Μπορεί μια παράσταση που σε έχει «σφραγίσει» θεατρικά και τη θεωρείς ανυπέρβλητη να σε «απογειώσει» πιο πολύ μέσα από μια εξελιγμένη εκδοχή της; Αν πρόκειται για τη «Μήδεια 2» τότε ναι, μπορεί να συμβεί!
Είχα απολαύσει πολλές φορές τη «Μήδεια» του Δημήτρη Παπαϊωάννου σε διάφορους και διαφορετικούς χώρους, από το «Κοτοπούλη» ως τη Ρεματιά του Χαλανδρίου και πάντα εντυπωσιαζόμουν από την ατμόσφαιρα, την καλαισθησία της, τη δεινότητα των ερμηνευτών ηθοποιών - χορευτών της.
Πίστευα και πιστεύω ότι είναι η καλύτερη παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου και ομολογώ ότι πήγα «κρατημένος» μέχρι το «Πειραιώς 260» να δω τη νέα εκδοχή της. Θα είχε την ίδια μαγεία, την ίδια ατμόσφαιρα, την ίδια δύναμη - δυναμική ή όχι;
Από τα πρώτα λεπτά που άρχισε η παράσταση ένιωσα τη μέθεξη που προσφέρουν οι δουλειές που κάνει ο Παπαϊωάννου. Η «Μήδεια2» κράτησε το παλιό ακριβό «άρωμά» της, κινήθηκε σε πιο λιτές, καθαρές γραμμές, πέταξε από πάνω της οτιδήποτε περιττό και φλύαρο υπήρχε, έδωσε περισσότερη σημασία στην ουσία, φώτισε πιο έντονα το λυσσαλέο πάθος και την τρέλα της Μήδειας και κατάφερε να αγγίξει κατευθείαν την καρδιά... [Β. ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ, ΕΘΝΟΣ, 7/6/2008]
No comments:
Post a Comment