or Fair?

ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ!

My earliest performances, in the late 70's, featured objects which were masks or costume extensions of my own body. Dresses and skirts of unusual materials--3,000 walnut shells, 90 lbs. of glass, dozens of fresh fish--became an integral part of my autobiographical performances. After a while, I felt alone onstage in these solo works, and I began to create small likenesses of myself to take on certain supporting roles. These were my first puppets. Soon, there were so many "little Theodoras" onstage, that I was able to exit the performing arena and take over the director's role outside the frame. My works expanded out from autobiography, to consider large-scale subjects, such as the history of American invention, genetics, food and famine, and medicine. I have always felt that puppet figures have an innocence and a purity that make them especially effective in illuminating social and political issues. Those qualities, in addition to their ability to express deeply felt emotions to an audience, have led me to incorporate a wide variety of puppets into my performance and installation works for the past 20 years.

Theodora Skipitares is a visual artist and theater director, who has been creating her works for more than 20 years. Born in San Francisco of Greek parents, she moved to New York in 1970. Trained as a sculptor and theater designer, she worked briefly as a designer for groups such as Richard Schechner's THE PERFORMANCE GROUP, and Omar Shapli's SECTION TEN. She began creating personal solo performances in the mid 70's. Gradually, she moved away from autobiography, and began to examine social and historical themes. Realistic, life-size puppet figures, as well as miniature ones, became the "performers" in large-scale works that included live music, film, video, and documentary texts. These works were often collaborations with prominent composers such as Virgil Moorefield, Bobby Previte, Scott Johnson, Pat Irwin, Barry Greenhut, and David First.

These works included THE AGE OF INVENTION, an examination of 3 centuries of American invention featuring 300 puppets, DEFENDERS OF THE CODE, a history of eugenics, and THE RADIANT CITY, a music-theater work based on the life of Robert Moses. More recent projects include UNDER THE KNIFE, a site-specific history of medicine which took an audience to twelve different theater environments, and BODY OF CRIME, a history of women in prison. In 1998 she premiered A HARLOT'S PROGRESS, a chamber opera with life-size puppet figures based on the engraving series by William Hogarth; in 2001 she completed OPTIC FEVER, an exploration of Renaissance artists and their new way of seeing.

Citation for Excellence in Puppetry, a Guggenheim Fellowship, a Rockefeller Fellowship and a McKnight Playwriting Fellowship, among others. DEFENDERS OF THE CODE was named one of the 10 Best Plays by the New York Times in 1987. A HARLOT'S PROGRESS is one of the Burns-Mantle 10 Best Plays of the 1997-8 season.

A HARLOT'S PROGRESS is also the winner of an American Theater Wing Design Award for the 1998-9 season. Her visual work has been exhibited widely in the U.S., Europe, and South America. In 1997, she traveled to Vietnam with Ellen Stewart (La MaMa Theater), where together they developed a opera with the National Theater and the Vietnamese National Water Puppet Theater. Also, in 1997, she directed and designed a production of Charles Ludlam's THE ENCHANTED PIG for Sundance Theater.

In 1999 and 2000, Ms. Skipitares was in India as a Fulbright Fellow, where she worked with Indian puppeteers and choreographers to create two works. In 2002, she will be traveling to Cambodia and India to develop new projects.

Taking Hostages to Right a Wrong

THEATER REVIEW | 'MEDEA'

Richard Termine
Theodora Skipitares’s production of “Medea” incorporates her signature puppets and masks.

By CARYN JAMES

The New York Times, Published: March 19, 2008

There’s plenty of room in theater for a revisionist “Medea” in which the world’s angriest betrayed wife is still furious at her husband, Jason, but this time doesn’t kill their sons to punish him. (That was always the ultimate act of cutting off your nose to spite your face.) A muddled, sort of revisionist version, though, is what we have in Theodora Skipitares’s flat new production at La MaMa. As it ends, Medea ascends in a chariot under the protection of the gods, and says she’s taking the boys with her, but it’s entirely unclear whether the children are dead or aliv

In an equally vague program note Ms. Skipitares says that before Euripides, the Medea myth did not have her murdering her children. She may have intended to follow that lead, and leave the ending open to interpretation, but there’s a difference between ambiguity and downright confusion. A lucidly presented, less lethal Medea might have provided the one enlivening element.

The production relies on Ms. Skipitares’s trademark puppetry and multimedia style: bunraku puppets with actors operating and speaking behind them, along with a few video projections and shadow puppets. Even visually, though, there isn’t much to grip an audience. The Greek chorus is composed of three women wearing giant gold masks covering half their bodies, with their legs sticking out, which makes them look like bobble-head dolls. Nicky Paraiso operates the Medea puppet, and while nontraditional casting has its place, it’s disconcerting to hear a male voice speaking when Medea bemoans her fate as a powerless woman.

Richard Termine
A scene from "Medea" at the La MaMa Annex.

Ms. Skipitares was creating this kind of puppet theater when “The Lion King” wasn’t even a gleam in Julie Taymor’s eye, which is partly why her latest work seems so tame and familiar. Without a flash of originality — or the clearly defined ambiguity she seems to want — this is just one more inanimate “Medea.”

“Medea” continues through March 30 at La MaMa Annex, 74A East Fourth Street, East Village; (212) 475-7710 or lamama.org.

Mythic Figures, Living Large and in Love in Egypt

THEATER REVIEW | 'ANTONY AND CLEOPATRA'

Julien Jourdes for The New York Times

Marton Csokas and Laila Robins in the title roles of an “Antony and Cleopatra” set around 1884.

By CHARLES ISHERWOOD

The New York Times, Published: April 4, 2008

“Antony and Cleopatra” is a big play to squeeze onto a small stage. The same could be said for most of Shakespeare, in theory, but the mythic title characters of this one may require even more theatrical space than most of their brothers and sisters in the tragic canon. And the play is as much a sweeping historical drama as it is the story of a passionate union brought to ruin. Antony and Cleopatra do not just make history as they make love — they embody it, in all its grandeur, its confusion and its folly.

The Theater for a New Audience’s production of the play, which opened on Thursday, must scale down the story to fit a relatively small space (the Duke on 42nd Street, which has just 200 seats), with some uncomfortable results. I have probably seen many characters in Shakespeare plays resurrect themselves to make a necessary exit, but it seemed to trespass on the dignity of the great Antony’s death to watch him rise to his feet and quietly slink off, while his great rival, Octavius Caesar, held forth in the next scene... [article continues]

ANTONY AND CLEOPATRA

By William Shakespeare; directed by Darko Tresnjak; sets by Alexander Dodge; costumes by Linda Cho; lighting by York Kennedy; sound by Jane Shaw; voice/text consultants, Robert Neff Williams and Cicely Berry; choreography by Peggy Hickey; fight director, Rick Sordelet; production stage manager, Renee Lutz; production manager, Ken Larson; general manager, Theresa Von Klug. Presented by Theater for a New Audience, Jeffrey Horowitz, artistic director; Theodore C. Rogers, chairman; Dorothy Ryan, managing director. At the Duke on 42nd Street, 229 West 42nd Street, Manhattan; (646) 223-3010. Through May 2. Running time: three hours.

Plácido Domingo στον Ταμερλάνο

Μαδρίτη. Ο ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΠΑΡΟΚ. Ερμηνεύοντας τον 126ο ρόλο της καριέρας του ο Πλάθιντο Ντομίνγκο [Plácido Domingo] αναδεικνύεται, διαβάζουμε, καινοτόμος στην ερμηνεία της όπερας μπαρόκ. Ως τώρα γνωρίζαμε, υποτίθεται, δύο τρόπους προσέγγισης αυτού του μουσικού είδους, τον φιλολογικό και τον μη φιλολογικό. Τώρα ο Ντομίνγκο εγκαινίασε έναν τρίτο, αυτόν με τον οποίο αποδίδει τον ρόλο του Βαγιαζίτ στον Ταμερλάνο [Tamerlano] του Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ [Händel, 1685-1759] που παίζεται στο Teatro Real της γενέτειράς του ισπανικής πρωτεύουσας. Ο αυτοκράτορας των Τατάρων Ταμερλάνος έχει νικήσει και αιχμαλωτίσει τον οθωμανό σουλτάνο Βαγιαζίτ και στο πλαίσιο αυτού του ιστορικού γεγονότος το σενάριο πλέκει μια υπόθεση ερωτικών σχέσεων και βλέψεων, ενώ ο αιχμάλωτος οδηγείται στην αυτοκτονία.

Η παράσταση, παλαιότερη παραγωγή του Φλωρεντινού Μουσικού Μαΐου, σε σκηνοθεσία Γκρέιαμ Βικ, σημειώνει επιτυχία, και ακούγονται καλά λόγια για όλους τους συντελεστές, εκτός του μαέστρου Πολ Μάγκρις [Paul MacCreesh]. Τα θερμότερα εγκώμια αφορούν τον Ντομίνγκο ο οποίος, διαβάζουμε, αποδεικνύει ότι η μουσική του 17ου αιώνα μπορεί να τραγουδηθεί «με ύφος αλλά χωρίς ακαμψία». Ο διάσημος τενόρος θα εμφανιστεί ακόμη στις 7 και στις 10 Απριλίου, ενώ στις υπόλοιπες δύο παραστάσεις, 8 και 11 του μηνός, θα αντικατασταθεί από τον Μπριούς Φορντ. [Ars... Brevis, Αναστασία Ζενάκου, Το Βήμα, 6/4/2008]

Teatro Real (Madrid).

