Θέατρο πλάι στην κοινωνία

Μια ιστόρηση της βρετανικής σκηνής από το 1945 έως σήμερα, του Μ. Μπίλινγκτον

Τhe Economist

Ο Μάικλ Μπίλινγκτον [Michael Billington] είναι ο θεατρικός κριτικός της εφημερίδας «Γκάρντιαν». Ισχυρίζεται ότι έχει αφιερώσει 8 χιλιάδες βράδια της ζωής του παρακολουθώντας θεατρικές παραστάσεις. Ασχέτως της ακρίβειας του αριθμού, αν είναι μικρότερος ή μεγαλύτερος, η εμπειρία του αυτή τού δίνει το δικαίωμα να έχει μια μακροσκοπική άποψη του βρετανικού θεάτρου, από το 1945 έως σήμερα. Αυτό είναι και το περιεχόμενο του νέου βιβλίου του State of the Nation: British Theatre since 1945 (εκδ. Faber, 435 σελ., 25 στερλίνες).

Ιστορία αλλά όχι μόνο, όπως δείχνει και ο τίτλος του - Θέατρο και έθνος. Πέρα από ιστορία, είναι και ο εντοπισμός της σχέσης βρετανικής κοινωνίας και θεάτρου, πώς το πρώτο αντανακλάται στο δεύτερο. Στην επισκόπησή του τούτη, ο Μπίλινγκτον τοποθετεί στη δεκαετία του 1960 τη χρυσή εποχή του μεταπολεμικού βρετανικού θεάτρου. Υποστηρίζει μάλιστα ότι τη δεκαετία εκείνη γνώρισε τέτοια άνθηση που το βρετανικό θέατρο δεν είχε ξαναδεί από την ελισαβετιανή εποχή, τον καιρό του Σαίξπηρ και των ομοτέχνων του (Μάρλοου, Τζόνσον κ.ά.).

Είναι υπερβολικός ο ισχυρισμός; Για τον «Εκόνομιστ» δεν είναι. Ο κατάλογος είναι εντυπωσιακός: Χάρολντ Πίντερ, Τζον Οσμπορν, Πίτερ Νίκολς, Τομ Στόπαρντ, Αλαν Εϊκμπορν, επί σκηνής. Και στα παρασκήνια περιμένοντας, οι Αλαν Μπένετ, Κάρολ Τσέρτσιλ, Μάικ Λι, Ντέιβιντ Χέαρ· με τον Σάμιουελ Μπέκετ στέλνοντας από το Παρίσι την τακτική (αν και άγνωστο πότε) συνδρομή του.... [συνέχεια στην εφημ. Η Καθημερινή, 11/4/2008]