«Επρεπε να ξεπεράσω τον πατέρα μου»

Πίτερ και Ιρίνα Μπρουκ, πατέρας και κόρη φωτογραφημένοι στο πλαίσιο της χθεσινής συνέντευξης Τύπου στην Αθήνα

Εκείνος παρουσίασε ήδη το «Warum Warum», ενώ εκείνη θα βρεθεί απόψε στο θέατρο Χορν για το «Περιμένοντας το Ονειρο...»

Η Ιρίνα, κόρη του Πίτερ Μπρουκ, μίλησε χθες στην Αθήνα για τη σχέση της με τον κορυφαίο σκηνοθέτη και την επίδρασή του στη δουλειά της

«Επί είκοσι χρόνια ήμουν ηθοποιός, όπως η μαμά μου. Μετά έγινα σκηνοθέτις, όπως ο μπαμπάς μου. Χρειάστηκα χρόνο για να αποφασίσω να στραφώ στη σκηνοθεσία και χαίρομαι γι΄ αυτό. Ημουν η κόρη του πατέρα μου και έπρεπε να πάρω χρόνο για να το ξεπεράσω. Εγινα σκηνοθέτις σε μεγαλύτερη ηλικία και έτσι είχα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου». Η Ιρίνα Μπρουκ, μαζί με τον πατέρα της, τον σκηνοθέτη Πίτερ Μπρουκ, βρέθηκαν μαζί στην Αθήνα για να μιλήσουν για τη δουλειά και κυρίως για τη σχέση τους, μια σχέση γεμάτη αγάπη και κατανόηση, μια σχέση όπου ο θαυμασμός του ενός προς την άλλη- και αντιστρόφως- δεν κρύβεται. Εκείνος παρουσίασε ήδη το «Warum Warum», ενώ εκείνη σκηνοθετεί το «Περιμένοντας το Ονειρο...» που βασίζεται στο «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ (απόψε, αύριο και το Σάββατο 24 Μαΐου στο θέατρο Χορν, στις 21.00).

Εκείνος με ένα γαλάζιο πουκάμισο και ένα ψάθινο καπέλο στο χέρι, εκείνη με ένα καλοκαιρινό μπλουζάκι και σανδάλια, μοιράστηκαν σκέψεις και απόψεις, απλά και φυσικά, όπως ακριβώς ήταν και η αύρα τους.

«Οταν είσαι νέος θες να κάνεις πολλά πράγματα» είπε ο Πίτερ Μπρουκ. «Ξεκινώντας το θέατρο ήθελα να συνδυάσω και τα μεγάλα θεάματα και τις κωμωδίες, και τα μικρά και τα μεγάλα. Μετά όμως ανακάλυψα ότι δεν με ενδιέφεραν αυτά και πολύ φυσικά προχώρησα σε εκείνα που προτιμούσα. Σήμερα χαίρομαι να βλέπω τους άλλους να τα κάνουν. Εγώ όχι πιατόσο απλά. Ξέρετε» συνέχισε «είναι σαν το φαγητό. Αλλοτε θες ένα πλούσιο γεύμα και άλλοτε, όπως εμένα τώρα,σε ικανοποιεί ένα καρότο! Από την άλλη με ρωτούν συχνά τι θέλω να πω, τι μήνυμα θέλω να περάσω με τη δουλειά μου. Ε, λοιπόν,δεν ένιωσα ποτέ ως σκηνοθέτης ότι είχα κάτι να πω. Ούτε παλαιότερα ούτε τώρα»... [Μυρτώ Λοβέρδου, Το Βήμα, 22/5/2008]