Howard Brenton: "Never So Good"

Touched by his presence ... Jeremy Irons as Harold Macmillan. Photograph: Tristram Kenton

Ανθρωπιά για τον αντίπαλο. ΛΟΝΔΙΝΟ. Ένας αριστερός συγγραφέας γράφει με συμπάθεια για έναν δεξιό πολιτικό. Το παράδοξο αυτό το επισημαίνουν όλοι σχεδόν οι βρετανοί κριτικοί που σχολιάζουν το Ποτέ καλύτερα [Never so Good], το νέο έργο του Χάουαρντ Μπρέντον [Howard Brenton], θεατρική βιογραφία του συντηρητικού πρωθυπουργού Χάρολντ Μακμίλαν [Harold Macmillan, 1894-1986]. Ο Μπρέντον, ομολογημένος μαρξιστής, έχει πλειστάκις προκαλέσει σάλο με τις ακραία ριζοσπαστικές πολιτικές ιδέες που εκφράζονται στα έργα του. Ο Μακμίλαν, εκπρόσωπος του πολιτικού συντηρητισμού, υπήρξε ένας από τους τελευταίους προμάχους της καταρρέουσας στην εποχή του Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Και όμως, διαβάζουμε, ο Μπρέντον αντιμετωπίζει με πολλή ανθρωπιά τον Μακμίλαν ζωντανεύοντας γεγονότα και πρόσωπα που σημάδεψαν την πορεία του: την καταπιεστική μητέρα του, τα χρόνια των σπουδών του στο Ιτον, την άπιστη σύζυγό του και τον εραστή της, τον τραυματισμό του ήρωα κατά τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη σχέση του με τον Τσόρτσιλ και τον Ιντεν, την κρίση του Σουέζ που τον έκανε πρωθυπουργό και το σκάνδαλο Προφιούμο που επιτάχυνε την πτώση του. Το έργο, που ο τίτλος του προέρχεται από τη ρήση του Μακμίλαν ότι η Βρετανία δεν ήταν «ποτέ καλύτερα» παρ' όσο στις ημέρες του, φαίνεται ότι είναι επιδέξια γραμμένο, με χιούμορ, αποτελεσματικά δραματικά ευρήματα και εύστοχους υπαινιγμούς για σημερινές καταστάσεις όπως ο πόλεμος στο Ιράκ. Θετικά είναι τα σχόλια για τη σκηνοθεσία του Χάουαρντ Ντέιβις [Howard Davies] και για τους ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων διαπρέπει ο Τζέρεμι Αϊρονς [Jeremy Irons] στον κεντρικό ρόλο. Στο Εθνικό Θέατρο ως τις 24 Μαΐου. [Ars... Brevis, Αναστασία Ζενάκου, Το Βήμα, 6/4/2008]

Sympathetic portrait ... Jeremy Irons and Anna Chancellor in Never So Good. Photograph: Tristram Kenton

Never So Good

Lyttelton, London
Michael Billington, Friday March 28, 2008, The Guardian

Thirty-four years ago, Howard Brenton wrote a savagely imaginative play attacking the Churchillian legend. Now he has come up with a sympathetic portrait of one of Churchill's Tory successors, Harold Macmillan. While I applaud Brenton's generosity of spirit, I sometimes yearn for the fierce audacity of his earlier days.

Brenton's play presents us with a dual image of Macmillan. At first, his older self looks back on his Eton schooldays, his flirtation with Catholicism and his experience of the first world war. But, as the senior Macmillan ascends the greasy pole, it is his younger self who looks mockingly on at the cuckolded husband, the years on the political margins and the duplicities over Suez before the eventual ascension to the premiership.

Brenton's thesis is that Macmillan was haunted by a dominating American mother and guilt at having survived the war. Though he presents Macmillan as a permanently displaced figure, he also acknowledges his shrewd political instinct. After a dullish first half, the play flares into life with Suez: Macmillan, who was both a principal architect of Suez and its ultimate beneficiary, emerges as a complex figure, justly condemned by Anthony Eden as a mixture of Judas and back-stabbing Brutus. Behind the bio-play structure, however, Brenton presents Macmillan as an ultimately tragic figure under whose public insouciance lay an anguished soul.

Jeremy Irons, with his faintly hangdog appearance, subtly indicates the inviolable sadness that shadowed Macmillan even when he achieved power. Pip Carter as his younger self supplies a mocking commentary. Howard Davies' production marshals the dance-punctuated proceedings with cinematic fluency. In the end, one gets a valuable history lesson and a plausible portrait of Macmillan. But I would like to see a more radically revisionist account of the last great political actor-manager.

· Until May 24. Box office: 020-7452 3000.

ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΜΑΜΕΤ: ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

Ένα άρθρο του Ντέιβιντ Μάμετ αναθερμαίνει τη συζήτηση για την πολιτική στο θέατρο

Στο έργο «Ένας χάρτης του κόσμου», που έγραψε ο Ντέιβιντ Μάμετ το 1983, ένας μυθιστοριογράφος που μοιάζει με τον Β.Σ. Νάιπουλ συναντά ένα δημοσιογράφο που μοιάζει με τον Κρίστοφερ Χίτσενς σ’ ένα συνέδριο για την παγκόσμια ανάπτυξη. Ο οργισμένος νεαρός κατακεραυνώνει τον αγέρωχο ηλικιωμένο συγγραφέα επειδή μετακινήθηκε από τα αριστερά στα δεξιά, διεκτραγωδώντας τη διαδικασία με την οποία η ηλικία φαίνεται να οδηγεί στον συντηρητισμό: «Άλλος ένας καλός άνθρωπος καταποντίζεται».

Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, αυτή η συνομιλία έχει συσσωρεύσει πολύ ενδιαφέρουσες υποσημειώσεις. Ο ίδιος ο Χίτσενς μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κινηθεί προς τα δεξιά, τουλάχιστον ως προς την υποστήριξή του στην αμερικανική εξωτερική πολιτική μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Και ο Ντέιβιντ Χέαρ δεν κατατάσσεται τόσο εύκολα ως αριστερός θεατρικός συγγραφέας όσο τον καιρό εκείνης της πρεμιέρας: στο πιο πρόσφατο έργο του, «Η κάθετη ώρα», εμφανίζεται ένας ήρωας να υπερασπίζεται με πάθος τις δυτικές στρατιωτικές παρεμβάσεις... [The Guardian, Η Καθημερινή, 6/4/2008]

info:

david mamet filmography

david mamet bibliography

ΕΛΣ: ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Εργαζόμενοι της Λυρικής στο δρόμο του αγώνα. Από την πρόσφατη απεργιακή κινητοποίησή τους κατά του ασφαλιστικού νομοσχεδίου

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο μεγαλοβιομήχανος Οδυσσέας Κυριακόπουλος, νυν πρόεδρος της ΕΛΣ και πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ, καλούσε τους εργαζόμενους της Λυρικής Σκηνής να συμπληρώσουν το περίφημο ερωτηματολόγιο με τίτλο «Εθνική Λυρική Σκηνή: Οργανωτική κουλτούρα προσανατολισμένη στην αγορά», ζητώντας τους, μεταξύ άλλων, ν' απαντήσουν αν «στην ΕΛΣ κάθε εργαζόμενος σκέπτεται και δρα σαν να είναι επιχειρηματίας». Αυτό το απίστευτα αγοραίας αντίληψης κείμενο φαντάζει ως τραγική ειρωνεία για τους καλλιτέχνες και τους άλλους εργαζόμενους της Λυρικής, οι οποίοι βιώνουν την απαξίωση, την ανασφάλεια, την αναλγησία από πλευράς κράτους και διοίκησης. Για όλους εκείνους, χορωδούς, χορευτές, πρωταγωνιστές, τεχνικούς, διοικητικούς υπαλλήλους κ.ά., που, αντιδρώντας στην προκλητική στάση της διοίκησης σχετικά με τις διαπραγματεύσεις για τη σύναψη της νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας, προχώρησαν το τελευταίο διάστημα σε απεργιακές κινητοποιήσεις... [Ρουμπίνη Σούλη, Ριζοσπάστης, 6/4/2008]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

6/4/2008

-- Αγώνας για πολιτισμό και αξιοπρέπεια

22/3/2008

-- Αναστολή μεν, αναβρασμός δε

3/2/2008

-- «Κουλτούρα» προσανατολισμένη στην αγορά!

3/2/2008

-- Προετοιμάζουν το έδαφος

15/4/2007

-- Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη...

ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΥΠΠΟ...

Γρηγοριάδης Κώστας

«Τι 'χες Γιάννη; Τι 'χα πάντα».

Αυτή η λαϊκή ρήση ταιριάζει απόλυτα στη σχέση ΥΠΠΟ και επιχορηγούμενων θιάσων. Πολλά «κεράσια» μοίρασε άλλη μια φορά στα λόγια ο υπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης πριν λίγο καιρό όταν συναντήθηκε με εκπροσώπους των «ιστορικών» θιάσων, όπως τους χαρακτήρισε (σ.σ. για να τους διχάσει μάλλον, παρά να τους κολακέψει... δεν είναι κατάλληλη ώρα και για άλλες συγκρούσεις). Οι υπεύθυνοι των επιχορηγούμενων θιάσων, οι περισσότεροι τουλάχιστον από αυτούς, κρατούσαν «μικρό καλάθι», ενώ κάποιοι άλλοι θέλησαν να πιστέψουν τα όσα τους υποσχέθηκε ο υπουργός. Ο χρόνος δεν άργησε να δικαιώσει αυτούς που κρατούσαν μικρό καλάθι και να διαψεύσει τους αισιόδοξους. Σε πρόσφατη μάλιστα ημερίδα του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου για το θεσμό των επιχορηγήσεων ελευθέρου θεάτρου, όσοι παραβρέθηκαν εξέφρασαν αγωνία, θυμό και καχυποψία καθώς χρόνια τώρα σαν τους φτωχούς συγγενείς «ζητιανεύουν» θεσμοθετημένα δικαιώματά τους. Εμπαίζονται και ταλαιπωρούνται!

