«Freak Show» στα Εξάρχεια

• Προ-βολες

• Tου Νικου Βατοπουλου, Η Καθημερινή, 14/04/2011

Καθώς έβγαινα από το «104» της οδού Θεμιστοκλέους, ψηλά στα Εξάρχεια, είχα το μυαλό πλημμυρισμένο από το «Freak Show». Είχα παρακολουθήσει την παράσταση της ομάδας Tandem, μιας «παρέας» ταλαντούχων νέων καλλιτεχνών, που εμφανίστηκαν το 2008. Πήγα περισσότερο από περιέργεια, γιατί με τράβηξε το θέμα, που συνέδεε τις ρωμαϊκές αρένες με τα τηλεοπτικά πλατώ. Μπαίνοντας, μου έδωσαν ένα σακουλάκι με ποπ κορν. Επρεπε να δοκιμαστούν οι αντιδράσεις όταν οι «άνθρωποι–εκθέματα» σαν σε τσίρκο του 19ου αιώνα, άπλωναν το χέρι και κοίταζαν στα μάτια. Και η παράσταση δεν είχε αρχίσει ακόμη.

Αυτή η ιδέα της Μαργαρίτας Γερογιάννη, που σκηνοθετεί την ομάδα, να στήσει ένα θέαμα–σχόλιο, με στοιχεία καμπαρέ, drag show, τσίρκο και vaudeville, με ανθρώπους–συντρίμμια, με τα οποία γελάς αλλά και συμπονάς, σαν να βλέπεις μία Αννίτα Πάνια στην Αμερική του ’60, με άρωμα από Βερολίνο του Μεσοπολέμου, Cotton Club και αμερικάνικα καταγώγια και ολίγον από τον «Ανθρωπο που γελά» του Βίκτωρος Ουγκώ, με έκανε να χαμογελάω καθώς έβλεπα ένα έργο κατ’ ουσίαν δραματικό.

Ενας τηλεπαρουσιαστής (με το ιδιαίτερο ταλέντο του Γιάννη Διακάκη) αναζητεί την «Μις Πόνος» και βάζει το κοινό να φωνάζει «Ωωωωω...» και «Ααααα..» καθώς διαγωνίζονται τρία κορίτσια, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους (Ειρήνη Γεωργαλάκη, Χριστίνα Δαλαμάγκα, Ζέτη Φίτσιου) και ξεφλουδίζουν θέλοντας και μη το «παρελθόν» τους. Ο βοηθός παρουσιαστή με το συμβολικό (;) όνομα Ιωσήφ (Δημήτρης Αντωνίου) «δένει» τη συνταγή, οδηγεί το έργο στην κορύφωση και δίνει το πιο όμορφο και λυπητερό ρεσιτάλ ερμηνείας και παντομίμας στο σκετς με τα χέρια και το άδειο παλτό. Στο πιάνο, ο Γιώργος Ζιάβρας ήταν μία ωραία φιγούρα, μισοφωτισμένη, θύμιζε Αμερική του ’50 και διέθετε νεύρο και ωραία φωνή. Φωνές είχαν όλοι οι ηθοποιοί και οι αμερικάνικες μπαλάντες έβγαιναν αληθινές.

Παίρνοντας τη δροσιά και τη φλόγα της παράστασης, που τελειώνει σήμερα, αναλογιζόμουν όλους αυτούς τους νέους ηθοποιούς της Αθήνας, που με αντάλλαγμα τι άραγε, δίνουν αίμα και ενέργεια και καταθέτουν το ταλέντο τους σε υπόγεια και πατάρια της μεγάλης μας πόλης.