Πατέρας και κόρη. Ο Πίτερ και η Ιρίνα Μπρουκ, για πρώτη φορά στην πολύχρονη καριέρα τους, ο ένας δίπλα στον άλλο ως συνάδελφοι. Οχι στο Παρίσι. Ούτε στο Λονδίνο. Κάτω από τον ουρανό της ζεστής, ηλιόλουστης Αθήνας. Η θυγατέρα αμακιγιάριστη, συνεσταλμένη. Συγκρατημένος κι ο τρομερός μπαμπάς, με τη γνωστή αεικίνητη, αιχμηρή γαλάζια ματιά.
Πίτερ και Ιρίνα Μπρουκ, χθες στην Αθήνα. «Απελπίζεται όταν δεν τον ακούω», είπε αυτή. «Δεν θέλω να την επηρεάζω», διαφώνησε αυτό |
«Η Ιρίνα σκηνοθετεί εδώ και 11 χρόνια, αλλά είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε μαζί σε μια συνέντευξη», ξεκίνησε χθες, σε μια προσπάθεια να σπάσει ο «πάγος» της αμηχανίας, ο μεγάλος θεατράνθρωπος. Την προηγούμενη βραδιά αλλά και τη Δευτέρα παρουσίασε για το αθηναϊκό κοινό το αυτοαναφορικό «Warum-Warum/Γιατί-Γιατί» (στο πλαίσιο του Φεστιβάλ «Πέρα από τα όρια»). Απόψε, αύριο και το Σάββατο στο θέατρο «Χορν» είναι η σειρά για μια επιτυχία της κόρης του: την ξεκαρδιστική διασκευή του «Ονείρου θερινής νύχτας» με τίτλο «Περιμένοντας το όνειρο». Είναι «95 τοις εκατό πιστή στον Σέξπιρ». Το υπόλοιπο 5%; «Είναι πινελιές τρέλας!», απαντά η σκηνοθέτις, που ήδη έχει βάλει πλώρη για την παράσταση της «Οδύσσειας» και του «Δον Κιχώτη» - μάλιστα ο τελευταίος διασκευάζεται σε «αμερικανικό road movie».Οι ήρωες του «Ονείρου» (επτά άνδρες όλοι κι όλοι, οι Βινσέντ Μπερζέρ, Ζερί ντι Ζιακομό, Σιρίλ Γκουέι, Ζεράλντ Παπασιάν, Κριστιάν Πελισιέρ, Ογκουστίν Ρουχαμπουρα και Ζεράρ Καριέρ) υποτίθεται πως έχουν «κολλήσει» στο αεροδρόμιο της Αθήνας, επειδή το προσωπικό του απεργεί. Εν τούτοις, αποφασίζουν να σκαρώσουν την παράστασή τους επί τόπου. «Ηταν ένα τρικ για να απαλλαγούμε από σκηνικά, κοστούμια και για να έχουμε μικρή διανομή - υποτίθεται ότι λόγω της απεργίας δεν φτάνουν ποτέ στο αεροδρόμιο όλοι οι ηθοποιοί», εξηγεί η Μπρουκ.
Πολυεθνικός ο θίασος του «Ονείρου» της Ιρίνα Μπρουκ, που θα δούμε στο θέατρο «Χορν» |
Η ειρωνεία είναι ότι όταν τοποθετούσε το πλαίσιο του «Ονείρου» της στο αεροδρόμιο της Αθήνας και ονόμαζε το θίασο «Companie Internationale d' Athenes» δεν φανταζόταν ότι θα εμφανιζόταν και σε ελληνικό έδαφος και μάλιστα σε μια περίοδο που λόγω απεργιών της «Ολυμπιακής» θα μπορούσε η σκηνική σύμβαση να γινόταν για το θίασό της πικρή πραγματικότητα. Επτά ετών ήταν όταν παρακολούθησε το 1971 την πιο διάσημη παράσταση του «Ονείρου», τη σκηνοθεσία του πατέρα της, για την οποία έχει μάλιστα δηλώσει: «Αποτελεί κομμάτι της επιθυμίας μου να υπάρχω κι εγώ μέσα στο θέατρο». Τόλμησε να αναμετρηθεί και η ίδια με το «αρχέτυπο», όχι από μεγαλομανία, αλλά γιατί απλούστατα δεν διέβλεψε την εξέλιξη: «Ανέβασα το "Ονειρο" σε ένα γαλλικό χωριό, που δεν διαθέτει ούτε κριτικούς ούτε μεγάλο κοινό. Δυστυχώς η παραγωγή έγινε επιτυχία και ξέφυγε από τα όρια της γαλλικής υπαίθρου. Η παράσταση, πάντως, είναι μια λιτή, αφαιρετική παραγωγή»... [Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, Ελευθεροτυπία, 22/5/2008]
No comments:
Post a Comment