Ο υπουργός είχε δηλώσει τότε ότι «σκόπιμα καθυστέρησε» να συναντηθεί με τους επιχορηγούμενους θιάσους «προκειμένου να διαμορφώσει μια στρατηγική για το θέμα των επιχορηγήσεων, μια συγκεκριμένη πολιτική για το θέατρο», ως «μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για τον πολιτισμό, την οποία επεξεργαζόμαστε».

Χρόνια τώρα τα ίδια ακούμε, με τις ίδιες ή διαφορετικές φράσεις από τους εκάστοτε υπουργούς. Το μόνο που έχει αλλάξει, «δωράκι» του πρώην Γ. Βουλγαράκη είναι η μετάθεση ευθυνών και ενεργειών του ΥΠΠΟ στα θέματα των επιχορηγήσεων, στο Εθνικό Κέντρο Θεάτρου - Χορού (ΕΚΕΘΕΧ), για το οποίο βέβαια δεν έχουν μορφοποιηθεί ακόμη οι λεπτομέρειες... [Σοφία Αδαμίδου, Ριζοσπάστης, 6/4/2008]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

12/2/2008

-- «Στρατηγική» ... περικοπών και κατάργησης ΔΗΠΕΘΕ

10/10/2000

-- «Οχι» στον εξευτελισμό του θεσμού

19/1/2000

-- «Φωνή βοώντος εν τω»... ΥΠΠΟ

8/3/1998

-- Κρατάει χρόνια... αυτή η "μεταβατική"

28/9/1997

-- "Εθνική" θεατρική πολιτική του ΥΠΠΟ

ΚΘΒΕ: ΣΤΑ ΔΥΟ ΣΤΕΝΑ ΛΟΓΩ ΑΠΕΡΓΙΩΝ!

Κινδυνεύουν να μην πραγματοποιηθούν οι παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος αλλά και οι εκδηλώσεις για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου, μετά τις 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες που ξεκίνησε το τεχνικό και διοικητικό προσωπικό του θεάτρου. «Ζητάμε το αυτονόητο. Να εφαρμοστεί η διοικητική απόφαση του Ιανουαρίου και να εφαρμοστεί η εργατική νομοθεσία, γιατί η διοίκηση του θεάτρου παραβαίνει τον νόμο και καταπατεί τους όρους αμοιβής και εργασίας», δήλωσε στο «Εθνος» ο γενικός γραμματέας του Συλλόγου Εργαζομένων στο ΚΘΒΕ, Χρήστος Σάββας. Οι 190 εργαζόμενοι -διοικητικό και τεχνικό προσωπικό- πραγματοποίησαν έκτακτη γενική συνέλευση και αποφάσισαν να προχωρήσουν σε 24ωρες απεργίες από αύριο και μέχρι να λυθεί το θέμα τους, ενώ κατηγορούν τη διοίκηση ότι παραβιάζει κατάφωρα την εργατική νομοθεσία.

ΣΟΦΙΑ ΣΠΥΡΑΤΟΥ: «ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΤΡΕΛΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ…»

«Ηλέκτρα Αυτουργός» με τη μουσική του Μάικλ Νάιμαν. Πέταξε ένα μπουκάλι στη θάλασσα με την ελπίδα ότι μπορεί κάποια μέρα να ερχόταν μια απάντηση. Και ήρθε... «Ήταν μια τρέλα της στιγμής, όμως με ξέρεις πως είμαι», μου λέει η Σοφία Σπυράτου. Την ακούω στο τηλέφωνο να μου μιλάει για τη νέα της χοροθεατρική δουλειά, μια εμπνευσμένη παράσταση για την οποία συνεργάστηκε με τον Μάικλ Νάιμαν (αντί για μπουκάλι του έστειλε ένα e-mail...) και χαμογελάω. Τα χρόνια έχουν περάσει από πάνω της σαν να μην την έχουν αγγίξει.

Το ταλέντο, το πάθος, αυτή η μοναδική τρέλα που την οδήγησαν σε πείσμα των καιρών να ιδρύσει ένα σημαντικό χώρο, σταθμό για τον σύγχρονο χορό στην Ελλάδα μεταφορικά και κυριολεκτικά, αφού από το θέατρο «Ροές» έχουν περάσει σχεδόν όλοι οι σημερινοί Έλληνες χορευτές και χορογράφοι. Παραστάσεις με ζωντανή, πρωτότυπη μουσική, νέες παραγωγές ακόμη και όταν το ΥΠΠΟ αποφάσιζε χωρίς λόγο να την αγνοήσει. Εκείνη όμως συνέχιζε απτόητη (ευτυχώς για μας)… [Της Σάντρας Βούλγαρη, Η Καθημερινή, 5/4/2008].

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΤΣΑΚΗΣ "ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΣΗΜΕΙΟ"

Ακραία πεζοί και πεζά ακραίοι χαρακτήρες σε «Τυφλό σημείο». Η βία, οι ψυχοπαθολογικές εκρήξεις των ηρώων τους και ο φωτισμός ανθρώπων του περιθωρίου είναι από τα αγαπημένα θέματα των νέων Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων. «Το τυφλό σημείο» του Γιάννη Μαυριτσάκη τα έχει όλα αυτά τα στοιχεία. Μια καλοστημένη παράσταση, δροσερή έτσι που το χιούμορ να αλαφραίνει το ζόφο, με νέους ανθρώπους του θεάτρου, φρέσκους, με διάθεση και φαντασία… [Όλγα Σελλά, Η Καθημερινή, 5/4/2008].

Γιάννης Μαυριτσάκης "Το τυφλό σημείο", στο θέατρο "Πορεία", από την Εταιρία Θεάτρου «ΔΟΛΙΧΟΣ». Σκηνοθεσία: Μάρθα Φριντζήλα, σκηνικά - κοστούμια - μουσική: Βασίλης Μαντζούκης, σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα, βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Γιαλού. ΔΙΑΝΟΜΗ: Πολυξένη Ακλίδη, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Απόστολος Πελεκάνος, Τάνια Παπαδοπούλου, Δημήτρης Τάρλοου (φωτογραφία), Δημοσθένης Ελευθεριάδης, Γιάννης Αναστασάκης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη.

Σ’ αυτό το σπονδυλωτό έργο μια νέα γυναίκα, η Νίκη, εξαιτίας του θανάτου του άντρα της και βιώνοντας ένα αφόρητο πένθος, μπλέκεται σε ένα εφιαλτικό γαϊτανάκι με πρωταγωνιστές ακραία πεζούς και πεζά ακραίους ανθρώπους.

ΟΙΚΟΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ... ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η Ομάδα του Β΄ έτους της Δραματικής σχολής Βασίλης Διαμαντόπουλος, με την υποστήριξη του θεάτρου ANGELUS NOVUS, παρουσιάζει την παράσταση Οίκος Διαδοχής, στο Θέατρο Στούντιο Κοιτώνες, πεδίο δράσης Κόδρα τέρμα Σοφούλη. Από Πέμπτη 10 Απριλίου έως και Κυριακή 20 Απριλίου 2008.

Οίκος Διαδοχής. Μία ανατρεπτική παρωδία των μεγαλύτερων θεατρικών κειμένων από την Ομάδα του Β΄ έτους της Δραματικής σχολής Βασίλης Διαμαντόπουλος με την υποστήριξη του θεάτρου ANGELUS NOVUS. Σκηνοθεσία: Έφη Δρόσου.

Πρεμιέρα: Πέμπτη 10 Απριλίου 2008. Παραστάσεις: κάθε μέρα μέχρι τη Κυριακή 20 Απριλίου 2008. Ώρες: Δευτέρα – Παρασκευή στις 22:00, Σάββατο – Κυριακή στις 21:00. Είσοδος ελεύθερη. Τηλέφωνο επικοινωνίας – κρατήσεων: 6979850090

Adrienne Lecouvreur [5 Απριλίου 1692 - 1730]

Η Γαλλίδα ηθοποιός Adrienne Lecouvreur γεννήθηκε στις 5 Απριλίου 1692 και πέθανε στις 20 Μαρτίου 1730. Η πρώτη επαγγελματική της εμφάνιση στη σκηνή έγινε στη Lille. Μετά το ντεμπουτάρισμά της στο Παρίσι, στην Comédie Française το 1717, έγινε δημοφιλής και υπήρξε δημοφιλής μέχρι το θάνατό της. Η ζωή της έγινε η έμπνευση για ένα τραγικό δράμα (1849) από τους Scribe και Legouvé στο οποίο είναι βασισμένη η όπερα Adriana Lecouvreur του Francesco Cilea και η οπερέτα "Adrienne" (1926) του Walter Goetze. Το 1913 η Sarah Bernhardt έπαιξε στο βωβό κινηματογράφο το Adrienne Lecouvreur. Το 1928, τα MGM Studios, «γύρισαν» το Dream of Love, που βασίστηκε στο έργο των Scribe and Legouvé, Adrienne Lecouvreur, με τους ηθοποιούς Joan Crawford και Nils Asther. Τουλάσχιστον έξι ταινίες γυρίστηκαν που βασίστηκαν στη ζωή της.

