Ο Δημήτρης Ήμελλος (37 ετών) πέρασε από τη Νομική Σχολή και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου και του Διομήδη Φωτιάδη, ενώ θα μαθητεύσει για ένα χρόνο στη σχολή GITIS στη Μόσχα. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ιφιγένεια εν Ταύροις της Άννας Κοκκίνου, Οιδίπους επί Κολωνώ και Υπέροχος κερατάς του Κρόμελινκ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, Πέρσες σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, Φρεναπάτη του Τόνι Κούσνερ, H νοσταλγός με το «Ηθοποιών Θέατρο», Αγάπης αγώνας άγονος, Αυτό που δεν τελειώνει - εκδοχές I και II, Μήδεια, Μολιέρος του Μπουλγκάκοφ… Νιώθει οικείο χώρο την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και απονέμει τα δέοντα στον Στάθη Λιβαθινό που του συμπαραστάθηκε. Το 2001 τιμήθηκε με το Βραβείο Δημήτρης Χορν.
«Πολλοί ηθοποιοί που αναγκάζονται για βιοποριστικούς λόγους να διασκορπίζονται σε εξωθεατρικές δραστηριότητες, μου θυμίζουν τους ποδοσφαιριστές του παλιού ελληνικού ποδοσφαίρου. Τότε καθένας έπαιρνε τη μπάλα και έκανε μόνος του την προσπάθειά του. Στο θέατρο, όμως, μια ανάλογη κατάσταση είναι καταστροφή. Και ας ξεκαθαρίσω εδώ ότι συλλογικότητα δεν σημαίνει κατάργηση της ατομικότητας κάτω από την απόλυτη εξουσία του σκηνοθέτη, ούτε συνδέεται μ’ ένα θίασο του οποίου η δουλειά πλαισιώνει απλώς την ερμηνεία του πρωταγωνιστή, ούτε ότι δεν υπάρχουν διαφωνίες και ότι εκτός θεάτρου κάνουμε στενή παρέα. Συλλογική δουλειά σημαίνει δουλειά μιας ομάδας προσωπικοτήτων, όπου ο καθένας διατηρεί την ατομικότητά του αλλά και την ευθύνη του απέναντι στο σύνολο, ισότιμα. Ο καθένας οφείλει να έχει τη θέση του στα πράγματα αλλά και συνολική ματιά...» (Συνέντευξη στην Ματίνα Καλτάκη, Ο κόσμος του Επενδυτή, 28-29/6/2003).
No comments:
Post a Comment