Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης...

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης θαλερός, αισιόδοξος (αφού εξακολουθεί να δημιουργεί), έδωσε το παρών στο Θέατρο Εξαρχείων με τον μονόλογό του, Οι δύσκολες νύχτες του Kυρίου Θωμά, που μαζί με το μονόπρακτο του Άρθουρ Mίλερ Δεν θυμάμαι τίποτα, αποτελούν την παράσταση με γενικό τίτλο «Δύσκολες νύχτες» σε σκηνοθεσία Tάκη Bουτέρη. Στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αμαλία, η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», ξαναπαρουσιάζει τα μονόπρακτά του με τον τίτλο «Άντρες σε κρίση» σε σκηνοθεσία της Γλυκερίας Καλαϊτζή, και σύντομα ο Κέδρος εκδίδει τον 8ο τόμο των θεατρικών του με τα έργα Το μεγάλο μας τσίρκο, Ο εχθρός λαός και H αποικία των τιμωρημένων.

«Οταν έχεις γράψει περίπου 40 έργα, δεν μπορείς πια να ξεχωρίσεις έργο, αλλά μια σκηνή από το ένα, έναν χαρακτήρα από το άλλο, ένα κομμάτι μικρό ή μεγάλο. Υπάρχουν όμως κάποια έργα με τα οποία σε συνδέει κάτι, έξω απ' την θεατρική υφή τους. Εγώ την Αυλή των Θαυμάτων π.χ., έχω βαρεθεί να την ακούω και να τη βλέπω. Της οφείλω όμως πάρα πολλά, είναι η πρώτη επιτυχία μου, το έργο που με καθιέρωσε. Με το Παραμύθι χωρίς όνομα, αντίθετα, με συνδέει η αποτυχία της πρώτης παράστασης και η πίκρα που μου έδωσε. Ενώ με το "Μεγάλο μας τσίρκο", στην περίοδο της χούντας, με συνδέει το πολιτικό γεγονός. Ομως αυτό που με ικανοποιεί, με χαροποιεί θα έλεγα, είναι ότι μπόρεσα να συνεχίσω και μετά απ' αυτά. Και να χαρακτηρίζεται η περίοδος από το '90 ώς το 2000 περίπου, η πιο παραγωγική -και όντως έγραψα τα περισσότερα έργα στα γεράματά μου- και η πιο σημαντική της δουλειάς μου». (Συνέντευξη του Ιάκωβου Καμπανέλλη στην Όλγα Μπακομάρου, Ελευθεροτυπία, 6/11/2004).