Άκης Δήμου: Το θέατρο, όπως κι η ζωή, είναι ένα παιχνίδι

Σε μια θεατρική περίοδο τρία έργα μαζί δεν είναι και λίγο. Κάτι σημαίνει! Ο Άκης Δήμου (από την Αμαλιάδα στη Θεσσαλονίκη…) φαίνεται πως βρίσκεται σε μια καλή δημιουργική στιγμή. Τα έργα: Ένα φως για κάθε σκοτάδι από την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» στο Θέατρο Αμαλία, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε στο Θέατρο Άνεσις, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, Ντέστινι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στην Αθήνα (και φέτος στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης), σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου (Κώστας Γεωργουσόπουλος: «Ο Δήμου χωρίς να πρωτοτυπεί σε θέματα έχει κατορθώσει να ανακαλύπτει νέες γωνίες λήψης και ενδιαφέρουσες συγκρούσεις χαρακτήρων μέσα στα πλαίσια της τρέχουσας ελληνικής κοινωνικής συνθήκης», Τα Νέα, 3/1/2005).
«Το θέατρο, όπως κι η ζωή, είναι ένα παιχνίδι. Κι η σχέση με τη συγγραφή το ίδιο. Αξίζει να αντιμετωπίζεις το θέατρο σαν ένα παιχνίδι με όλη την απαιτούμενη σοβαρότητα. Να παίζεις δηλαδή όχι με αφέλειες, ζαβολιές, ίντριγκες, αλλά με καθαρότητα και διαύγεια σεβόμενος τους κανόνες αλλά και ανατρέποντάς τους όταν χρειάζεται. Και να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι απ' όπου ο καθένας μπορεί να βγει είτε νικητής είτε χαμένος, ανάλογα… Αισθάνομαι κατά διαστήματα την ανάγκη ενός διαλόγου με παλιότερα κείμενα και παλιότερους συγγραφείς. Μια ανάγκη που επανέρχεται όλο και περισσότερο έντονη ν' ασχολούμαι με τέτοια κείμενα, εμβληματικά έως και αρχετυπικά… Η καθημερινότητά μου τροφοδοτείται από τη δουλειά μου και την προσωπική ζωή μου. Η συγγραφή βεβαίως με απασχολεί πολλές ώρες, δεν είναι όμως επαγγελματική η σχέση μου με το θέατρο, όπως είναι ενός ηθοποιού ή ενός σκηνοθέτη που είναι συνεχώς εκεί. Με τα χρόνια δεν ξέρω πλέον ποια είναι η λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει αυτά τα δύο. Συχνά στην καθημερινότητά μου ακούω μισοαρχινισμένους διαλόγους, βλέπω εικόνες κι αισθάνομαι ότι μπορώ να τα βάλω στη σκηνή. Και στη διαδικασία των προβών, ότι υπάρχουν πράγματα που είναι αληθινή ζωή. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος…» (Συνέντευξη στον Γιώργο Βιδάλη, Ελευθεροτυπία, 22/12/2004).