Προ-βολές
Το μόνο αρνητικό στοιχείο ήταν ότι κάποια στιγμή τελείωσε. Αναφέρομαι στο «Γκόσπελ επί Κολωνώ» του Λι Μπρούερ, στη μοναδική παράσταση που δόθηκε, το περασμένο Σάββατο στο Ηρώδειο. Εχοντας βρεθεί σε γκόσπελ λειτουργία στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, ήξερα τι να περιμένω - περίπου. Τότε, ένας άνθρωπος χωρίς πίστη ένιωσε το φευγαλέο άγγιγμα του ιερού. Δεν μιλάω για καμιά μυστικιστική εμπειρία. Μια αγαλλίαση ήταν, ευδαιμονία. Την ξαναβρήκα στο Ηρώδειο. Με μια σημαντική διαφορά, βεβαίως: τον ίδιο τον χώρο και, πάνω απ’ όλα, το κείμενο της ιδιότυπης αυτής γκόσπελ λειτουργίας: το σοφόκλειο «Οιδίποδα επί Κολωνώ». Διατηρώντας το 80% του πρωτότυπου κειμένου, ο Μπρούερ «πάντρεψε» μοναδικά τον θρησκευτικό λόγο της Εκκλησίας της Πεντηκοστής και τον υποβλητικό αρχαιοελληνικό λόγο της Τραγωδίας. Παραμέρισε το χάος που χωρίζει την αρχαία ελληνική θρησκεία από τη χριστιανική, βρίσκοντας όμως μια χρυσή τομή μέσα από την έκφραση αυτού του αισθήματος του ιερού, του δέους απέναντι στις άγνωστες δυνάμεις που τυλίγουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Αλλά αυτή ήταν η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι η εκρηκτική σωματικότητα που έχει ο τραγικός λόγος, η οποία, εν προκειμένω, μεταφράστηκε στο εκπληκτικό τραγούδι και στον εκστατικό χορό των Αφροαμερικανών. Είτε ως θρήνος είτε ως γιορτή της ζωής, ποτέ ο Σοφοκλής δεν πρέπει να ήταν τόσο ουσιαστικά παρών όσο μέσα σε αυτά τα υπέροχα σχήματα του Rythm ’n’ Blues και της Soul. Ετσι, το αποτέλεσμα, βοηθούσης της εξαιρετικής μουσικής του Μπομπ Τέλσον και των συντελεστών της παράστασης, ήταν μια σπάνια εμπειρία που απλώς δεν ήθελες να έχει τέλος. Είπα στην αρχή ότι το μόνο αρνητικό στοιχείο ήταν ότι κάποια στιγμή τελείωσε. Υπήρχε και κάτι ακόμα: οι πολλές κενές θέσεις στο Ηρώδειο. Απλώς, όσοι δεν ήρθαν, έχασαν. [Tου Ηλία Μαγκλίνη, Η Καθημερινή, 24/6/2008]
No comments:
Post a Comment