Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου, Mαρία Στούαρτ του Σίλερ, Πολιορκία του Λένινγκραντ του Χοσέ Σινιστέρα, Όχι εγώ του Mπέκετ, Με το ίδιο μέτρο (Μαριάνα), Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας (ερμήνευσε την Τιτάνια και τότε της απονεμήθηκε το Έπαθλο Κοτοπούλη), - Τρωίλος και Χρυσηίδα (Ελένη), Άμλετ (Γερτρούδη), Γυρισμός, Πάρτι γενεθλίων, Παλιοί καιροί, Δούλες… Δεκάδες οι ρόλοι που ερμήνευσε – κυρίως στο Θέατρο Τέχνης που ήταν ένα από τα βασικά στελέχη του, τα χρόνια του Καρόλου Κουν.
Αντιμετωπίζετε καθόλου το ερώτημα αν το θέατρο γοητεύει και κατά πόσο τον σημερινό θεατή; «Νομίζω ότι δεν τον γοητεύει πολύ. Τον ελκύουν περισσότερο η τηλεόραση και ο κινηματογράφος. Πιστεύω ότι το θέατρο απαιτεί προσπάθεια από τον θεατή, θέλει τη συμμετοχή του, τη διαθεσιμότητά του, το να είναι παρών». Το να βλέπεις είναι δράση, δουλειά, απαιτεί ενέργεια, ε; «Ακριβώς! Εγώ ως ηθοποιός θέλω από τον θεατή να έρχεται στο θέατρο με ενέργεια, έτοιμος, διαθέσιμος να την ανταλλάξει μαζί μου και όχι να κάθεται παθητικός στο κάθισμά του και να περιμένει να τον εντυπωσιάσω, να τον καταπλήξω. Θέλω να ξεκινάει και εκείνος προς συνάντησή μου. Και αυτό που θα συμβεί κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας καθορίζει την ποιότητα της παράστασης. Το άλλο είναι "σταριλίκι". Υπάρχει κάτι που θα προσυπέγραφα και θα ήθελα να σας διαβάσω (σηκώνεται και παίρνει κάποιες σελίδες). Είναι λόγια του Χάινερ Μίλερ: "Το σημερινό θέατρο είναι παρηκμασμένο επειδή έχει χάσει την αίσθηση του σοβαρού από τη μια και την αίσθηση του γέλιου από την άλλη. Διότι έχει σπάσει κάθε δεσμό με τον κίνδυνο. Ακόμη, επειδή έχει χάσει την αίσθηση του αληθινού χιούμορ και έχει ξεκόψει από το πνεύμα της βαθιάς αναρχίας που αποτελεί βάση για κάθε ποίηση". Το διαπιστώνω αυτό και στα κείμενα και στις παραστάσεις. Δεν διακινδυνεύεται κάτι». (Συνέντευξη στον Κ. Αν. Θεμελή, Το Βήμα, 12/4/1998).
No comments:
Post a Comment