7ο Φεστιβάλ Χορού

Την ερχόμενη Τρίτη (8/4) πέντε κεντρικά θέατρα της Αθήνας (Ηβη, Δίπυλον, Ροές, Αργώ και Αλκμήνη) ανοίγουν τις πόρτες τους για να φιλοξενήσουν το 7ο Φεστιβάλ Χορού, που διοργανώνει το Σωματείο Ελλήνων Χορογράφων υπό την αιγίδα του ΥΠΠΟ. Την ίδια ώρα, το νεοσύστατο Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού (με τη στήριξη του οποίου πραγματοποιούνται οι παραστάσεις, 8/4–15/6) ανακοίνωσε χθες σε συνέντευξη Τύπου τις πρώτες του μεταρρυθμίσεις στα θέματα χορού. Ανακοίνωση των γνωμοδοτικών επιτροπών, εκταμίευση των επιχορηγήσεων που εκκρεμούν, αξιολόγηση των ομάδων, αύξηση στα κονδύλια και πολλά ακόμη. «Θέλουμε να νοικοκυρέψουμε τα πράγματα και να σκεφτούμε με νηφαλιότητα μια νέα εθνική πολιτική για τον χορό» ανέφερε μεταξύ άλλων ο Γιώργος Δραγώνας, πρόεδρος του ΕΚΕΘΕΧ. Από την πλευρά του, ο Πέτρος Γάλλιας, πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, ανακοίνωσε μια ευχάριστη είδηση: Τη δημιουργία του site του ΣΕΧ (www.choreographers.gr) που θα περιλαμβάνει σελίδα blog για χορογράφους και χορευτές που επιθυμούν να εκφράσουν τις απόψεις τους.

ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΑ... [5 Απριλίου 2008]

Εβδομήντα δύο χρόνια μετά την πρώτη παράστασή του στο Κολλέγιο -το 1936 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν- και στο πλαίσιο του εορτασμού για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου σκηνοθέτη, ο Δραματικός Ομιλος του Λυκείου του Κολλεγίου Αθηνών παρουσιάζει τον Πλούτο του Αριστοφάνη σε συνεργασία με τους θεατρικούς ομίλους της Μεγάλης του Γένους Σχολής και του Ζαππείου Εκπαιδευτηρίου. Η παράσταση θα δοθεί στο Θέατρο του Κολλεγίου (Στεφάνου Δέλτα 15, Ψυχικό) την Πέμπτη 10 και την Παρασκευή 11 Απριλίου, στις 20.00. Η μετάφραση είναι του Γιώργη Γιατρομανωλάκη, η σκηνοθεσία της Αγγελικής Γκιργκινούδη και η μουσική του Γιώργου Ανδρέου. Παίζουν μαθητές από το Κολλέγιο Αθηνών, τη Μεγάλη του Γένους Σχολή και το Ζάππειο Εκπαιδευτήριο. Τα έσοδα των παραστάσεων θα διατεθούν στα δύο σχολεία της Κωνσταντινούπολης. Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ.

Η Θεατρική Ομάδα της Γερμανικής Σχολής έχει ζωή 28 χρόνων και έχει ανεβάσει πάνω από 35 έργα- από Σαίξπηρ ως Καμπανέλλη και από Αριστοφάνη ως επιθεώρηση. Φέτος έχουν σειρά οι Τρωάδες του Ευριπίδη που θα παρουσιαστούν στις 5 και 7 Απριλίου σε μετάφραση του Μιχάλη Κακογιάννη και σε σκηνοθεσία, όπως όλα αυτά τα χρόνια, του καθηγητή Στέλιου Παπαπέτρου, με τη βοήθεια της Φωτεινής Μπάνου. Ωρα 8.30, στο θέατρο της Σχολής (Ζηρίδη και Δημοκρίτου Μαρούσι, πίσω από το Carrefour), τιμή εισιτηρίου 8 ευρώ.

Ο Δημήτρης Καταλειφός (φωτογραφία) σε ρόλο αφηγητή. Θα δώσει φωνή στο αυτοβιογραφικό, εκτενές διήγημα του Μένη Κουμανταρέα «Γυναίκα που πετάει», βιβλίο για τη ζωή μιας γυναίκας (της γιαγιάς του συγγραφέα) στις αρχές του αιώνα. Επιθυμίες που δεν εκπληρώνονται ποτέ και δραπετεύουν μέσα στην ελευθερία των ονείρων. Τον συνοδεύουν ο Νίκος Πλατύραχος στο πιάνο και οι Μαριλένα Δωρή στο φλάουτο και Βασίλης Λύκος στο βιολοντσέλο. Ευκαιρία γι΄ αυτή την εκδήλωση δίνουν οι επετειακές εκδηλώσεις «Δέκα Δευτέρες για τα δέκα χρόνια λογοτεχνίας και μουσικής» της Ορχήστρας των Χρωμάτων για τη δεκάχρονη συνεργασία της με το Ιδρυμα Μελίνα Μερκούρη. Στις 14 Απριλίου, στο Ιδρυμα Μελίνα Μερκούρη. [πρόσωπα & παρασκήνια, Επιμέλεια: Άννα Βλαβιανού, Το Βήμα, 5/4/2008]

Ενα φεστιβάλ με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Για τρίτη χρονιά το Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων θα ξεκινήσει στις 15 Απριλίου στο θέατρο Τόπος Αλλού. Τέσσερις ημέρες, εννέα ομάδες ανταλλάσσουν ιδέες και απόψεις πάνω στη θεατρική πρακτική προωθώντας την τέχνη. «Δύο ιστορίες αγάπης κι άλλη μία» είναι το έργο που παρουσιάζει η ομάδα Εστω, ένα ταξίδι με χιούμορ στις ανθρώπινες σχέσεις (15/4). Την ίδια ημέρα η ομάδα De Ρrofundis παρουσιάζει την «Εξομολόγηση», ενώ η συγγραφέας Δήμητρα Σκλάβου βλέπει το σουρεαλιστικό κείμενό της για τις ανθρώπινες σχέσεις με τίτλο «Γύρω γύρω όλοι» να προσωποποιείται από την ομάδα Εν Πλω. Στη δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ (16/4) οι Βrown Βlack παρουσιάζουν το έργο «Κατά την απουσία σας...», ενώ οι Line Up καταπιάνονται με το «L΄Εnquete: Η Απολογία», τη συρραφή τριών μονολόγων του Ζαν Κοκτό (φωτογραφία)- «Η ψεύτρα», «Το φάντασμα της Μασσαλίας», «Η Αννα η καλή»-, αφιερωμένων στη γυναίκα. Την επόμενη ημέρα (17/4) τη σκυτάλη θα πάρει η ομάδα Τu Vas Βien με το έργο «Ρost Ρrandium (Αfter Lunch)» που μιλάει για μια οκταμελή οικογένεια ανθρωποφάγων. Στην ίδια ημερομηνία θα παρουσιαστεί τοσύγχρονο έργο «Λάσπη» από την ομάδα Σκληρό Φορτίο και την τελευταία ημέρα (18/4) ένας φιλόδοξος φοιτητής της Ιατρικής έρχεται αντιμέτωπος με τον θάνατο στην παράσταση «fraΜkenstein» που ανεβαίνει από τους SplishSplash. Τέλος, οι ΕΡΕΤΑ (Είμαστε Ρεαλιστές Επιδιώκουμε Το Αδύνατο) θα συμμετάσχουν με την παράσταση «Το διαβατήριο». [πρόσωπα & παρασκήνια, Επιμέλεια: Άννα Βλαβιανού, Το Βήμα, 5/4/2008]

ΟΙ ΝΕΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΧΟΡΟΥ

ΕΛΠΙΖΩ ότι αυτή η αναδιάρθρωση μπορεί να φέρει κάτι καινούργιο στα θεατρικά μας πράγματα. Στις επιτροπές που στελεχώθηκαν, έπειτα από σχετική εισήγηση του διευθυντή του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού (ΕΚΕΘΕΧ) Ηρακλή Λογοθέτη, το Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΚΕΘΕΧ, υπό τον πρόεδρό του Γιώργο Δραγώνα, έλαβε μια σειρά αποφάσεις που αφορούν τη στελέχωσή τους.

Πρόεδρος στη Γνωμοδοτική Επιτροπή Θεάτρου είναι η Χαρά Μπακονικόλα (καθηγήτρια Θεατρικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), αντιπρόεδρος ο Σάββας Πατσαλίδης (καθηγητής Ιστορίας και Θεωρίας Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), τομεάρχης Ελεύθερου Θεάτρου ο Γιώργος Σαμπατακάκης (δρ Θεατρολογίας του Πανεπιστημίου του Λονδίνου) και μέλη οι Δημήτρης Δημητριάδης (συγγραφέας). Γιώργος Κακανάκης (σκηνοθέτης), Ματίνα Καλτάκη (θεατρολόγος, κριτικός θεάτρου - δημοσιογράφος), Νίκος Σίμος (δημοσιογράφος), ενώ αναπληρωματικά μέλη είναι οι Αντώνης Γαλέος (σκηνοθέτης- μεταφραστής) και Μαρία Κυριάκη (συγγραφέας). Στη Γνωμοδοτική Επιτροπή Χορού πρόεδρος είναι η Πηνελόπη Ηλιάσκου (καθηγήτρια Ρυθμικής Dalcroze και καλλιτεχνική διευθύντρια του Κέντρου Χορού Ντάνκαν), αντιπρόεδρος η Χριστιάνα Γαλανοπούλου (ιστορικός Τέχνης, διευθύντρια Μir Festival), τομεάρχης χορού η Νίνα Αλκαλάη (καθηγήτρια χορού), μέλη οι Στεριανή Τσιντζιλώνη (θεωρητικός χορού) και Μαρίνα Φωκίδη (ιστορικός Τέχνης), ενώ αναπληρωματικά μέλη είναι οι Χρήστος Πολυμενάκος (δημοσιογράφος) και Μαρίζα Βινιεράτου (καθηγήτρια χορογραφίας).

