Δυναμική η παρουσία του Βασίλη Παπαβασιλείου με την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Γκέτε, που την παρουσίασε στο Ωδείο Ηρώδη του Αττικού, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Ελληνικού Φεστιβάλ, σε καινούργια μετάφραση –«σε έρρυθμο πεζό»– του Γιώργου Δεπάστα. Οι άλλοι συντελεστές: σκηνικά-κοστούμια Μαρί - Νοέλ Σεμέ, φωτισμοί Θέμης Μουμουλίδης, επιμέλεια κίνησης Δημήτρης Σωτηρίου, σχεδιασμός ήχου Σπύρος Αραβοσιτάς και διδασκαλία τραγουδιού Θοδωρής Αμπαζής. Στη διανομή: Διώνη Κουρτάκη (ερμήνευσε τον επώνυμο ρόλο), Πέτρος Λαγούτης (Ορέστης), Αλέξανδρος Λογοθέτης (Πυλάδης) και Θόδωρος Κατσαφάδος (Αρκάδας).
«Αφού δεν έχετε σκηνοθετήσει την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε την Ιφιγένεια εν Ταύροις του Γκέτε; Δεν σκεφτήκατε ότι μπορεί να θεωρηθεί ακόμα και... αντεθνική η επιλογή;», ρώτησαν Τα Νέα. «Επειδή προτείνω τον ορισμό: "Είμαι Έλλην, άρα τίποτα το παγκόσμιο δεν μου είναι ξένο"» απάντησε, πάντα ετοιμόλογος και ρήτωρ δεινός, ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Ο οποίος απόψε ανεβάζει, κρατώντας και τον ρόλο του Θόαντος, την τραγωδία του Γκέτε με τον θίασό του «Εποχή 20.06» τον οποίο σχημάτισε «εις ανάμνησιν της "Εποχής" του 1986» – του πρώτου θεατρικού του σχήματος που πολλά κόμισε στο ελληνικό θέατρο. «Όχι εις ανάμνησιν για την ανάμνηση», έλεγε. «Αλλά ως δήλωση παρουσίας: ότι, παρ' όλα αυτά, είμαστε εδώ και βλέπουμε προς το μέλλον. Αν το θελήσουν και οι θεοί». «Διότι τώρα που οι θεοί αποσύρθηκαν», διευκρίνισε, «τώρα που ο ουρανός είναι πια ακατοίκητος, τώρα που έχει εκθρονιστεί, έχει γκρεμιστεί από το βάθρο του από το 1989, διακόσια χρόνια μετά το 1789, και ο θεός που βάλαμε στη θέση του θεού του ουρανού και που θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε πρόοδο, μας ανήκει πια μόνο ο ίλιγγος. Είμαστε υπήκοοι του ιλίγγου. Αυτό ακριβώς, προφητικά το διαβλέπει ο Γκέτε…» (Συνέντευξη στον Γιώργο Δ.Κ. Σαρηγιάννη, Τα Νέα, 6/6/2006).
No comments:
Post a Comment