Γιώργος Μοσχίδης

Δύο ορφαναί (το πρώτο έργο στο οποίο έπαιξε), Ρινόκερος του Ιονέσκο, Το ημερολόγιο της άμμου του Δημήτρη Κορδάτου, Ο από... μηχανής άνεμος του Μιχάλη Δήμου, Η σονάτα των φαντασμάτων του Στρίντμπεργκ, Επιθεωρητής του Γκόγκολ, Κάτω από τη σκάλα του Charles Dyer… Ο Μοσχίδης θητεύει στο ελληνικό θέατρο για περισσότερο από μισό αιώνα. Όμως δεν είναι… γέρος. Είναι μια ακμαία δύναμη που αποπνέει ταλέντο, ήθος και ευγένεια. Είναι από τους καλλιτέχνες που «προσθέτουν» στη θεατρική τέχνη.

- Εάν σχεδιάζατε μια καμπύλη με ρόλους, τι σχήμα θα της δίνατε;- Θα σας πω μια ιστορία. Τις προάλλες πήγα στον καρδιολόγο μου και εκεί που κουβεντιάζαμε μου διηγήθηκε ένα περιστατικό: Ηταν στο 401 και έκανε ηλεκτροκαρδιογράφημα σε έναν νεαρό στρατιώτη με σοβαρό πρόβλημα καρδιάς. Kάποια στιγμή τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και ο φαντάρος άρχισε να κλαίει. Εκείνος ταράχτηκε τόσο πολύ που παράτησε τον ασθενή και βγήκε έξω. Kαι εγώ του είπα: Εμένα αυτή είναι η δουλειά μου. Να αγκαλιάζω τους ανθρώπους και να κλαίω μαζί τους. Εσύ τους κοιτάς μέσα από την οθόνη. Εγώ τους αγκαλιάζω. Ο Σαίξπηρ, ο Πίντερ, ο Ευριπίδης, ο Αισχύλος κοκ. είναι όντα που αγκαλιάζουμε και εκείνοι αγκαλιάζουν εμάς. Kάποτε μας σφίγγουν λίγο περισσότερο, κάποτε μας πονάνε, κάποτε δακρύζουμε, κάποτε χαλαρώνουμε, κάποτε αγριεύουμε, αλλά πάντως είμαστε αγκαλιασμένοι. Περί αυτού πρόκειται... «Εκ φύσεως και από αγωγή είμαι ευγενής», λέει ο Γ. Μοσχίδης. «Χάνω την ευγένεια μόνον όταν απευθύνομαι σε ανθρώπους που δεν ξέρουν να δουν. Ο πατέρας μας μας μεγάλωσε με την εξής ιδεολογία: Θα σπέρνετε αλλά δεν θα περιμένετε να θερίσετε. Το γεγονός ότι δεν θα θερίσετε εσείς δεν πρέπει να γίνει αιτία να μη σπείρετε. Θα θερίσει κάποιος άλλος. Γι' αυτό πρέπει να σπέρνετε. Τώρα όμως εγώ δεν μπορώ να σπέρνω χωρίς να περιμένω να θερίσω από την ανθρώπινη σχέση, από τη συναδελφική σχέση, από τη σχέση μου με το κοινό. Εχω πλέον αυτήν την ανάγκη». (Συνέντευξη στη Μαρία Kατσουνάκη, Η Καθημερινή, 15/4/2001).