Στη θέση του τομεάρχη των ΔΗΠΕΘΕ ορίστηκε ο σκηνοθέτης Νίκος Αρμάος. Γραμματέας του ΔΣ ανέλαβε η θεατρολόγος Βίκυ Μαντέλη , η οποία θα αποτελεί τον σύνδεσμο του ΕΚΕΘΕΧ με το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου.

Τέλος, εγκρίθηκε η πρόσκληση αιτήσεων επιχορηγήσεων της χορευτικής περιόδου 2007-2008. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν στο τηλέφωνο 210 3307.700.

Ηλέκτρα Αυτουργός

Στην ευριπιδική «Ηλέκτρα» βασίζεται η παράσταση του χοροθεάτρου «Ροές», «Ηλέκτρα Αυτουργός» (8 - 19/4) στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138). Ο Ευριπίδης, δίνοντας βαρύτητα στην ψυχολογική αλήθεια των ηρώων του, γράφει μια τραγωδία που αποτελεί σημαντική αφετηρία του ψυχολογικού θεάτρου. Η παράσταση συνδυάζει σύγχρονες χορευτικές τεχνικές και αφηγηματικές μεθόδους. Επεισόδια, χορικά, μονόλογοι και προβολές, κρατούν το αφηγηματικό νήμα της παράστασης. Σύλληψη - σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου. Μουσική Μισέλ Νάιμαν. Ποίηση Στρατή Πασχάλη. Σκηνικά - κοστούμια Κωνσταντίνου Ζαμάνη. Παίζουν: Εύη Χατζάκη, Ντανίλο Ζέκα, Αλέξανδρος Κεϊβανάη, Λία Τσολάκη, Δημήτρης Φέρας. Χορός: Ξένια Θέμελη, Σταυρούλα Κοντοπούλου, Ελενα Κουρκούλη, Λήδα Μανιατάκου, Γιώτα Μηλίτση, κ.ά.

Οταν ο Παπαδιαμάντης συνάντησε τον Βιζυηνό...

Το έργο «Οταν ο Παπαδιαμάντης συνάντησε τον Βιζυηνό...» του Γιάννη Σολδάτου παρουσιάζει το «Νέο Ελληνικό Θέατρο». Σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη. Σκηνικά - κοστούμια: Δημήτρης Κακριδάς. Μουσική: Γιάννης Σπυρόπουλος (Μπαχ). Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης. Παίζουν: Γιώργος Αρμένης, Δημήτρης Καλαντζής, Μαρία - Κόμη Παπαγιαννάκη, Φαίη Βολόρου. Οταν ο Βιζυηνός κλείστηκε στο Δρομοκαΐτειο, τον επισκέφθηκε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Και εκεί, μεταξύ λογικής και τρέλας, πίστης και απιστίας, τα δύο ιερά τέρατα της πεζογραφίας μας, με φόντο δύο ιστορίες τους, οδηγούνται σε μία άλλη πνευματική διάσταση και βρίσκουν, ως καταφύγιο, το Δρομοκαΐτειο.

ΟΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΘΒΕ ...

Οι παραστάσεις

Mnemopark από την ομάδα Πρωτόκολλο Ρίμινι

Ο κόσμος των τρένων: οι μινιατούρες του Στέφαν Κέγκι.

Με την Ελβετία ως μοντέλο και βασισμένο σε ένα πραγματικό “σκηνικό” τρένου-μινιατούρας, το Mnemopark εξετάζει τα σημεία τριβής ανάμεσα στη συγκεκαλυμμένη επιφάνεια και το μυστηριακό υπέδαφος: πού έχει φτάσει η κοινωνία, βλέποντάς την μέσα από το πρίσμα της βιομηχανικής της αναπαραγωγής; Το Mnemopark διαπερνά ένα ομοίωμα της Ελβετίας με τη βοήθεια μιας μικροσκοπικής κινηματογραφικής κάμερας, όπως γίνεται στο Στάλκερ του Ταρκόφσκι διασχίζοντας περιοχές μιας μυστηριώδους χώρας. Το αποτέλεσμα είναι ένα φιλμ γεννημένο μπροστά στα ίδια τα μάτια του κοινού· η προσομοίωση μιας διάβασης που αναπτύσσεται στη μήτρα ενός κινηματογραφικού στούντιο: oι σιδηροδρομικές γραμμές λειτουργούν ως γραμμές της κινούμενης κάμερας· η τεχνική του θεάτρου μινιατούρα γίνεται προσομοιωμένη φύση· χωράφια, δάση, αχυρώνες έχουν αυθεντικά παραποιηθεί, αλλά αυτό στην ουσία λειτουργεί ως ενίσχυση της ψεύτικής τους πραγματικότητας. Ανάμεσα στο Bollywood και τα επιδοτούμενα έξτρα, σε αυτές τις Άλπεις αναπαράγεται η κινηματογραφική προοπτική από το μάτι ενός πουλιού στο σχήμα μιας θεατρικής ζωγραφικής τοπιογραφίας. Στο ομοίωμα κάθε τέρμα είναι ένα ψεύτικο τέρμα.

Καθαροί, πια της Σάρα Κέην, από το Σύγχρονο Θέατρο του Βρότσλαβ

Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Κριστόφ Βαρλικόφσκι

Τα έργα της Sarah Kane μου θυμίζουν τετράδια κοριτσιών: όμορφες λουλουδένιες μπορντούρες εμφανίζονται ανάμεσα στα ορνιθοσκαλίσματα και τις μουτζούρες.

Η Γκρέις, η ηρωίδα του Καθαροί, πια, αγαπάει το νεκρό αδερφό της και, εξαιτίας αυτής της αγάπης, θέλει να γίνει αυτός, να γίνει άνδρας. Καταλήγει στην αλλαγή φύλου. Πρόκειται για ένα ζήτημα που δεν συζητιέται ανοιχτά στην Πολωνία. Δεν το παραδεχόμαστε, ωστόσο, στη Βαρσοβία ή στο Λονδίνο έχουμε φίλους που άλλαξαν φύλο, για να μπορέσουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Η στριπτιζέζ στο Καθαροί, πια είναι μια γυναίκα που αρνήθηκε το δικαίωμα να είναι φυσιολογική, το δικαίωμα σε μία ειλικρινή ζωή. Δεν πρόκειται μόνο για οικονομική, αλλά πάνω απ’ όλα, για ηθική χρεοκοπία. Αισθάνεται άχρηστη, απορριπτέα. Ο άνδρας που την πλησιάζει, της λέει ότι είναι γιατρός της ψυχής. Υποβάλλεται στη θεραπεία του. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών, μας συντρόφευε, από την αρχή, μία ατμόσφαιρα ανομίας. Το Καθαροί, πια είναι μία προσωπική εξομολόγηση. Πιάσαμε τους εαυτούς μας σε παρόμοια κατάσταση: καθισμένοι στο τραπέζι να εξομολογούμαστε ο ένας στον άλλο. Δεν μπορούσαμε να μην είμαστε αυθεντικοί μπροστά σε τέτοιες προσωπικές δηλώσεις. Για να αποφύγουμε το ψεύδος, έπρεπε να θυμηθούμε το δικό μας πόνο, τη δική μας δυσαρμονία με τον κόσμο. Ο ομοφυλόφιλος της Sarah Kane δεν είναι –όπως στο αμερικάνικο θέατρο– ένας συμβατικός ήρωας. Είναι κάποιος οδυνηρά ακρωτηριασμένος, εκτεθειμένος σαν ποντίκι σε πειράματα. Tου κόβουν τη γλώσσα, τα χέρια, τα πόδια. Επειδή μίλησε και έγραψε – και, τελικά, απλώς χόρεψε – για την ομοφυλοφιλική του αγάπη. Το θέατρο πρέπει να μας αγγίζει. Αυτό είναι το μόνο θέατρο που με ενδιαφέρει. Έχω δει πολλά έργα που με συγκλόνισαν. Ένιωσα χρεοκοπημένος μετά, ωστόσο, δεν θα ήθελα να τα ξεχάσω…

Από τις Βάκχες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Τάσου Ράτζου

Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Τάσου Ράτζου

Οι κάτοικοι ενός χωριού της Θράκης συγκεντρώνονται κάθε τρία χρόνια σε ένα συγκεκριμένο μέρος και αναπαριστούν τον μύθο των Βακχών. Με τα απλά μέσα που διαθέτουν και με ό,τι έχει επιβιώσει στον χρόνο από την παράδοση της διονυσιακής λατρείας, στήνουν μια παράσταση. Ο καθένας τους έχει τον ρόλο του στην τελετή, στο έργο, και όλοι μαζί αποτελούν έναν χορό συμμετεχόντων σε αυτή την ιστορία της σύγκρουσης ανάμεσα στον θεό Διόνυσο και το νεαρό αρνητή της γιορτής, τον βασιλιά Πενθέα. Με τη συντροφιά του κρασιού και της ζωντανής μουσικής, μέσα από στοιχεία λαϊκών δρώμενων, την ένωση σε κυκλικούς χορούς, σε συμπόσια και, φυσικά, την ένδυση ενός ρόλου, ο θίασος του χωριού συναντιέται, εορτάζει και κοινωνεί τον Διόνυσο, συμμετέχοντας σε μια συλλογική εμπειρία μύησης, έκστασης και μετάβασης. Στη χαρά της γιορτής, την ευδαιμονία του γλεντιού, την κάθαρση της θεατρικής πράξης καταλαγιάζουν οι αντίρροπες δυνάμεις της ζωής που τους κρατούν δέσμιους σε μια περιορισμένη, από κάθε άποψη, καθημερινότητα. Παύει η αγωνία, η επιβεβλημένη ηθική οπτική, τα γήινα συναισθήματα, και το “είμαι ζωντανός” αποκτά την ολοκληρωμένη του διάσταση· και τότε, έστω προσωρινά, λύνεται το αίνιγμα της ζωής. Οι μύστες ενώνονται με το θείο και βιώνουν την πληρότητα.

