Ηθοποιός της καινούργιας γενιάς, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1991), ταλαντούχος, με προσωπική γοητεία, βλέμμα παραπονεμένο και αγαπησιάρικο, με καλλιέργεια και μια σειρά καλών και αμφιλεγόμενων παραστάσεων, απέκτησε ενθουσιώδεις νέους και μεγαλύτερης ηλικίας θαυμαστές αλλά και επικριτές. Για ορισμένους, είναι ένα καλό δείγμα στο λάιφ στάιλ της εποχής μας.
«Δεν με νοιάζουν οι επιταγές της μόδας. Καλά-καλά δεν γνωρίζω τις μουσικές της εποχής μου. Δεν αντιπροσωπεύω και δεν θέλω να αντιπροσωπεύω τίποτα και κανέναν στο λεγόμενο λάιφ στάιλ. Γιατί απλά, δεν εφηύρα τον εαυτό μου. Δεν ακολουθώ καμία στρατηγική και δεν έχω ενοχή αν αυτό που κάνω έχει λαϊκή αποδοχή. Είμαι ένας επαγγελματίας που ζω από τη δουλειά μου, έχοντας συνειδητά αποφύγει τον κίνδυνο να γίνω ο εμπορικός ηθοποιός της αγοράς. Μπαίνοντας στον κόσμο του θεάτρου διαπίστωσα, ότι υπάρχει ένα ζωτικό ψεύδος που διαχωρίζει τους καλλιτέχνες σε σοβαρούς και ελαφρείς. Επιδίωξή μου, και όλων των παιδιών της γενιάς μου, είναι να διεκδικήσουμε τη δυνατότητα να είμαστε παραπάνω από ένα πράγματα. Προσπαθώ να δουλεύω καλλιεργώντας τον εαυτό μου χωρίς να χάσω την παιδική, καλή διάθεση. Απολαμβάνω τη χαρά της ζωής και της δουλειάς. Πιστεύω πως το ψέμα του θεάτρου είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από την αλήθεια του. Υπάρχει κάτι στη ρίζα του που προκαλεί βαθιά χαρά. Το ζήτημα είναι πώς το χειρίζεσαι»… (Συνέντευξη στην Έλενα Δ. Χατζηιωάννου, Τα Νέα, 24-10-2003).
No comments:
Post a Comment