Ντανιέλ Λομέλ: Δεν υπάρχει τίποτα πιο εφήμερο από το χορό

• Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011 
• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ 

Προβάλλει αενάως μορφές του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και του ευρωπαϊκού, εδώ και τριάντα ένα χρόνια, με τις εμπνευσμένες δημιουργίες του στο αεικίνητο χοροθέατρό του «Αέναον» (παλαιότερα Θεσσαλονίκη και Τουλούζη και από το 2002 στην Αθήνα). Ο Γάλλος χορογράφος Ντανιέλ Λομέλ παρουσιάζει το καινούργιο του έργο «Μ. όπως...» σε χορογραφία δική του με το «Αέναον» από την Παρασκευή έως και την Τετάρτη στο θέατρο «Αργώ» (στο πλαίσιο του 10ου Φεστιβάλ Χορού του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων). Παράσταση εμπνευσμένη από τον Γκούσταβ Μάλερ και τον Δημήτρη Μητρόπουλο (κλείνουν φέτος εκατό και πενήντα χρόνια αντίστοιχα από το θάνατό τους).

Τι κοινό έχουν οι δύο αυτές κορυφαίες μορφές της κλασικής μουσικής που σας ενέπνευσαν;

«Ανάμεσα στους δύο άνδρες υπάρχει μια ιδιότητα που τους ενώνει στο θάνατο, εκείνη του διευθυντή ορχήστρας. Παρά το γεγονός ότι και οι δύο υπήρξαν εξαίρετοι συνθέτες, ο Μητρόπουλος απεβίωσε υπηρετώντας τη μουσική του Μάλερ. Το συμβάν ετούτο με οδήγησε να φανταστώ αυτή την παράσταση. Οι 10 Invenzioni του Μητρόπουλου σε ποίηση Κ.Π. Καβάφη, καθώς και αποσπάσματα του τελευταίου μέρους της 3ης Συμφωνίας του Μάλερ "Ο,τι μου λέει η Αγάπη", καθορίζουν μια παράξενη μαρτυρία δύο ανθρώπων στην αναζήτηση του Απόλυτου».

Τι επιδιώκετε να μεταδώσετε στο κοινό;

«Προσπαθώ να κάνω τους ανθρώπους να ακούσουν περισσότερο τη μουσική του Μητρόπουλου, ο οποίος είναι δυστυχώς λίγο γνωστός στο ευρύ κοινό. Επειτα, θέλω να μεταδώσω ένα μήνυμα αγάπης, σε όποια μορφή μάς έχει δοθεί από τη ζωή».

Από τον Μορίς Μπεζάρ και το μπαλέτο του στις Βρυξέλλες, όπου ήσασταν χορευτής και καλλιτεχνικός συνδιευθυντής, τι μένει στη μνήμη;

«Η πειθαρχία, ένας τρόπος δουλειάς σε βάθος και μια πολύ "μεγάλη απαίτηση" σε κάθε δουλειά. Πρώτα απ' όλα από μένα τον ίδιο και μετά σε όλα τα στάδια της προετοιμασίας».

Η γλώσσα του σώματος είναι εξίσου σημαντική μ' εκείνη του λόγου;

«Ο χορός αρχίζει εκεί που σταματάει ο λόγος. Το εφήμερο του χορευτή είναι ακριβώς η αλήθεια του: το γεγονός ότι ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι εκείνο που δεν μπορείς να περιορίσεις. Ο χορευτής και ο χορός είναι η σωματική προέκταση της ψυχή μας σε όλη την κινητικότητά της. Δεν υπάρχει τίποτα πιο εφήμερο από το χορό: με το που γεννιέται, γίνεται αυτομάτως ιστορία ή όνειρο χαραγμένο στην όχι και τόσο αξιόπιστη μνήμη».

Μετά από τόσα χρόνια χορευτικής - χορογραφικής καριέρας, τι μένει σαν απόσταγμα;

«Στην αρχή της σταδιοδρομίας μας, όπως και στον έρωτα, μας παθιάζουν όλες οι κατακτήσεις: χρώματα, μυρωδιές, μορφές, ήχοι. Το ταξίδι είναι μεθυστικό, τα αεροδρόμια πολλά, τα δωμάτια ξενοδοχείων σημεία ανάπαυσης που μας χωρίζουν από τις μαγικές στιγμές των φωτισμένων θεάτρων, τα στούντιο όπου αναδίνονται οι μυρωδιές του κόπου και σκορπίζουν οι πόνοι των μυών, για να φτάσουμε στη γλύκα εκείνη του ρόλου, που σβήνει αργά μέσα στην καρδιά του κοινού... Μένουν πολύ όμορφες εικόνες στη μνήμη μου, μια μεγάλη ικανοποίηση και μεγάλη ανάγκη να βοηθήσω νέους χορευτές».

info: Χορεύουν οι Δήμητρα Αντωνάκη, Ελένα Κέκου, Ελένα Κοντογόνη, Νάνσυ Νεράντζη, Αυγή Παναγιωτοπούλου, Αγγέλα Πατσέλη, Βιβή Σταμούλη, Αριάδνη Φιλιππάκη, Κώστας Παπαμετθεάκης, Θανάσης Σολωμός. Κοστούμια: Ανδρέας Κοντέλλης.