Generation Jeans από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας

Ένα κείμενο του Νικολάι Καλέζιν, με τη συμμετοχή της Νατάλια Κολιάντα, από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας

Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Νικολάι Καλέζιν

Generation Jeans – ένας μονόλογος για τα τζιν, τη ροκ μουσική και την ελευθερία. Η ιστορία τοποθετείται στη Σοβιετική Ένωση, όπου τα τζιν και το ροκ είναι απαγορευμένα. Περνάει από εκείνη την εποχή στο σημερινό δικτατορικό καθεστώς της Λευκορωσίας και αφηγείται τις συλλήψεις του κεντρικού ήρωα και των φίλων του, ως και τις απαγωγές. Είναι μία ωδή στις γενιές των ανθρώπων που δεν δεσμεύονται από όρια ηλικίας και παλεύουν για την ελευθερία της χώρας τους. Κάθε χώρα έχει μία τέτοια γενιά: ο ήρωας μιλάει για Λιθουανούς, Πολωνούς και Τσεχοσλοβάκους…

Being Harold Pinter από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας. Απόσπασμα από το σημείωμα του σκηνοθέτη Βλαντίμιρ Σερμπάν

Πώς γεννιέται ένα θεατρικό έργο; Ποιά η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια της ζωής και στην αλήθεια της τέχνης; Πρέπει ένας καλλιτέχνης να εμπλέκεται στην πολιτική; Αυτά τα ερωτήματα εγείρει ο Harold Pinter στην ομιλία του για το βραβείο Νόμπελ. Το έργο Being Harold Pinter αρχίζει και τελειώνει αναζητώντας τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Τα χνάρια της πλοκής που αποτελούν τη βάση της παράστασης συναντώνται σε ένα κοινό πρόβλημα – αυτό της βίας στις εντελώς διαφορετικές εκδηλώσεις της, ξεκινώντας από τη βία μέσα στην οικογένεια, περνώντας στη βία ως θεμέλιο ενός κοινωνικού συστήματος και καταλήγοντας στη βία ως μορφή διεθνών σχέσεων. Οι ιστορίες διαδέχονται η μία την άλλη και ο στοχασμός για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στις φυλακές Abu-Ghraib ακολουθείται από πραγματικούς μονολόγους πολιτικών κρατουμένων σε φυλακές της Λευκορωσίας.

Ζώνη Σιωπής από το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας.

Η παράσταση Zώνη Σιωπής αποτελείται από τρία ανεξάρτητα κεφάλαια σχετικά με διάφορα θέματα ταμπού, που δεν συζητούνται ανοιχτά στη λευκορωσική κοινωνία.

Κεφάλαιο 1. Childhood legends

Οι ηθοποιοί αφηγούνται ιστορίες σχετικές με την παιδική τους ηλικία. Κάθε ιστορία επιχειρεί να βρει την απάντηση στο ερώτημα “πώς τα σημάδια της παιδικής ηλικίας επηρεάζουν τις ζωές μας”. Η παράσταση τελειώνει με την ιστορία μίας δεκάχρονης Λευκορωσίδας, που έγινε όμηρος του σημερινού πολιτικού συστήματος της χώρας της.

Κεφάλαιο 2. Diverse

Πρόκειται για ένα πανόραμα των “άλλων” ανθρώπων, που βιώνουν τις πιέσεις μιας αδικαιολόγητης κοινωνικής εχθρότητας: ένας μαύρος Λευκορώσος ομοφυλόφιλος, μία μοναχική γυναίκα που ερωτεύτηκε τον Λένιν, ένας άστεγος με πάθος για τον χορό... Τί τους οδήγησε στο περιθώριο της κοινωνίας; Γιατί έγιναν “διαφορετικοί”;

Κεφάλαιο 3. Numbers

Γιατί η Λευκορωσία κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη σε ποσοστά αυτοκτονίας; Πόσα νεογέννητα εγκαταλείπονται σε κέντρα μητρότητας, επειδή οι γονείς τους αισθάνονται ανήμποροι να τα αναθρέψουν; Πόσοι Λευκορώσοι είναι άνεργοι και πόσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας;

Άμλετ του Σαίξπηρ (‘work in progress’). Σκηνοθεσία Οσκάρας Κορσουνόβας.

Μέρος της δημιουργικής πορείας του σκηνοθέτη, ο Άμλετ συνεχίζει την ακολουθία των παραγωγών μεγάλης κλίμακας που βασίζονται σε διάσημα κλασικά κείμενα. Ο Oskaras Korsunovas αρέσκεται να λέει ότι σκοπός του είναι να ανεβάζει τη σύγχρονη δραματουργία σαν να ήταν κλασική και την κλασική σα να ήταν σύγχρονη. Επομένως, ο Άμλετ δεν είναι μία ιστορική παράσταση που αναπαράγει το πνεύμα περασμένων εποχών. Αντίθετα, αποκαλύπτει και μας βοηθάει να συλλάβουμε το πνεύμα του παρόντος, της γενιάς του σκηνοθέτη, την οποία ο ίδιος περιγράφει ως εξής: “Πρόκειται για μία γενιά που ζει σε ένα είδος ερωτικής ψευδαίσθησης παρά στον πραγματικό κόσμο. Είναι μια γενιά μεθοδική, καλά προσαρμοσμένη και ικανοποιημένη με τον εαυτό της. Ταυτόχρονα, είναι ανώριμη και απρόθυμη να πάρει τις – απαραίτητες για έναν ενήλικα – αποφάσεις. Σήμερα, κανείς δεν μιλάει για την αναγκαιότητα της αλλαγής, παρά μόνο για την ανάγκη για ασφάλεια. Αυτή η γενιά μοιάζει να ζει πίσω από μια κουρτίνα που τη χωρίζει από την πραγματικότητα. Είναι ανάγκη να σκίσουμε αυτή την κουρτίνα. Άλλο ένα σημαντικό κρυπτογραφημένο θέμα του έργου είναι η σχέση θεάτρου και πραγματικότητας. “Τί συμβαίνει όταν συναντιούνται δύο πραγματικότητες – η ζωή και το θέατρο; Τί είδους πραγματικότητα γεννιέται από αυτή την αλληλεπίδραση;

Παραστάσεις - αναλόγια

Ο πόνος της Marguerite Duras. Παίζουν η Dominique Blanc και ο Patrice Chéreau. Σκηνοθετική επιμέλεια: Thierry Thieϋ Niang.

Η ανάγνωση είναι μια υπόσχεση θεάτρου· μιας επικείμενης παράστασης, που ενδεχομένως θα πραγματοποιηθεί κάποτε, όμως προς το παρόν δεν έχει ολοκληρωθεί. Μία παράσταση για την οποία ο ηθοποιός-σκηνοθέτης μας δίνει το περίγραμμα.

Ο Patrice Chéreau με την Dominique Blanc παρουσιάζουν μία ανάγνωση κειμένων μίας μεγάλης συγγραφέως. Η Marguerite Duras, γράφοντας τον Πόνο εξετάζει την τραυματική εμπειρία μίας γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με τον τρόμο του B’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δύο φωνές ενώνονται για να θυμίσουν αυτό από το οποίο δεν μπορεί να απελευθερωθεί η μνήμη.

Οι αναγνώσεις έχουν την εύθραυστη ποιότητα εκείνων των προβών όπερας, όπου οι τραγουδιστές δεν επιδίδονται σε φωνητικούς “άθλους” αλλά μας αποπλανούν με το μέτρο και την οικονομία της ερμηνείας τους. Μια ανάγνωση έχει τη βελούδινη γοητεία αυτών των ημι-δημόσιων στιγμών, που χαρακτηρίζονται από μία εσωτερικότητα, η οποία δεν αποκαλύπτει πλήρως, αλλά μας προσφέρει το καταφύγιο της οικειότητας.

Coma του Pierre Guyotat (εκδόσεις Μercure de France). Με τον Patrice Chéreau. Σκηνοθεσία: Thierry Thieϋ Niang.

O Pierre Guyotat με το έργο του Coma ανασυνθέτει με βίαιη διαύγεια τις μεγάλες περιπέτειές του στη συγγραφή και τις υπαρξιακές δοκιμασίες που έπρεπε να αντιμετωπίσει. Εδώ υπάρχει ο ηθοποιός, αλλά υπάρχει και το βιβλίο. Το βιβλίο είναι παρόν στη σκηνή σα μυστικό “σώμα” των συγγραφέων…της Duras, του Guyotat. Ποτέ δεν ξεχνούμε την παρουσία τους. Μια ανάγνωση απαιτεί μία ιδιαίτερη ψηλάφιση, τη μοναδική τέχνη της αλλαγής των δεδομένων, μια προτίμηση για αυτό το οποίο δεν μπορεί να πάρει ολοκληρωμένη μορφή

Η Duras χθες, ο Guyotat σήμερα: δύο τρόποι σκηνικής ύπαρξης, που δεν συνιστούν παράσταση, ώστε να διαφυλαχθεί η έντονα εύθραυστη ποιότητα αυτών των κειμένων που ο Patrice Chéreau επέλεξε να παρουσιάσει στις εκδηλώσεις του 12^ου Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου.

