Αυτοδιαχείριση και ποσοστά είναι η λύση για το θέατρο;

Από αριστερά: Γιάννος Περλέγκας, Παναγιώτης Σούλης, Δημήτρης Τάρλοου. 

• ΓΙΩΤΑ ΣΥΚΚΑ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 05/04/2015

Γιάννος Περλέγκας, ηθοποιός, σκηνοθέτης

Μπήκα στα ποσοστά για δύο δουλειές μου που αγαπάω: το «Ιμμάνουελ Καντ» του Μπέρνχαρντ (Θέατρο Τέχνης), που είναι η πρώτη μου σκηνοθεσία (με τον Μάκη Παπαδημητρίου στον ρόλο του Καντ), και το «Loot» του Τζο Ορτον (Θέατρο Νέου Κόσμου) που σκηνοθετεί ο Μάκης. Επιλέξαμε αυτή τη στάση τραβώντας μαζί μας και άλλους. Το Θ. Τέχνης μάς έδωσε χρήματα για τα σκηνικά καλύπτοντας και το κατώτερο δυνατό ένσημο χωρίς να το επωμιζόμαστε εμείς στα ποσοστά. Με 7 ηθοποιούς και 70-80 θεατές κατά μέσον όρο, μοιραζόμαστε το 32% επί των εισπράξεων. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλουμε χρήματα.
Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου η παραγωγή είναι πιο οικονομική, ο θίασος μικρότερος, καλύπτουμε οι ίδιοι τα ένσημα, αλλά τα ποσοστά είναι καλύτερα. Ηθελα να κάνω την πρώτη μου σκηνοθεσία, αλλά υπό αυτούς τους όρους δεν πρόκειται να το ξανακάνω. Δεν επιτρέπεται να εκχωρείς συνέχεια δικαιώματα, αλλά ούτε να μαραζώσεις σε ακινησία. Θα έπρεπε να ενωθούν οι άνθρωποι προς μια κατεύθυνση με τρόπο ακραίο, που θα τους ταλαιπωρήσει για αρκετό διάστημα, όμως ίσως φέρει κάτι. Στο ελεύθερο θέατρο δεν ακούς για βασικούς μισθούς αλλά για τρίμηνη δουλειά με 1.000 ευρώ μεικτά, εκτός εάν είσαι όνομα, αλλά και πάλι. Οταν υπάρχουν 1.300 παραγωγές, τόσες δραματικές σχολές και επιθυμία της έκφρασης, το θέατρο μοιάζει με τις ειδικές αποστολές. Το τραγούδι ευτυχώς με στηρίζει για να βιώνω τις περιπέτειες στο θέατρο.

Παναγιώτης Σούλης, ηθοποιός, συνιδρυτής του Τεχνοχώρου Cartel

Το Cartel λειτουργεί από το 2013. Ολοι μας τελειώσαμε τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης το 2005-06, είχαμε μισθούς και ευκαιρίες. Επιστρέφοντας το 2010 από τον στρατό, το θέατρο ήταν διαφορετικό: χωρίς συλλογικές συμβάσεις, μισθούς και ένσημα. Με τον Βασίλη Μπισμπίκη, φίλοι από χρόνια, είπαμε να δοκιμάσουμε κάτι δικό μας. Μαζί και η Φαίη Τζήμα. Ο καθένας έβαλε τις οικονομίες του, μέχρι 1.000 ευρώ, προσωπική εργασία, βοήθησαν γονείς και φίλοι. Κάνουμε θέατρο με το τίποτα. Τα σκηνικά μας τα διαλέγουμε από τον γειτονικό χώρο ανακύκλωσης στον Βοτανικό. Για τον «Πλατόνοφ» του Τσέχοφ τα πήραμε από ένα παζάρι. Για τη συγκεκριμένη παράσταση γνωρίζαμε ότι δεν θα βγάλουμε χρήματα. Το μεροκάματο που βγαίνει είναι χαρτζιλίκι. Ολοι κάνουμε κι άλλα πράγματα. Εγώ το καλοκαίρι εργάζομαι στην οικοδομή. Τα ποσοστά είναι αναγκαίο κακό. Δεν βγάζουμε χρήματα, αλλά πήραμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Δημήτρης Τάρλοου, σκηνοθέτης, ηθοποιός, μεταφραστής, ιδρυτής της εταιρείας θεάτρου «Δόλιχος»

Ο πληθωρισμός της καλλιτεχνικής εργασίας έχει, ως γνωστόν, τις ρίζες του στο γεγονός ότι βγαίνουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες κάθε χρόνο από τις σχολές. Εφόσον δεν μπορούν να απορροφηθούν, φτιάχνουν τη δική τους ομάδα. Το θέμα δεν είναι να πεις αν πρέπει να παίρνουν ποσοστά ή όχι. Η λύση για τον θεατρικό χώρο θα ήταν να δημιουργηθεί ισχυρή Ακαδημία Τεχνών. Βγάζοντας καλλιτέχνες όλων των ειδικοτήτων θα δημιουργούσε έναν ισχυρό πόλο, ώστε οι αχρείαστες σχολές θα έπαυαν να υπάρχουν. Γιατί κάποιοι ιδιοκτήτες σχολών όπως και χώρων δεν είναι καλών προθέσεων. Ιδιοκτήτης χώρου δεν σημαίνει ότι είναι και άνθρωπος της τέχνης. Στο «Πορεία» προσπαθούμε να βοηθήσουμε ανθρώπους, όχι να βγάλουμε χρήματα εις βάρος τους. Το κράτος θα έπρεπε να βρει μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων τον τρόπο να ιδρυθεί μια γερή Ακαδημία Θεάτρου ώστε να αποκτήσει το θέατρο το κύρος που χρειάζεται. Στο ελληνικό θέατρο δεν λείπουν οι ιδέες και το ταλέντο, αλλά η παιδεία. Στην υπόθεση των ποσοστών υπάρχουν και κάποια θετικά. Μικρές παραστάσεις που κόστισαν ελάχιστα, όπως η «Κατερίνα» του Κορτώ, η οποία μπορεί να ταξιδέψει παντού. Είναι ωραίο να υπάρχουν σε μια πόλη τόσες καλλιτεχνικές εκφράσεις, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Δεν μπορεί να έχουμε 1.000 παραστάσεις τη σεζόν. Αυτό θα αυτορρυθμιστεί όταν τακτοποιηθεί το ζήτημα της Ακαδημίας, γιατί οι σχολές διδάσκουν και λάθος πράγματα στα παιδιά.