Λευτέρης Βογιατζής: Είμαστε αυτοδίδακτοι...

Πάντοτε ριζοσπαστικές οι απόψεις του Λευτέρη Βογιατζή, αλλά και οι παραστάσεις του. Μια σταθερή αξία στο ελληνικό θέατρο που καταφέρνει να ανανεώνεται, δείχνοντας ένα πρωτόγνωρο δυναμισμό. Το 1981 ίδρυσε την Εταιρεία Θεάτρου Η Σκηνή «με τη συνεργασία έξι ακόμα ηθοποιών». Σκηνοθέτησε (από κοινού με τον Βασίλη Παπαβασιλείου) κι έπαιξε στη Σπασμένη Στάμνα του Κλάιστ, σκηνοθέτησε κι έπαιξε στους Αγροίκους του Γκολντόνι, στη Συμφορά από το πολύ μυαλό του Γκριμπογιέντοφ. Το 1988 ίδρυσε τη Νέα Σκηνή. Σκηνοθέτησε κι έπαιξε στις παραστάσεις: Θείος Βάνιας του Τσέχοφ, Ρίττερ, Ντένε, Φος του Μπέρνχαρντ, Αντιγόνη του Σοφοκλή, Κατσούρμπος του Χορτάτση, Με δύναμη από την Κηφισιά των Κεχαϊδη-Χαβιαρά, Σχολείο των γυναικών του Μολιέρου, Σ’ εσάς που με ακούτε της Λούλας Αναγνωστάκη (ο Μηνάς Χρηστίδης είχε γράψει ότι «αυτό το έργο, σ' αυτή την παράσταση, δεν το χάνει κανένας “μανιακός” του θεάτρου» (Ελευθεροτυπία, 22/2/2003), Τέφρα και Σκιά του Χάρολντ Πίντερ, Καθαροί πια και Λαχταρώ της Σάρα Κέιν, Νύχτα της Κουκουβάγιας, Σε φιλώ στη μούρη (Βραβείο Σκηνοθεσίας Καρόλου Κουν, 1986-87) και Bella Venezia του Γιώργου Διαλεγμένου…

«Το "γιατί" ανεβάζω ένα συγκεκριμένο έργο με απασχολούσε ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της Σκηνής. Μετά άλλαξα. Έκρυβε μεγάλη έπαρση το να νομίζεις ότι όλα τα πράγματα μπορείς να τα δεις λίγο "επιστημονικοποιημένα". Να μην μπορείς να υποταχθείς σε αυτό που σου αρέσει και να το επιλέξεις εκείνη τη στιγμή. Ολα βέβαια υπακούουν σε μια ανάγκη. Παλιά θέλαμε να ανταποκριθούμε και σε ορισμένα αιτήματα της εποχής, που δημιουργούσαν μια πιο σοβαρή εντύπωση για το θέατρο. Σήμερα δεν ισχύει για μένα πια αυτό. Γι' αυτό και είμαστε αυτοδίδακτοι. Στην τέχνη όμως υπάρχουν μη αυτοδίδακτοι; Κάθε ανέβασμα είναι για μένα και μια μαθητεία. H διαφορά είναι ότι τώρα πια ξεκινάω με κάποιες ενδείξεις: Οτι το έργο δεν είναι δικό μου, αλλά ότι πρέπει να το κάνω δικό μου για να ζήσει. Οτι η σελίδα δεν έχει την ίδια σειρά στο μυαλό του συγγραφέα και ότι εμείς πρέπει να την υπακούσουμε. Όλο το θέατρο παίρνει στα σοβαρά τη σελίδα. Χάνεται έτσι η λειτουργία της φαντασίας, η ιδιοποίηση. Για να το κάνεις δικό σου πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, χωρίς να φοβηθείς. Αλλά δεν υπάρχει τόλμη στο θέατρο. Υπάρχουν πολύ ισχυρά ταλέντα, αλλά δεν υπάρχει τόλμη. Τόλμη στον ηθοποιό εννοώ, ανάγκη να δημιουργεί προβλήματα, σαν μια φυσιολογική κατάσταση, ώστε να χρειάζεται να λύσει κάτι...». Συνέντευξη του Λευτέρη Βογιατζή στη Μυρτώ Λοβέρδου, Το Βήμα, 16/11/2003).