Howard Brenton: "Never So Good"

Touched by his presence ... Jeremy Irons as Harold Macmillan. Photograph: Tristram Kenton

Ανθρωπιά για τον αντίπαλο. ΛΟΝΔΙΝΟ. Ένας αριστερός συγγραφέας γράφει με συμπάθεια για έναν δεξιό πολιτικό. Το παράδοξο αυτό το επισημαίνουν όλοι σχεδόν οι βρετανοί κριτικοί που σχολιάζουν το Ποτέ καλύτερα [Never so Good], το νέο έργο του Χάουαρντ Μπρέντον [Howard Brenton], θεατρική βιογραφία του συντηρητικού πρωθυπουργού Χάρολντ Μακμίλαν [Harold Macmillan, 1894-1986]. Ο Μπρέντον, ομολογημένος μαρξιστής, έχει πλειστάκις προκαλέσει σάλο με τις ακραία ριζοσπαστικές πολιτικές ιδέες που εκφράζονται στα έργα του. Ο Μακμίλαν, εκπρόσωπος του πολιτικού συντηρητισμού, υπήρξε ένας από τους τελευταίους προμάχους της καταρρέουσας στην εποχή του Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Και όμως, διαβάζουμε, ο Μπρέντον αντιμετωπίζει με πολλή ανθρωπιά τον Μακμίλαν ζωντανεύοντας γεγονότα και πρόσωπα που σημάδεψαν την πορεία του: την καταπιεστική μητέρα του, τα χρόνια των σπουδών του στο Ιτον, την άπιστη σύζυγό του και τον εραστή της, τον τραυματισμό του ήρωα κατά τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη σχέση του με τον Τσόρτσιλ και τον Ιντεν, την κρίση του Σουέζ που τον έκανε πρωθυπουργό και το σκάνδαλο Προφιούμο που επιτάχυνε την πτώση του. Το έργο, που ο τίτλος του προέρχεται από τη ρήση του Μακμίλαν ότι η Βρετανία δεν ήταν «ποτέ καλύτερα» παρ' όσο στις ημέρες του, φαίνεται ότι είναι επιδέξια γραμμένο, με χιούμορ, αποτελεσματικά δραματικά ευρήματα και εύστοχους υπαινιγμούς για σημερινές καταστάσεις όπως ο πόλεμος στο Ιράκ. Θετικά είναι τα σχόλια για τη σκηνοθεσία του Χάουαρντ Ντέιβις [Howard Davies] και για τους ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων διαπρέπει ο Τζέρεμι Αϊρονς [Jeremy Irons] στον κεντρικό ρόλο. Στο Εθνικό Θέατρο ως τις 24 Μαΐου. [Ars... Brevis, Αναστασία Ζενάκου, Το Βήμα, 6/4/2008]

Sympathetic portrait ... Jeremy Irons and Anna Chancellor in Never So Good. Photograph: Tristram Kenton

Never So Good

Lyttelton, London
Michael Billington, Friday March 28, 2008, The Guardian

Thirty-four years ago, Howard Brenton wrote a savagely imaginative play attacking the Churchillian legend. Now he has come up with a sympathetic portrait of one of Churchill's Tory successors, Harold Macmillan. While I applaud Brenton's generosity of spirit, I sometimes yearn for the fierce audacity of his earlier days.

Brenton's play presents us with a dual image of Macmillan. At first, his older self looks back on his Eton schooldays, his flirtation with Catholicism and his experience of the first world war. But, as the senior Macmillan ascends the greasy pole, it is his younger self who looks mockingly on at the cuckolded husband, the years on the political margins and the duplicities over Suez before the eventual ascension to the premiership.

Brenton's thesis is that Macmillan was haunted by a dominating American mother and guilt at having survived the war. Though he presents Macmillan as a permanently displaced figure, he also acknowledges his shrewd political instinct. After a dullish first half, the play flares into life with Suez: Macmillan, who was both a principal architect of Suez and its ultimate beneficiary, emerges as a complex figure, justly condemned by Anthony Eden as a mixture of Judas and back-stabbing Brutus. Behind the bio-play structure, however, Brenton presents Macmillan as an ultimately tragic figure under whose public insouciance lay an anguished soul.

Jeremy Irons, with his faintly hangdog appearance, subtly indicates the inviolable sadness that shadowed Macmillan even when he achieved power. Pip Carter as his younger self supplies a mocking commentary. Howard Davies' production marshals the dance-punctuated proceedings with cinematic fluency. In the end, one gets a valuable history lesson and a plausible portrait of Macmillan. But I would like to see a more radically revisionist account of the last great political actor-manager.

· Until May 24. Box office: 020-7452 3000.