Ο Δημήτρης Κεχαΐδης

Η αποδημία του Δημήτρη Κεχαΐδη ήταν μια απώλεια δυσβάστακτη για το ελληνικό θέατρο, για τον πολιτισμό μας. «Βαρύς, γκρίζος ουρανός. Διάχυτη βουβαμάρα. Πρόσωπα βουρκωμένα παντού. Επιθυμία του Δημήτρη Κεχαΐδη, που έσβησε την Πέμπτη σε ηλικία 72 ετών, ήταν να «φύγει» χωρίς ομιλίες. Η επιθυμία του έγινε σεβαστή από την καταβεβλημένη σύζυγό του Λένα (Ελένη Χαβιαρά), τους φίλους του και τους συγγενείς. Καμία ομιλία δεν εκφωνήθηκε, καμιά εκδήλωση εντυπωσιασμού. Λίγος ο κόσμος στο τελευταίο του, δαπάνη του υπουργείου Πολιτισμού, κατευόδιο στο Νεκροταφείο Ζωγράφου το Σάββατο, που καταχειροκρότησε μουδιασμένος. Παρόντες αυτοί που συνεργάστηκαν στο θέατρο μαζί του, αυτοί που γνώρισαν και αγάπησαν τον άνθρωπο και τον δραματουργό Κεχαΐδη. Χωρίς φλας, χωρίς φανταχτερούς σταρ (με αυτό το κομμάτι και τον κόσμο ο Κεχαΐδης δεν είχε την παραμικρή σχέση), οδηγήθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς μας το Σάββατο στην τελευταία του κατοικία, αφήνοντας πίσω του ζωντανή τροφή για τη νόηση και το συναίσθημα το έργο του…» (Ελευθεροτυπία, 19 Δεκεμβρίου 2005). Και του Γ. Σαρηγιάννη: "Ούτε ένας επικήδειος! Είχε ζητήσει να μη μιλήσουν στην κηδεία του ο Δημήτρης Κεχαΐδης. Και έφυγε όπως έζησε. Κι όπως έγραψε: ήσυχα. Σιωπηλά. Αθόρυβα. Μια ύστατη πράξη συνέπειας. Το ελληνικό θέατρο τον συνόδευσε. Όχι «σύσσωμο», μη νομίζετε, η κηδεία αυτή δεν επρόκειτο να έχει κάμερες και δηλώσεις διότι δεν «πουλούσε», άρα δεν υπήρχε λόγος να προσέλθουν οι «συνήθεις ύποπτοι»... Ήταν εκεί πάντως, συγκινημένοι, πολλοί από τους ανθρώπους του θεάτρου που ανέβασαν και έπαιξαν τα έργα του. Από γενιές παλαιότερες, αλλά και ορισμένοι από τους νεώτερους. Και κάποιοι που πολύ είχε γλυκάνει το μέσα τους ο Κεχαΐδης με τα κείμενά του - και τους είχε γλυκάνει με δάκρυ και με γέλιο..." (Τα Νέα, 19/12/2005).