Οι ταινίες

Από το Σπίτι των Νεκρών, κινηματογραφική σκηνοθεσία: Stéphane Metge

Τι μένει σε αυτόν που έχει στερηθεί την ελευθερία του; Η αξιοπρέπειά του. Και όταν το καθεστώς φυλάκισης στο οποίο υποτάσσεται καταστρέψει όλες του τις ελπίδες, ακόμη και την αξιοπρέπειά του, σε τι μπορεί, ακόμα, να βασίζεται; Στις αναμνήσεις του. Μέσα στην αιώρηση του χρόνου, που είναι η καταδίκη της φυλακής, ο χειρότερος εχθρός του κρατούμενου δεν είναι ούτε το κρύο ούτε ο δεσμοφύλακάς του. Η ψυχή αρχίζει να παλεύει με τον εαυτό της, η μνήμη φλέγεται ως δεύτερη τιμωρία που παραβλέπει κάθε πρόσχημα. Εκεί, η ανάμνηση του εγκλήματος “καίει” εντονότερα από κάθε τι άλλο. Σε μια στιγμή, μία ζωή έσβησε από το τυφλό πάθος. Από όλες τις ποινές που περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι στην ιστορία του για το γκουλάγκ, ο Janáček κράτησε μόνο όσες επιβλήθηκαν σε εγκλήματα πάθους. Όχι για να συγχωρήσει τις εγκληματικές ενέργειες, αλλά επειδή η μουσική του αποκαλύπτει το ανθρώπινο σε κάθε πλάσμα.

Garden of Earthly Delights – the Choreographer Sasha Waltz,

Σκηνοθεσία: Brigitte Kramer

Η ταινία που είναι αφιερωμένη στη Sasha Waltz παρουσιάζει την εξέλιξη της δουλειάς της από το 1992 έως το 2007, περιγράφοντας την πορεία της από τις πρώτες της χορογραφίες έως τις μεγάλες παραγωγές όπερας. Η ταινία εκφράζει μια βαθιά εκτίμηση για το Σύγχρονο Χορό και προσεγγίζει με διεισδυτική ματιά τη ζωή και το έργο της χορογράφου.

WAHL KAMPF WALLENSTEIN των Helgard Haug και Daniel Wetzel – Rimini Protokoll

Το 2005 το “θέατρο των Ειδικών” των Helgard Haug και Daniel Wetzel βασίστηκε για πρώτη φορά σε ένα κλασικό θεατρικό κείμενο: την τριλογία Βαλενστάιν του Σίλλερ. Στη σκηνή της ζωής, που είναι το δικό τους θέατρο, μοίρασαν αντίτυπα μιας φθηνής έκδοσης του Βαλενστάιν, σε ανθρώπους από δύο διαφορετικές πόλεις, εκπροσώπους δύο διαφορετικών ιδεολογικών ομάδων που χωρίστηκαν από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις μόλις και θυμούνταν αυτό το βιβλίο από τα σχολικά τους χρόνια, και τους ρώτησαν: Τί κοινό έχει αυτή η ιστορία με εσάς; Για ποια ιδανικά είναι έτοιμοι οι νέοι να πεθάνουν σήμερα; Το ζητούμενο δεν είναι να “νοθεύσουμε” το κείμενο του Σίλλερ, αλλά να το μεταμορφώσουμε, με τον αμεσότερο δυνατό τρόπο, στο δυναμικό πεδίο ενός θεάτρου που δεν αποκλείει την πραγματικότητα, αλλά την καθιστά προσβάσιμη μέσα από τους θεατρικούς κώδικες.

12ο Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου

10^ο Βραβείο “Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες”

10-13 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη

Επτά παραστάσεις, οι δύο σε παγκόσμια πρεμιέρα, δύο παραστάσεις-αναλόγια, η μία ειδικά για τη διοργάνωση, τρεις κινηματογραφικές ταινίες, δύο εκ των οποίων σε πρώτη παγκόσμια προβολή, συμπόσια, συνέδρια, συζητήσεις και συναντήσεις με κορυφαίες προσωπικότητες από το χώρο των Τεχνών συνθέτουν το πλούσιο πρόγραμμα εκδηλώσεων του 12^ου Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου, που θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη από τις 10 έως τις 13 Απριλίου 2008. Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού, συμμετέχει για δεύτερη συνεχή χρονιά στη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου, η οποία θα διεξαχθεί στους χώρους του Κ.Θ.Β.Ε.

Το 12^ο Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου θα απονεμηθεί στον Γάλλο σκηνοθέτη Patrice Chéreau, που έχει τιμηθεί στο παρελθόν με πολλές διακρίσεις και βραβεία, ενώ το 10^ο Βραβείο “Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες”, που προβάλλει τη δουλειά νέων πρωτοπόρων καλλιτεχνών, θα μοιραστούν: η Γερμανίδα χορογράφος Sasha Waltz, ιδρύτρια της ομάδας Sasha Waltz and Guests, που έδωσε νέα ώθηση στην ανάπτυξη του σύγχρονου χορού, o Πολωνός σκηνοθέτης Krzysztof Warlikowski, ένας από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της Πολωνίας και η ανατρεπτική σκηνοθετική ομάδα της Γερμανίας Rimini Protokoll (Πρωτόκολλο Ρίμινι) που πειραματίζεται πάνω στις θεατρικές συμβάσεις. Ειδική μνεία θα γίνει στο Belarus Free Theatre (Ελεύθερο Θέατρο Λευκορωσίας), ένα στρατευμένο θέατρο, “ενάντια στο καταπιεστικό πολιτικό σύστημα της χώρας”, όπως δηλώνει ο ιδρυτής του θεάτρου Nikolai Khalezin. Στο πλαίσιο του τμήματος Return (Επιστροφές), που παρουσιάζει έργα βραβευμένων προηγούμενων διοργανώσεων του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου, ο Oskaras Korsunovas, βραβευμένος με το 8^ο Βραβείο “Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες”, θα παρουσιάσει τον Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε ‘work in progress’, σε παγκόσμια πρεμιέρα.

Το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου ξεκίνησε ως πιλοτικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 1986. Διοργανώνεται ετησίως από την εταιρεία Europe Theatre Prize (Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου), η οποία έχει αναγνωριστεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως “πολιτιστικός οργανισμός ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος”· συνεργάζεται και υποστηρίζεται από την Ένωση των Θεάτρων της Ευρώπης, την Ευρωπαϊκή Θεατρική Σύμβαση, τη Διεθνή Ένωση Κριτικών Θεάτρου, το Διεθνές Ινστιτούτο Μεσογειακού Θεάτρου, το Ινστιτούτο Διεθνούς Θεάτρου της UNESCO και την Ένωση Ευρωπαϊκών Φεστιβάλ. Το βραβείο απονέμεται σε προσωπικότητες ή θεατρικούς θεσμούς, των οποίων το καλλιτεχνικό έργο έχει συμβάλλει στην αμοιβαία κατανόηση και συνεργασία μεταξύ των λαών.

Πέρα από αυτή την τιμητική διάκριση, από την τρίτη διοργάνωση και μετά, προστέθηκε το Βραβείο “Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες”, που έχει ως στόχο να ενθαρρύνει τις νέες καλλιτεχνικές τάσεις και πρωτοβουλίες στον χώρο του ευρωπαϊκού θεάτρου.

Το τελικό, εμπλουτισμένο με νέες εκδηλώσεις, πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης, διαμορφώνεται ως εξής:

Πέμπτη 10 Απριλίου

Βασιλικό Θέατρο, Φουαγιέ, 3:00 μ.μ. Συμπόσιο: Θέατρο και Διαφορετικότητα. Διοργανώνεται από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών σε συνεργασία με τη Διεθνή Ένωση Κριτικών Θεάτρου και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Συντονιστής: Σάββας Πατσαλίδης, κριτικός, καθηγητής στο Α.Π.Θ. Εισηγητής: Richard Schechner, κριτικός, σκηνοθέτης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά): Carmelit Celi, κριτικός (Ιταλία), Γιώργος Πεφάνης, κριτικός, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Λέανδρος Πολενάκης, κριτικός, διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστήμιου, Μαρίκα Θωμαδάκη, κριτικός, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Δημήτρης Τσατσούλης, κριτικός, επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Θέατρο Μονής Λαζαριστών, 7:00 μ.μ. Mnemopark του Stefan Kaegi από τους Rimini Protokoll (παράσταση). Theater Basel. Διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά. Στη γερμανική γλώσσα με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

Βασιλικό Θέατρο, 9:30 μ.μ. Καθαροί, πια της Sarah Kane (παράσταση). Σκηνοθεσία: Krzysztof Warlikowski. Σύγχρονο Θέατρο του Βρότσλαβ. Διάρκεια: 2 ώρες και 40 λεπτά. Στην πολωνική γλώσσα με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

Παρασκευή 11 Απριλίου

Βασιλικό Θέατρο, Φουαγιέ, 10:00 π.μ. Συνέδριο και Συνάντηση με τον Krzysztof Warlikowski. Επιμελητής: George Banu, επίτιμος πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Θεάτρου, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris III - Sorbonne nouvelle και δοκιμιογράφος (Γαλλία) σε συνεργασία με τον Piotr Gruszcszynski, δραματολόγο (Πολωνία). Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά): Anderzej Chyra, ηθοποιός (Πολωνία), Miron Hackenbeck, Δραματολόγος (Γερμανία), Renate Jett, ηθοποιός (Ελβετία), Μaja Komorowska, ηθοποιός (Πολωνία), Christian Longchamp, Καλλιτεχνικός Διευθυντής La Monnaie (Βέλγιο), Grzegorz Niziolek, κριτικός (Πολωνία), Jacek Poniedziałek, ηθοποιός και μεταφραστής (Πολωνία), Małgorzata Szczęśniak, σκηνογράφος (Πολωνία), Bruno Tackels, φιλόσοφος, δοκιμιογράφος και κριτικός (Γαλλία).

