Kάνοντας τον θλιβερό απολογισμό των τελευταίων χρόνων, αναπόφευκτα ο νους τριγυρίζει στην ομάδα εκείνων που κι από παλιότερα ήσαν κοντά μας όταν βγάζαμε τα ΔΡΩΜΕΝΑ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και νιώθουμε δυσαναπλήρωτο το κενό που έχουν αφήσει. Κι αν πάμε ακόμα πιο πίσω στα χρόνια, θ’ αρχίσουμε να ψάχνουμε τη γλυκύτητα στη μορφή του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου. Θα αναζητήσουμε το χαμόγελο του φίλου μας Στρατή Καρρά που έφυγε χωρίς κανείς μας ακόμη να το έχει πιστέψει… Τι να πούμε για τον γίγαντα, τον Δημήτρη Χριστοδούλου, που ακόμα νομίζουμε ότι μπορεί και να τον συναντήσουμε εκεί στη Δεξαμενή να μιλά με πάθος για την ποίηση και την πολιτική. Για τον Άρη Φακίνο, που πρόκοψε στη Γαλλία κι εκεί (στο Παρίσι) άφησε την τελευταία του πνοή, στις 3/5/1998, στα 63 του χρόνια. Για τον Γιάννη Γκίκα, που δεν άφησε απάτητο κανένα κάστρο της ελληνικής επικράτειας κι έγραψε όμορφα βιβλία. Τον μέγιστο Παναγιώτη Κονδύλη που μόλις έφτασε στα 50 του χρόνια κάτι συνέβη κι έφυγε κι αυτός, αφήνοντας παρακαταθήκη τη σκέψη και τα βιβλία του. Τον ιδεολόγο παιδαγωγό Θεόφραστο Γέρου. Τον Ηρακλή Παπαλέξη, έναν από τη γενιά μας που πολύ αγάπησε τα βιβλία και που έφυγε απρόσμενα. Πνευματικοί άνθρωποι, δημιουργοί, με σεμνότητα, αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους, που υπηρετούσαν την τέχνη και την αλήθεια, που επιζητούσαν να αφήσουν κάτι στους επερχόμενους. Τον φίλο μας, δημοσιογράφο Λευτέρη Γύρα που έφυγε μόλις στα πενήντα του χρόνια. Την επίσης δημοσιογράφο, Ισαβέλλα Παπαζήση, που υπήρξε δραστήρια (και με παιδεία) στο χώρο του πολιτιστικού ρεπορτάζ. Τον παλιό δημοσιογράφο και συγγραφέα λογοτεχνικών και ιστορικών έργων Δημήτρη Σταμέλο. Τους αγαπημένους μας ποιητές Μίλτο Σαχτούρη και Μανόλη Αναγνωστάκη…
No comments:
Post a Comment