Rainbow στο Εθνικό Θέατρο

Κάτι σαν μια σχολική γιορτή - Σταθμοί από την περιπετειώδη ζωή του Ρεμπώ

Rainbow, σκην.: Εφη Θεοδώρου. Θέατρο: Εθνικό - Πειραματική Σκηνή

Τι ωραία που ήταν κάποτε η παρακμή! Τότε –τον 19ο αιώνα– που η διαβόητη decadence βρέθηκε στη μόδα! Και πώς κατάντησε σήμερα. Μπουχτισμένοι από την κίνηση του εξεζητημένου αισθητισμού και του γριφώδους συμβολισμού, μερικοί «μοντέρνοι» συγγραφείς στη Γαλλία και σ’ όσες άλλες χώρες ακολουθούσαν την παρισινή μόδα στο γράψιμο στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, άρχισαν να γράφουν παρακμιακά. Πώς; Κάπως «διεστραμμένα», όπως πίστευαν οι ίδιοι.

Εμπνευσμένοι από τον Εντγκαρ Αλαν Πόε συνέθεταν με τρόπο που σήμερα θα τον ονομάζαμε «ανώμαλο», «βρώμικο» και ανήθικο. Πρώτοι-πρώτοι ήταν οι κακότροποι κριτικοί αυτοί που ονόμασαν το νέο είδος Literature decadente. Φαίνεται πως ο όρος άρεσε στους λεγόμενους decadente συγγραφείς, οι οποίοι και τον υιοθέτησαν με μεγάλη αυταρέσκεια. Το έργο «Ενάντια στη Φύση» του Γιόρις-Καρλ Υσμάν ήταν το ευαγγέλιο του νέου συρμού. Oπως άλλωστε και τα ποιήματα του Μπωντλέρ και τα έργα του Ιρλανδού Οσκαρ Ουάιλντ... [Σπύρος Παγιατάκης, Η Καθημερινή, 18/5/2008]