Ο θρήνος της Αλκηστης και η δύναμη της Σεχραζάντ

• Η παράσταση "Και το δικό μου τέλος ας συνοδεύει Μουσική?" συγχρωτίζει τις θρηνητικές εμβιώσεις της ελληνικής τραγωδίας με τους αραβικούς θρήνους

Ενα ανοιχτό θέαμα που συγχρωτίζει τις θρηνητικές εμβιώσεις της ελληνικής τραγωδίας με τους αραβικούς θρήνους και βρίσκει τα κοινά σημεία με στόχο την ενοποιό αισθητική που χαρακτηρίζει τις εσχατολογικές εμπειρίες Ελλήνων και Αράβων αποτελεί η παράσταση "Και το δικό μου τέλος ας συνοδεύει Μουσική...".

Την παρουσιάζει σε σκηνοθεσία Τζένης Αρσένη το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στο Βασιλικό Θέατρο της Θεσσαλονίκης από σήμερα έως την Πέμπτη, στο πλαίσιο του προγράμματος του υπουργείου Πολιτισμού "Θεσσαλονίκη Σταυροδρόμι Πολιτισμών"."Διατηρώντας τα πολιτισμικά στοιχεία καθενός από τους δύο λαούς, παρουσιάζουμε τη σύγκλισή τους σε μια ενιαία δραματουργία. Από τον αρχαίο κόσμο επιλέγουμε ως σημείο αναφοράς την ''Αλκηστη'' του Ευριπίδη, όπου ο τελετουργικός θρήνος έχει μοναδική θέση στο αρχαίο δράμα.

Ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουμε μας παραπέμπει στην παραδοσιακή έκφραση της τραγωδίας.. Στον απόηχο του θρήνου, μοιρολόγια γυναικών θα μας ταξιδέψουν στις ''Χίλιες και μια Νύχτες'', όπου μία ακόμα γυναίκα οδηγείται στην τελευταία της κατοικία από τον σεΐχη. Μέσα από αυτές τις γυναίκες θα ξεπηδήσει η Σεχραζάντ που με τη δύναμη του μυαλού της θα μεταστρέψει την τραγική μοίρα όλων των γυναικών", αναφέρει η σκηνοθέτις της παράστασης.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Η. Λόη, οι φωτισμοί του Α. Γουναρά, η μουσική του Γ. Γαϊντιάν και παίζουν οι ηθοποιοί: Κ. Γιαμαλή, Θ. Δισλής, Ε. Θυμιοπούλου. κ.ά.