Απών ο Γούντι Αλεν από το ντεμπούτο του

Φοβήθηκε τις αντιδράσεις του κοινού για την πρώτη του σκηνοθεσία στο λυρικό θέατρο το περασμένο Σάββατο στο Λος Αντζελες. Δεν βγήκε στη σκηνή για να εισπράξει το χειροκρότημα στην πρεμιέρα της όπερας «Τζιάνι Σκίκι»

Στιγμιότυπο από την πρεμιέρα του «Τζιάνι Σκίκι» σε σκηνοθεσία Γούντι Αλεν, στην Οπερα του Λος Αντζελες, με τους (από αριστερά) Μπράιαν Λερχούμπερ, Γκρεγκ Φέντερλαϊ, Στίβεν Κόντι, Σαϊμίρ Πίργκου και Ρεμπέκα Καμ. RΟΒΕRΤ ΜΙLLΑRD

ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ. Ολοι όσοι έσπευσαν το περασμένο Σάββατο το βράδυ στο Dorothy Chandler Ρavilion για την πολυαναμενόμενη- και πολυδιαφημισμένη- πρεμιέρα της σεζόν της Οπερας του Λος Αντζελες, μάταια προσπάθησαν να εντοπίσουν τον Γούντι Αλεν. Ο διάσημος σκηνοθέτης δεν εμφανίστηκε επί σκηνής ούτε καν για τον καθιερωμένο χαιρετισμό μετά το πέρας της παράστασης του «Τζιάνι Σκίκι» του Πουτσίνι , η οποία σηματοδότησε το ντεμπούτο του στο λυρικό θέατρο. Καίτοι επρόκειτο για συμπεριφορά την οποία κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει ακόμη και ως ακραία έκφραση σνομπισμού, κατά πάσα πιθανότητα η απουσία του οφειλόταν απλώς σε φόβο για το πώς θα κρινόταν, τελικά, το εγχείρημά του. Εναν φόβο ο οποίος απεδείχθη αδικαιολόγητος, αφού η πρεμιέρα χειροκροτήθηκε θερμά και τα- ως τώρα - σχόλια του Τύπου ήταν αρκούντως θετικά.

Η αλήθεια είναι ότι άμα τη ανακοινώσει του Πλάθιντο Ντομίνγκο, γενικού διευθυντή της Οπερας του Λος Αντζελες, ότι ύστερα από επίπονη προσπάθεια κατάφερε επιτέλους να πείσει τον Γούντι Αλεν να αναλάβει τη σκηνοθεσία του «Τζιάνι Σκίκι», ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν έκρυψε την ανησυχία του. «Η όπερα δεν είναι καθόλου εύκολο είδος. Γιουχάρουν ανενδοίαστα...» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά, φράση η οποία εν πολλοίς εξηγεί και την απουσία του από την πρεμιέρα.

Παρά το ότι σε άλλη δήλωσή του ο Γούντι Αλεν είχε παραδεχθεί ότι «δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω», η αυλαία του περασμένου Σαββάτου τον «διέψευσε» ευχάριστα. Με τη συνδρομή τού επί εικοσαετία συνεργάτη του Σάντο Λοκουάστο στα σκηνικά, ο σκηνοθέτης έστησε μια παράσταση-ύμνο στην ιταλική κινηματογραφική κωμωδία των δεκαετιών 1950 και 1960, με κυριότερες επιρροές τον Πιέτρο Τζέρμι και τον Βιτόριο ντε Σίκα. Εν προκειμένω η Φλωρεντία του λιμπρέτου «μεταφέρθηκε» στη Νάπολι ή στο Παλέρμο σε μια προσπάθεια κωμικής «αποδόμησης» του ιταλικού Νότου της παλαιάς εποχής. Μοναδικό «μελανό» σημείο της παράστασης, σύμφωνα με τον αμερικανικό Τύπο, το «αυθαίρετο» τέλος που επέλεξε ο Γούντι Αλεν, με τον πρωταγωνιστή- ρόλο τον οποίο ερμήνευσε ο βετεράνος βρετανός βαρύτονος Τόμας Αλεν - να δέχεται θανάσιμη μαχαιριά. «Δεν θα ήταν περισσότερο κωμικό, κυνικό και σωστό να καταφέρει να ξεφύγει ο Σκίκι αλώβητος;» αναρωτιέται ο κριτικός των «Νew Υork Τimes».

Στο πλαίσιο της πρεμιέρας του περασμένου Σαββάτου, η Οπερα του Λος Αντζελες ανέβασε και τα τρία μέρη του «Τριπτύχου» του Πουτσίνι, επ΄ ευκαιρία της εφετινής επετείου των 150 χρόνων από τη γέννηση του συνθέτη. Τον «Μανδύα» και την «Αδελφή Αγγελική» σκηνοθέτησε ο- επίσης κινηματογραφικός- Γουίλιαμ Φρίντκιν, ενώ την ευθύνη της μουσικής διεύθυνσης είχε ο Τζέιμς Κόνλον.