12:00 μ.μ.

Από το Σπίτι των Νεκρών, ταινία για την παραγωγή του Patrice Chéreau, που βασίζεται στην όπερα του Janáček. Kινηματογραφική σκηνοθεσία: Stéphane Metge - Παγκόσμια Πρεμιέρα. Διάρκεια: 1 ώρα και 40 λεπτά. Στην τσέχικη γλώσσα με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους

3:30 μ.μ.

Συμπόσιο για τον Patrice Chéreau. Επιμελητής: George Banu, επίτιμος πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Θεάτρου, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris III-Sorbonne nouvelle και δοκιμιογράφος (Γαλλία). Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά): Anne-Françoise Benhamou, καλλιτεχνική σύμβουλος TNS (Γαλλία), Dominique Blanc, ηθοποιός (Γαλλία), Luc Bondy, σκηνοθέτης θεάτρου και όπερας, καλλιτεχνικός διευθυντής του Wiener Festwochen (Αυστρία/ Ελβετία), Valeria Bruni-Tedeschi, ηθοποιός και σκηνοθέτης κινηματογράφου (Γαλλία/ Ιταλία), Philippe Calvario, ηθοποιός και σκηνοθέτης (Γαλλία), Bertrand Couderc, φωτιστής (Γαλλία), Marie Desplechin, συγγραφέας (Γαλλία), François Gedigier, μοντέρ (Γαλλία); Clément Hervieu-Léger, ηθοποιός (Γαλλία), David Lan, καλλιτεχνικός διευθυντής του Young Vic Theatre (Μ. Βρετανία), Stéphane Metge, σκηνοθέτης (Γαλλία), Thierry Thieû Niang, σκηνοθέτης (Γαλλία), Vincent Perez, ηθοποιός (Γαλλία), François Regnault, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Paris X, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος (Γαλλία), Catherine Tasca, Γερουσιαστής του Yvelines, πρώην Υπουργός Πολιτισμού (Γαλλία), Anne-Louise Trividic, σεναριογράφος (Γαλλία).

Βασιλικό Θέατρο, 6:00 μ.μ. Από τις Βάκχες του Ευριπίδη (παράσταση). Σκηνοθεσία: Τάσος Ράτζος. Σκηνοθετική επιμέλεια: Νικήτας Τσακίρογλου. Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Διάρκεια: 1 ώρα και 40 λεπτά. Στην ελληνική γλώσσα με αγγλικούς υπέρτιτλους

Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, 8:45 μ.μ. Generation Jeans του Nikolai Khalezin, (παράσταση), με τη συμμετοχή της Natalia Koliada. Σκηνοθεσία: Nikolai Khalezin. Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας. Διάρκεια: 1 ώρα και 30 λεπτά. Στη ρωσική γλώσσα με ταυτόχρονη μετάφραση στα αγγλικά και τα γαλλικά και με υπέρτιτλους στα ελληνικά.

10:45 μ.μ.

Being Harold Pinter του Vladimir Scherban (παράσταση). Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας. Διάρκεια: 1 ώρα και 15 λεπτά. Στη ρωσική γλώσσα με ταυτόχρονη μετάφραση στα αγγλικά και τα γαλλικά και με υπέρτιτλους στα ελληνικά.

Σάββατο 12 Απριλίου

Βασιλικό Θέατρο, Φουαγιέ, 10:00 π.μ. Garden of Earthly Delights - The Choreographer Sasha Waltz, ταινία της Brigitte Kramer. Παραγωγή: nachtaktivfilm σε συνεργασία με το ZDFtheaterkanal και το ARTE. Διάρκεια: 59 λεπτά.

11:30 π.μ.

Συνέδριο και Συνάντηση με τους Rimini Protokoll. Επιμελητής: Florian Malzacher, δραματολόγος, συντονιστής του Steirischer Herbst Festival, Γκρατς, (Αυστρία). Συμμετέχουν (με αλφαβητική σειρά): Sven Age Birkeland, διευθύντρια του BIT Teatergarasjen Bergen (Νορβηγία), Hannah Hurtzig, δραματολόγος, υπεύθυνη της Μοbile Academy (Γερμανία), Peter Kirschen, performer (Γερμανία), Thomas Kuczynski, performer (Γερμανία), Hans-Thies Lehmann, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης (Γερμανία), Frie Leysen, καλλιτεχνικός διευθυντής του Meeting Points (Βέλγιο), Ahmed Mehdi, performer (Ελβετία), Heidi Mettler-Grab, performer (Ελβετία).

3:00 μ.μ.

Παρουσίαση του βιβλίου. Giorgio Strehler ou la passion théâtrale / Giorgio Strehler or a passion for theatre. Ο Giorgio Strehler ή το πάθος για το θέατρο

3:30 μ.μ.

Συμπόσιο για τον Patrice Chéreau. Ακολουθούν συζήτηση και τοποθετήσεις κριτικών του θεάτρου.

Βασιλικό Θέατρο, 6:30 μ.μ. Ο πόνος της Marguerite Duras (παράσταση-αναλόγιο). Παρουσιάζεται από την Dominique Blanc και τον Patrice Chéreau, με τη σκηνοθετική επιμέλεια του Thierry Thieϋ Niang. Διάρκεια: 1 ώρα και 20 λεπτά. Στη γαλλική γλώσσα με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών, 9:00 μ.μ. Ζώνη Σιωπής των Nikolai Khalezin, Natalia Koliada και Vladimir Scherban (παράσταση). Σκηνοθεσία: Vladimir Scherban. Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας. Διάρκεια: 3 ώρες και 30 λεπτά με δύο διαλείμματα. Στη ρωσική γλώσσα με ταυτόχρονη μετάφραση στα αγγλικά και τα γαλλικά και με ελληνικούς υπέρτιτλους.

Μια παραγωγή που δημιουργήθηκε για να παρουσιαστεί στο 12ο Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου

Κυριακή 13 Απριλίου

Βασιλικό Θέατρο, Φουαγιέ, 10:00 π.μ. Συμπόσιο για τον Patrice Chéreau. Ακολουθεί συνέντευξη με τον Patrice Chéreau.

2:30 μ.μ.

Συνέδριο και Συνάντηση με το Ελεύθερο Θέατρο της Λευκορωσίας. Επιμελητής: Michael Billington, κριτικός θεάτρου για την εφημερίδα Τhe Guardian. Συμμετέχουν (με αλφαβητική σρά): Christian Benedetti, σκηνοθέτης (Γαλλία), Erik Ehn, Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνια (CΙΑ, ΗΠΑ), Boris Gerets, σκηνοθέτης και καθηγητής (Ολλανδία), Alexander Milinkevich, Επικεφαλής των Ενωμένων Δημοκρατικών Δυνάμεων (Λευκορωσία), Robert Palmer, επικεφαλής της διεύθυνσης πολιτισμού, πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς του Συμβουλίου της Ευρώπης (Βέλγιο), Gottfried Wagner, πρόεδρος του Eυρωπαϊκού Πολιτιστικού Οργανισμού (European Cultural Foundation, Ολλανδία).

3:15 μ.μ.

WAHL KAMPF WALLENSTEIN. Ταινία των Helgard Haug και Daniel Wetzel – Rimini Protokoll. Παγκόσμια Πρεμιέρα. Διάρκεια: 58 λεπτά. Στη γερμανική γλώσσα με ελληνικούς και αγγλικούς υπότιτλους.

Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, 5:00 μ.μ. Άμλετ του Σαίξπηρ – work in progress. Σκηνοθεσία: Oskaras Korsunovas – Παγκόσμια Πρεμιέρα. Διάρκεια: περίπου 1 ώρα. Στη λιθουανική γλώσσα με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους.

Βασιλικό Θέατρο, 8:30 μ.μ. Τελετή Απονομής. Ακολουθεί η παράσταση-αναλόγιο: Coma του Pierre Guyotat (εκδόσεις Mercure de France). Παρουσιάζεται από τον Patrice Chéreau. Σκηνοθεσία: Thierry Thieϋ Niang. Διάρκεια: 1 ώρα και 15 λεπτά. Στη γαλλική γλώσσα με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους. Μια παραγωγή που δημιουργήθηκε για να παρουσιαστεί στο 12ο Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου.

Η είσοδος στις εκδηλώσεις, συμπεριλαμβανομένων των παραστάσεων, θα είναι ελεύθερη για το κοινό. Ειδικά για τις παραστάσεις θα τηρηθεί σειρά προσέλευσης μέχρι πλήρωσης των θέσεων.

Πληροφορίες ταμείου: 2310 28800