Νικολό Μακιαβέλι «Ο Μανδραγόρας

Όταν «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ολα επιτρέπονται για να φτάσει κανείς στους δόλιους στόχους του

Νικολό Μακιαβέλι «Ο Μανδραγόρας, σκην.: Παντελής Δεντάκης, Θέατρο: Νέου Κόσμου - Πάνω Χώρος

Η ατροπίνη και η σκοπολαμίνη είναι δύο ισχυρά κατευναστικά. Τώρα που μάθαμε πια όλοι μας τα περί ουσιών και ποια είναι τα αποφευκτέα φάρμακα, να προσθέσουμε ότι οι ρίζες του φυτού μανδραγόρα περιέχονται στην κατηγορία των αναλγητικών, όπως η μπελαντόνα ή τα φύλλα της κόκας. Ηδη από την εποχή της αρχαιότητας πίστευαν ότι ο Μανδραγόρας ήταν ένα αποτελεσματικό βοτάνι για την τεκνοποιία.

Κάπως έτσι το –και γι’ άλλους και– «μήλο του σατανά» μπήκε σαν τίτλος στην κωμωδία του διαβόητου Νικολό Μακιαβέλι (1469-1527), ο οποίος δεν έμεινε στην παγκόσμια ιστορία μόνο ως ο σατανικός θεωρητικός μιας διόλου αθώας πολιτικής πρακτικής όπου τα πάντα επιτρέπονται προκειμένου να φτάσει κανείς στους δόλιους στόχους που θέτει. Το γνωστότερό του έργο, που είναι ο «Ηγεμόνας», έχει μεταφραστεί και από τον Ν. Καζαντζάκη. Ομως και η κωμωδία του «Ο Μανδραγόρας», όπου το πάντοτε ισχύον αξίωμα πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» κυριαρχεί, πραγματεύεται την άποψη ότι αυτό μπορεί να εφαρμοστεί και για άνομους σεξουαλικούς στόχους.

Στην κωμωδία «Ο Μανδραγόρας» ο νεαρός Καλλίμαχος Γκουαντάνιο (ένας εύστροφος Ευθύμιος Παπαδημητρίου) μετέρχεται περίπλοκες πονηριές οι οποίες έχουν να κάνουν με το μαγικό βότανο. Τελικός στόχος η ορεκτική πλην νυμφευμένη Μόνα Λουκρητία Καλφούτσι (η Κατερίνα Λυπηρίδου βάζει μια γενναία δόση πονηριάς στο μάτι της)... [συνέχεια ΕΔΩ. Κριτική Σπ. Παγιατάκης, Η Καθημερινή, 13/4/2008]