Ζωή Λάσκαρη…

Το ζήτημα είναι ότι η Ζωή Λάσκαρη δεν παρέδωσε τα όπλα και τόλμησε να παίξει στην Ευαίσθητη ισορροπία του Έντουαρντ Άλμπι, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου στο θέατρο Αθηναΐς. Προηγήθηκαν άλλα τρία έργα του Άλμπι: Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, Τρεις ψηλές γυναίκες και η Συνάντηση. (Σε μια συνέντευξή της με τον Δημήτρη Γκιώνη είπε: «Δεν τον θεωρώ σκηνοθέτη τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, δεν μου αρέσει καθόλου. Θέλετε να πω αλήθειες ή ψέματα; Αυτή είναι η άποψή μου»). Θεώρησε ότι ταίριαζε στο έργο Διαμάντια και Mπλουζ της Λούλας Aναγνωστάκη, πάλι στην Αθηναΐδα…

«Μου αρέσει η διαδικασία της πρόβας, οι σχέσεις με τους συνεργάτες, η ουσιαστική επικοινωνία. Και μετά οι παραστάσεις, κάθε μέρα τόσο διαφορετικά ίδιες και οι ηθοποιοί κάθε βράδυ “καινούργιοι”. Η πιο μεγάλη φιλοδοξία μου είναι να δεθούμε σαν ομάδα με κοινή αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε και να λειτουργούμε σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Το θέατρο, αγάπη μου, είναι παρτούζα»! (Συνέντευξη στην Έλενα Δ. Χατζηιωάννου, Τα Νέα, 27/6/2003).